Laura poza miastem

Nie wytrzymałyśmy z Laurą w Krakowie i zdecydowałyśmy się odwiedzić polskich dziadków. Już od dawna chciałam się do nich wybrać, ale ciężko mi było zostawić męża :) Za każdym razem, gdy doprowadzał mnie swoim malkontenctwem do granic wytrzymałości, odgrażałam się, że wyjedziemy, ale gdy w końcu zdecydowałyśmy się pojechać, H. nagle zmienił się w męża-do-rany-przyłóż, więc cięęęężko było go zostawić samego i teraz mocno tęsknimy :)

Zostajemy jednak do niedzieli i cieszymy się każdym dniem.

Przyjechałyśmy pociągiem. 6 godzin trochę mnie niepokoiło, tym bardziej, że H. próbując podstępnie odwieźć mnie od pomysłu wyjazdu przedstawiał najczarniejsze scenariusze jak taka podróż z dzieckiem może wyglądać :) A tymczasem nie było tak źle.

Miłym zaskoczeniem było dla mnie to, że dziecku podróżującemu na darmowym bilecie przysługuje oddzielne miejsce w pociągu, czyli razem miałyśmy całe dwa fotele. To oczywiście mocno ułatwiło nam podróż, bo mogłam posadzić Laurę w foteliku samochodowym i tam też ją uśpić, co udało mi się dwukrotnie choć na krótko :) Nasz pociąg miał oznaczenia jako dostosowany do niepełnosprawnych i kobiet z dziećmi. Zadzwoniłam na infolinię i zapytałam co to znaczy. Dowiedziałam się, że pociąg składem się zupełnie nie różni, wejście jest wąskie i po schodach więc o wygodnym wjechaniu wózkiem mogę zapomnieć, w wagonie jest jedynie miejsce do ustawienia wózka inwalidzkiego i tam też ostatecznie zostawiłam złożony wózek. A, w składzie był też specjalny wagon dla rodzin z dziećmi. Okazało się jednak, że ten przybytek to zwyczajny wagon, taki sam jak wszystkie pozostałe, jak pan z infolinii zaznaczył - nawet bez przewijaka. Jego wyjątkowość polega tylko na tym, że PKP lokuje w nim tylko rodziny z dziećmi i kobiety w ciąży. Dla mnie była to o tyle przydatna informacja, że wiedziałam już którego wagonu powinnam unikać. Już widziałam to w myślach: w bólach i pocie uda mi się w końcu uśpić dziecko po to by za chwilę inne obudziło je swoim rykiem :S :S :S Wybrałyśmy więc najzwyklejszy wagon dla dorosłych bezprzedziałowy, czyli taki do którego nie będzie co chwilę właził konduktor trzaskając drzwiami :-]

Laurencja podróż rozpoczęła dokładną eksploracją foteli i najbliższego otoczenia. Nim się obejrzałam, stolik kawowy był już rozłożony, a córka moja mocowała się z podłokietnikiem. Potem udało mi się uspokoić małego szutnika w foteliku i miałam na 40 minut spokój. Później posadziłam małą do fotelu obok i ustawiłam przed nią torbę z zabawkami. Inauguracją zabawy było wywalenie ulubionego gryzaka w przerwę między fotel a okno.... Nie pytajcie jak się napociłam próbując to gówno wyciągnąć spod fotela i jednocześnie zastanawiając się co wyciągnę OPRÓCZ celu poszukiwań. Na samą myśl o tym co ludzie zostawiają pod fotelami robiło mi się słabo...

Później Laura długo, długo, dłuuugo nie chciała zasnąć. Wolała przyglądać się podróżnym, ciumkać ściągacz mojej sukienki, pokrzykiwać i piszczeć na cały wagon :) Padła dopiero na 40 minut przed Poznaniem, a ja razem z nią :D

W Poznaniu czekali już na nas dziadek z babcią i dzięki Bogu, bo za cholerę nie dałabym tam sobie rady sama. Poznański dworzec to jedna wielka P-O-R-A-Ż-K-A. Przede wszystkim myślałam, że od kiedy za ileś tam milionów powstał nowy dworzec, zwany potocznie chlebakiem, a obok niego wielkie centrum handlowe, to stary dworzec zgodnie z obietnicami został wyłączony z użytku. A tymczasem gdzie wysiadłyśmy??? Ano na starym dworcu. Czyli takim bez wind. I ruchomych schodów. Żeby wydostać się z peronu dziadek musiał zakasać rękawy i zabrać się za naszego Mutsego... Oznakowania żadnego, nie wiadomo w którą stronę się kierować, po prostu jedna wielka rozpacz. Wyjście z dworca oczywiście przez centrum handlowe - piękne, nowe, świecące i wypachnione. Nie trzeba się długo zastanawiać by zrozumieć co było priorytetem w tej inwestycji... 

Poznań - miasto know how
Voucher do kibelka PŁATNEGO w centrum handlowym
Wchodząc zapytałam panią pilnującą czy za papier toaletowy można płacić kartą 

Pogoda u nas dopisuje więc korzystamy z wiejskich uroków, jemy truskawki i większość dnia spędzamy na dworze (o, przepraszam, na polu - Kraków zobowiązuje). Laura świetnie się tu czuje i rozdaje wszystkim uśmiechy. Obawiałam się, że będzie potrzebowała czasu by przekonać się na nowo do dziadków, których bądź co bądź nie widziała od ponad dwóch miesięcy. Nic bardziej mylnego! Pozwala im się brać na ręce, gaworzy, a na widok babci cała podskakuje z radości :)

Jak to wszystko się zmienia!!! Widzę też, że moi rodzice o wiele lepiej sobie z nią teraz radzą.

Chwilo trwaj! 

Szkoda tylko, że H. nie ma z nami... :)