Bardzo optymistyczny post

Na blogowisku ostatnio chorobowo więc postanowiłyśmy z Laurą Was trochę powspierać. Od wczoraj walczymy z laurowym gilem do pasa. A od dziś dołączam jeszcze swój własny osobisty. Tak, tak, zima na całego.

Chociaż w sumie nie wiem czy to przeziębienie. Opcji mamy sporo. Raz, że Laurencja z uporem maniaka odkrywa się w nocy. Boże, ile ja się nakombinuję by ją przykryć. Gdy Malizna poczuje na sobie kołdrę zaczyna fikać kopytkami z taką pasją, że jeśli jej nie uwolnię natychmiast się budzi albo zaczyna wrzeszczeć. Tak, wrzeszczeć, nie płakać. Przykrywam ją więc dopiero wtedy gdy zaśnie a i tak gdy się budzę Laura leży na kołdrze. Pod ręką mam więc cały zestaw kocyków, którymi ratuję sytuację gdy kołdra zakleszczona jest pod śpiącym dziecięciem. Ale ostatecznie i tak Laura zawsze wygrywa tą batalię.

Dwa, idą zęby. Zęby atakują stadnie. Wychodzą jej obecnie wszystkie czwórki i chyba jedna piątka. Dziąsła ma czerwone i opuchnięte, paluchy przez cały czas w buzi. Rozwija też swoje tendencje gryzoniowe - ostatnio dziabnęła mnie zupełnie niespodziewanie w tylną część uda, gdy gotowałam obiad. Całe szczęście, że nie trzymałam wtedy nic gorącego, bo skoczyłam niczym atleta. 

Trzy, szczepienie. W ubiegły piątek zaliczyłyśmy zaległe MMR. Chociaż nie wiem czy mogę katar łączyć ze szczepieniem...? Dzisiaj Laura ma jednak stan podgorączkowy więc może coś jest na rzeczy. Przy okazji szczepienia miałyśmy okazję wypróbować nową przychodnię. Hmmm... mam mieszane uczucia, ale może oczekuję zbyt wiele. Musiałam prosić o zmierzenie Laury i zważenie. O sprawdzenie jak jej waga ma się do siatki centylowej. Pani doktor znudzonym głosem kazała postawić Małą na wadze, a potem do miary na ścianie. Poczułam się jak upierdliwa matka, ale co tam. Przy okazji dowiedziałam się, że Laura dobiła do 75cm i 9700g. Trochę mnie zmartwiło, że wciąż nie waży nawet 10kg, ale okazuje się, że idzie przez cały czas tym samym centylem więc wszystko jest w porządku.

Powracając do szczepienia, Laurka moja kochana ponownie nie zapłakała ani razu, nie tylko przy samym wbijaniu igły, ale nawet przy sprawdzaniu gardełka. Naklejka dla dzielnego pacjenta w pełni zasłużona!

No i wszystko byłoby cacy gdyby właśnie nie ten gil, który pojawił się nagle wczoraj wieczorem. Noc zaliczam do jednych z najcięższych w całym naszym repertuarze. Laura dostawała dzikich spazmów, gdy nie mogła possać cycusia przez zatkany nos. A odetkać też sobie nie dała. Ostatecznie pół nocy spędziłyśmy na wydeptywaniu ścieżek w naszej sypialni z Laurusią w ramionach. H nad ranem wygnałam do salonu by choć trochę przespał się przed pójściem do pracy. A my z Laurusią walczyłyśmy do rana. Dzisiaj glut jeszcze większy, ledwo nadążam z wycieraniem, a do tego jeszcze w tej pogoni wycieram swój własny nos. Egheghegheghe....

Żeby zakończyć post pozytywnym akcentem napiszę jeszcze, że właśnie dostałam wiadomość od koleżanki, która miała nas wprowadzić na salony do pewnej niani zajmującej się dziećmi u siebie w domu. Chcemy z H. by Laura miała kontakt z innymi dziećmi. W weekend byliśmy w pewnym ch i trafiliśmy na zabawy dla dzieci organizowane przez księgarnię Matras. Laura była zachwycona obecnością innych dzieci, chciała się bawić, dotykać je, na co niekoniecznie reflektowały inne juniory. Laura do nich podchodziła, wyciągała rączki, a te szybko uciekały w bliżej nieokreślonym kierunku. Dla mnie to był raczej przypadek, ale H. posilił się od razu na analizę socjologiczną Polaków podsumowując, że nasza aspołeczność zaczyna się już w okresie niemowlęcym :) Tak, H. uważa nas za samolubnych dzikusów, którzy wszystko chcą robić sami i dla siebie. Nie do końca się z nim zgadzam, choć przyznaję, że w porównaniu do Turków o wiele bardziej ceni się u nas jednostkę. Ja jednak dostrzegam w tym również dobre strony, bo model turecki, gdzie wszystko się robi razem i dla innych absolutnie mi nie odpowiada. 

No, ale do brzegu. Niby wszystko było już prawie pewne, u niani miały być wolne miejsca, Laura miała trafić do dzieci na raptem 2 godzinki dziennie, w czasie ktorych ja miałam wytapiać siódme poty na jednej z obcykanych wcześniej dookoła siłowni... A tu doopa. Właśnie dostałam info, że w kolejce do niani czeka kilkoro innych dzieci więc możemy co najwyżej poczekać na naszą kolej. A ja chciałam zacząć z nianią zaraz na początku lutego, tuż po wyjeździe teściowej. :((((((. No, i tyle w temacie. 

Potrzebuję czegoś pozytywnego, jakiejś dobrej wiadomości, bo opanowuje mnie poczucie totalnej beznadziei.

Tylko ten uśmiech dodaje mi dzisiaj nadziei!