Miłość po turecku

Korzystając z okazji dzisiejszego dnia przybliżę Wam super interesujący temat o tym jak się kocha po turecku. Co by się nie chwalić, mam w końcu doświadczenie ;-)

Nie bez powodu duuuuża część pań i panienek odwiedzających ten kraj co roku traci głowę dla tureckich panów. Kiedyś jeszcze w czasach studenckich pracowałam jako przewodnik polskich turystów w Turcji i, o matko, jakie to historie przyszło mi wysłuchiwać :-D Ale powiem Wam szczerze, ja się im nie dziwię. Turcy naprawdę potrafią zamieszać w głowie, dla nieprzyzwyczajonego do seksownej opalenizny oka każdy czarnowłosy, czarnooki i śniady facet wydaje się mega przystojniakiem. Dodatkowo turyści przebywają głównie w ściśle turystycznych regionach kraju. Nie widzą więc tego jak ten przystojniak wygląda w domowych pieleszach, wśród rodziny. Widzą go natomiast w śnieżnobiałej koszuli super kontrastującej z śniadą skórą lub jeszcze lepiej - dopasowanym garniaku gdy zwinnym ruchem nalewa Ci kolejny drink z parasolką. Turcy dodatkowo są jeszcze bardzo przebojowi - WSZYSTKO potrafią załatwić. Są śmiali. Komplementują wszystkie panie dookoła. W Turcji nieznane jest pojęcie powściągliwości. Jeżeli coś komuś się podoba to często wszystkich o tym informuje. I tym sposobem spędzając wakacje w Turcji każda z pań z pewnością usłyszy, jak pięknie dziś wygląda, jakie ma przepiękne oczy, jakie pełne, różowe usta. Jak dobrze pływa, jak świetnie mówi po angielsku. Do tego otrzymamy różę zrobioną z papierowej chusteczki, nasze hotelowe łóżko zostanie obsypane płatkami kwiatów, a przy basenie dostaniemy darmowego drinka. Tani podryw? Być może. Ale skuteczny! 

To wszystko plus słoneczna pogoda, piękne widoki, egzotyczne zapachy, widoki z palmami i smak słonej wody sprawia, że panie nawet te z zasady przezorne, szybko wpadają w ramiona tureckiego kochanka. Przeżywają wakacje swojego życia, romantyczne spacery o zachodzie słońca, kolacje na plaży, a potem cierpią cały rok oczekując kolejnego urlopu. W międzyczasie dają zarobić mnie ( :-) ) zlecając tłumaczenia kolejnych miłosnych listów pełnych wyrazów tęsknoty i rozpaczy. Tak, tak, do takiego romansu znajomość języka nie  jest potrzebna, o czym zdążyłam się już nie raz przekonać. W czasie wakacji język ciała jest najlepszą formą komunikacji, gorzej na odległość, gdy ciało ciała nie czuje. Wtedy potrzebny jest tłumacz, czyli ja :-D A Polki to naprawdę pracowite babki, gotowe do wielu poświęceń w imię miłości. Wiele z nich od razu przystępuje do nauki języka tureckiego, planują zmianę całego swojego życia, byle tylko znaleźć się u boku ukochanego. 

Ja tutaj nie oceniam. Stopień ryzyka BARDZO wysoki, ale ku mojemu zdziwieniu, czasem takie związki się udają. Często jednak konflikt kultur przerasta niedoświadczonych kochanków i pani Polka szybko pakuje walizki i wraca do swojej polskiej szarej rzeczywistości jak ten zbity pies. 

Bo od kuchni to wygląda tak: ci seksowni panowie, kelnerzy, recepcjoniści, ochroniarze i ogólnie 90% panów z turystycznych kurortów to chłopcy z tureckich wsi lub zacofanego wschodu państwa, którzy kończą edukację na podstawówce, góra liceum. Do kurortów przyjeżdżają bez niczego. Zatrudniają się w hotelach, które dają im a) ubranie (tak, tak, te śnieżnobiałe koszule i garniaki), b) zakwaterowanie (np. 5 pracowników w jednym pokoju na przejściowych łóżkach), c) wyżywienie. Angielskiego uczą się od turystów, a cholerka, trzeba im przyznać, mają dar do języków! Potrafią wszystko dla Ciebie ZAŁATWIĆ, ponieważ wraz z nim do tego samego kurortu przyjechało jego 3 braci i 6 kuzynów, którzy pozatrudniali się w innych miejscach. I tym sposobem kolacja, na którą Cię zaprosił do tej fajnej restauracji na plaży, to jeden przydział jedzeniowy jego brata/kuzyna, który tam pracuje. Bo Twój ukochany zarabia przysłowiowe grosze niestety. I często jeszcze wysyła je rodzinie na wsi. 

Wszystko się komplikuje, gdy zakochana i uparta turystka przyjeżdża do ukochanego jeszcze raz. Kochane panie, tak się nie robi. No po co się pytam. Jeśli już, to chociażby w inne miejsce. W ten sposób można zachować fajne wspomnienia i żyć dalej. A tak, dochodzi do rozczarowania. No bo chce się tym razem zostać dłużej niż tydzień czy dwa. Czyli ten nieszczęsny chłopak musi wynająć mieszkanie. A za co? Jak już się wykosztuje, to pani Europejka będzie miała szczęście/nieszczęście poobserwować ukochanego w domu. No a ile on może chodzić w tym garniaku w upale 40 stopni? W domu przebierze się w coś wygodniejszego. Hehehe, i gwarantuję - nie będzie już tak sexy :-D standarcik - wyciągnięte drechy marki Adidos. I śniadania do łóżka też już przynosić nie będzie, no bo w końcu ma babę w domu, więc niech się do czegoś przyda. Dla takich chłopaczków coś co nazywamy "podziałem obowiązków" nie istnieje. Pochodzą oni najczęściej z największej tureckiej ciemnoty, gdzie baba jest od garów, dziecioków i miotły, a facet od herbaty i zarabiania pieniędzy. Tak, tak. Witajcie w rzeczywistości.

Jeśli teraz pomyślałyście sobie, że ja też tak skończyłam, to spieszę wyjaśnić, że powyższa historia dotyczy panów pracujących w turystycznych kurortach w zawodach jak wyżej i podobnych. Ja jednak uparłam się, by tureckie społeczeństwo przeanalizować głębiej :-) 

Mój pierwszy wniosek był taki: edukacja w Turcji ma ogromne znaczenie. To, czy ktoś jest wykształcony czy nie tutaj nie tylko od razu widać, ale nawet i czuć :-) Wykształceni Turcy są tacy bardzo... europejscy :-) Panowie nie mają oporów, by zająć się dzieckiem czy wyjść z nim na spacer. Wynoszą śmieci i ewentualnie zmywają naczynia. Inaczej się ubierają, czytaj po naszemu - bez adidosów czy lakierowanych butowanych z zadartym czubem. Fryzury też mają normalne i jedno opakowanie żelu służy im przez dobre kilka miesięcy, a nie przez kilka dni jak tureckim kelnerom. 

Ja swojego męża poznałam... w Polsce :-) studiowaliśmy na tym samym uniwersytecie. Pochodzi z dość nowoczesnej tureckiej rodziny, w której każdy jego członek jest ważny i szanowany. Nie będę kłamać, że różnic kulturowych między nami nie ma. "Docieraliśmy się" przez kilka lat, ale z pozytywnym skutkiem :-) Róźnice kulturowe to jednak znowu temat rzeka więc pozwólcie, że innym razem. Czasem aż żałuję, ale mój mąż jest jednym z najmniej romantycznych Turków jakich znam :-) No cóż, coś za coś :-D

Ale do brzegu :-) Dzisiaj są Walentynki. Turcy to bardzo antyamerykański naród. Nie wpadają w zachwyt tak jak my na temat wszystkiego co Stany wyprawiają. Mimo to powiedzieć, ze Walentynki - czyli obrzydliwie amerykańskie święto, się tutaj przyjęły to za mało. Walentynki tutaj zapuściły długie korzenie, wsiąkły w turecką kulturę i mentalność. I tak, od ponad 2 tygodni w mediach jesteśmy bombardowani reklamami propozycji walentynkowych prezentów - tablet, laptop, iPhone, biżuteria z brylantami, zagraniczna podróż. Panie od rana siedzą u fryzjerów i pindrzą się na romatyczny wieczór. Mój osobisty mąż był bardzo zawiedziony, gdy dowiedział się, że w mojej rodzinie kupujemy sobie czekoladki w kształcie serca, długopis z serduszkiem czy pudełko ulubionych trufli. A dowiedział się o tym przy okazji pierwszych naszych wspólnych Walentynek, z okazji których ja kupiłam mu jajcarski portfel, a on mi moje najdroższe ulubione perfumy.

Pogodę mamy dzisiaj deszczową, więc z romantycznego spaceru nic nie wyjdzie. Poza tym z racji innych zakochanych nasz hotelik dzisiaj pęka w szwach, więc i mąż zabiegany. Jutro jednak wybieramy się na romatyczną pizzę - w tym  miejscu przepraszam wszystkich na diecie ;-)

A jak Wy świętujecie? :-)