No i znowu trochę marudnie

Wiem, wiem, za wiele mnie tu ostatnio nie ma. Ale złapałam jakiegoś takiego doła. Chorobowego. Nie pamiętam, żeby w naszym domu było tyle chorób, przeziębień, katarów, bolących gardeł i innych syfów ile się przewinęło od tej zimy. Ja jeszcze jakoś się trzymam, ale Laura ze swoim tatą prowadzą chyba jakąś rywalizację na to, kto zaliczy więcej infekcji... Nie dalej jak w poniedziałek, podczas gdy spokojnie pakowałam swój plecak do siłowni, zwróciłam uwagę na niepokojąco często kichającą Laurę. A wraz z kichaniem... glut do pasa. Taaaa... przerwa od poprzedniej choroby wyniosła całe... 2 tygodnie! Nie pytajcie, szlag mnie trafił po prostu. Na pogodę, na słabą odporność mojego dziecka, na mamy posyłające zasmarkane dzieci do żłobka i na nianię wyprowadzające je do ogrodu w paskudną zimno-deszczową pogodę. No, ale radzić sobie musimy toteż od do wczoraj włącznie zamiast śmigać w siłowni wykorzystując ostatnie dni przed rozpoczęciem pracy, siedziałam w domu z dzieckiem wycierając co chwilę zmaltretowany nosek. Laury było tak okropnie żal... Nochal czerwony, leje się z niego strumieniem. Dziecko wymęczone, znowu kiepsko sypia. Po prostu dramacik. No i ok, może zbyt agresywnie zareagowałam, może nie powinnam tak szybko i sama, ale zdesperowana podałam jej lekarstwo przepisane poprzednio przez pediatrę, czyli Bactrim. Dobrą stroną na pewno jest to, że pomogło naprawdę szybko i dzisiaj Laurencja mogła pomaszerować do żłobka.

Ale tak przy okazji tego dramaciku zaczęłam się już martwić jak będziemy sobie z tym wszystkim radzić, gdy ruszę z pracą. Bo na razie, gdy widzę u Laury cieknący nos, wysyłam do niani sms, że nas dzisiaj nie będzie i skupiam się na dziecku. Z tym, że przy całej swojej elastyczności i wyrozumiałości mój pracodawca raczej nie będzie przychylnie patrzył na zwolnienia z taką częstotliwością... Dlatego już wiem, że oprócz naszej żłobkowej niani, potrzebujemy też nianię zastępczą. Taką, która zaopiekuje się Laurą w razie choroby. Z tym, że hmmm... nasza niania mnie dzisiaj podsumowała, że się za bardzo cackam... Trochę mnie tym zirytowała, ale z drugiej strony (oprócz komfortu mojego dziecka) co z tego, że ja zasmarkaną Laurę zatrzymuję w domu skoro inne mamy posyłają swoje przeziębione pociechy do żłobka? No może niewiele, ale jednak wierzę, że na najlepiej wytrę jej czerwony nosek ;) No powiedzcie, czy ja przesadzam? Żal mi serce ściska na myśl, że Laura przeziębiona miałaby siedzieć w żłobku 8 godzin. Chociaż może źle do tego podchodzę, Laura to przecież dziecko. Nie położy się do łóżka w ciszy by odpocząć, tylko będzie marudzić, ale jednak się bawić.

Zastępczą nianię tak czy inaczej jednak potrzebujemy, bo w sierpniu nasze żłobkowe panie robią sobie miesiąc urlopu, a rodzice mają sobie radzić sami. Zajebiście, nie? Z chęcią wysłałabym Laurę do dziadków, ale ten no... cycek niestety musiałby zostać. Moi rodzice wciąż pracują więc nie ma takiej możliwości by przyjechali do nas na ten czas. Kilka dni na pewno będą mogli nam pomóc, ale na pewno nie cały miesiąc. No więc niania to nasz must have i już zaczynam się rozglądać, pani Ania też ma mi kogoś polecić, ale już widzę, że koszt tego luksusu wyniesie nas tyle ile opieka u pani Ani w tym wymiarze x2 lub więcej. No więc, jak widzicie, same plusy sytuacji....

Z jaśniejszych punktów naszej najbliższej przyszłości jawi się majowy urlop H., który zamierzamy wykorzystać na odwiedziny tureckich dziadków. Wszyscy stęskniliśmy się za Turcją i nie możemy się doczekać. Gdyby tylko udało się jakoś ominąć tą podróż...  Lot mamy z Berlina, czyli czeka nas całodniowa podróż. Ciekawa jestem jak Laurencja zniesie lot, bo tego, że nie wysiedzi już te 3 godzinki u nas na kolanach jestem więcej niż pewna :-] Poza tym czuję lekki stres w związku z wylotem z Berlina właśnie. Cóż, w takich czasach przyszło nam żyć, że nigdzie nie można czuć się bezpiecznie. W Polsce jeszcze jest ok, bo chyba wciąż za mało na świecie znaczymy, ale już taki Berlin nz chwilę obecną wydaje mi się naprawdę niebezpiecznym miejscem. Odetchnę dopiero w Turcji, bo tak, możecie się dziwić, ale tam będę czuła się o wiele bezpieczniej. Pewnie byłoby inaczej gdybyśmy lecieli do Stambułu lub Ankary, ale na południowym wybrzeżu jest spokojnie, także gdybyście rozważały wakacje to polecam ;-)

Co jeszcze? Laura ukochała osła na biegunach. Wreszcie nauczyła się sama na niego wchodzić i schodzić i skończyło się nasze asekurowanie setnego dosiadania bujaka. Laura siedząc na nim ogląda bajki, zjada obiad, bawi się innymi zabawkami, generalnie multi-task ;) Oczywiście nie zapomina o jego potrzebach żywieniowych i w trakcie bujania potrafi przechylić się do przodu by celując do pyska łyżeczką lub butelką dokarmić zwierzaka :)

Poza tym wszystkim tęsknię za wiosną. Ale taką ciepłą. Wiem, że kwiecień-plecień ale tego przeplatania mam już serdecznie dosyć. Nie wiem czy tak wygląda wiosna we Wrocławiu, ale jeśli przyjdzie spędzić mi tu kolejną to na pewno zainwestuję w kalosze. Jednego dnia słońce, drugiego deszcz. Trzeciego deszcz, czwartego ulewa, piątego słońce. Przy tym deszczu robi się tak nieprzyjemnie zimno, że ostatnio rozważaliśmy odpalenie elektrycznego grzejnika, gdy kaloryfer po godzinie grzania był ledwo letni. No tak, koniec sezonu grzewczego, ale u nas ziiiiimno! A mamy połowę kwietnia!