9!

9 miesięcy... Toż to jak druga ciąża :) Laurencja zmienia się każdego dnia, aż trudno mi to wszystko notować.

Z danych statystycznych nowych wieści nie mam, gdyż dopiero wybieramy się do przychodni na ważenie i mierzenie. Ubranka nosi 74/80, od ostatniego miesiąca nic się nie zmieniło. Co do wagi natomiast... przypuszczam, że powoli dobijamy (jeśli już nie dobiliśmy) do 9-10kg... Gdy pofolguję sobie z noszeniem córci, moje plecy natychmiast dają o sobie znać. 

Jak zmieniła się Laura?

Przede wszystkim rozgadała się na maksa! Gada przez caaaały czas. Z bliżej niezartykułowanych odgłosów udało jej się nauczyć pięknie wypowiadać dwie sylaby: "MA-MA" i "BA-BA" :)))) Z "baby" cieszy się i H. i moja mama - takie zalety dwujęzyczności :) Baba to po turecku tata. Oczywiście posługuje się nimi raczej nieświadomie choć dziwnym przypadkiem "baba" jest w użyciu w ciągu dnia i niemal zawsze, gdy na widoku pojawi się tata; "mama" z kolei powtarzane jest jak mantra przy okazji płaczu i w nocy. Laura "mamuje" i "babuje" non stop, w różnych intonacjach, czasem tak głośno, że nie słyszę rozmówcy przez telefon :) 

Jest też niesamowicie ruchliwa. Opanowała do perfekcji obrót na plecy i z pleców na brzuszek i położona na łóżku niestrudzenie je ćwiczy. Podnosi się też na kolana. Z siadu bez problemu potrafi przejść do pozycji na brzuchu. Nie mogę jej spuścić z oczu dosłownie nawet na sekundę. Przeraża mnie to przede wszystkim w kwestii nocy, bo od czasu do czasu, żeby jeden cycek nie eksplodował, muszę ją przerzucić na skraj łóżka i choć niby śpię z ręką za jej plecami to jednak przyłapałam się kilka razy, że moja ręka leży beztrosko na poduszce, a Laura na samiuteńkiej krawędzi łóżka. Zaczniemy chyba ustawiać poduszki na podłodze, by w razie czego lądowanie miała chociaż miękkie, ale płacz i tak będzie masakryczny, już to sobie wyobrażam :-] Również podczas zabawy na kanapie, dotąd bezpiecznej i co najważniejsze ;-) dającej mi trochę swobody, bo mogłam sobie obok niej usiąść z komputerem i ogarnąć w między czasie rachunki/maile, a nawet krótsze tłumaczenie, potrafi nagle wykonać taki manewr kamikadze, że włos mi się jeży na karku! Moja córcia w ogóle nie ma żadnej, absolutnie żadnej samokontroli. Tradycyjnie zrzuca wszystkie zabawki z kanapy na podłogę (jak ja współczuję sąsiadom na dole...), a potem nagle wykonuje nurka przed siebie po to by próbować podnieść coś z podłogi. Dra-ma-cik. O komputerze mogę zapomnieć. O telefonie zresztą też :-]

Szkoda, że tą nadpobudliwość nie przerzuciła na naukę raczkowania. Do tej pory jej się to nie udaje choć coraz bardziej uparcie podnosi kuperek. Wygląda przy tym jak mała dżdżownica :) W zeszłym miesiącu potrafiła tylko przesuwać się do tyłu. Teraz daje radę również do przodu, w szczególności gdy kusi ją położona dalej zabawka :) Szczerze powiedziawszy, nie spieszy mi się do jej raczkowania. Nie pospieszam, nie denerwuję się, cieszę się natomiast chwilą obecną, bo wiem, że gdy ruszy do przodu będę miała jeszcze więcej roboty. 

A ja już ledwo zipię. Dosłownie. Od kilku dni jestem ledwo żywa. Niemal codziennie w nocy mamy przynajmniej jedna pobudkę. To znaczy, żebym została dobrze zrozumiana - Laura od zawsze budzi się w nocy co kilka godzin, ale gdy tylko zakwili dostaje do paszczy cycka i śpi dalej. Poprzez pobudkę rozumiem całkowite wybudzenie się i pogardzenie cyckiem. Czyli matka musi podnieść tyłek i zacząć usypianie, tj. u nas bujanie w łóżeczku. Zignorowanie berbecia grozi utratą połowy włosów, ewentualnie palcem w oku. Najpierw jest etap zabawy, czyli łóżkowe akrobacje i zaczepianie matki oraz śmianie jej się prosto w twarz z jej żałosnych prób uśpienia dziecka. Potem następuje etap znudzenia, w którym to Laurencja zaczyna popłakiwać by w końcu przejść w regularny ryk. Potem jest już jazda bez trzymanki. Z jednej strony chcę jej pozwolić się wyryczeć, bo wtedy szybciej zasypia (wiem, okropna jestem), z drugiej jednak żal mi H., który rano przecież do pracy musi wstać... Po kilka rund wędrujemy więc z łóżeczka do naszego łóżka, gdzie wrzeszcząca paszcza zostaje zatkana cyckiem. Najczęściej ja na tym etapie wysiadam, tzn. ciało odmawia mi posłuszeństwa, gdy dowcipna córka po raz enty już już już zasypia i gdy ja powoli zaczynam ewakuować się do naszego łóżka, otwiera oczy tak wielkie, że nawet w ciemności nie mam wątpliwości, że to co najmniej 5zł. Wtedy najczęściej dochodzi między mną a H. do szybkiej wymiany zdań pt. "kto ma bardziej przerąbane" i wtedy ja kładę się do łóżka, a bujanko przejmuje tatuś. I ja naprawdę nie wiem na czym polega jego fenomen, czy to męski głos czy jakiś tajemny sposób bujania, ale Laura po góra 10-15min. usypia. H. kładzie się do łóżka, a Laura natychmiast się budzi :D :D :D Wtedy też ja ją szybko siup do cycka i tak śpimy do rana, czyli do ok. 6. Czasem do 5. Tak było przedwczoraj i wczoraj i dzisiaj. W łeb można sobie strzelić, możecie sobie wyobrazić jak w takich humorach skaczemy sobie o wszystko do gardła, no, ale miało być o Laurze, nie o nas. 

A potem budzi się taki Dziabąg z niewinną minką, patrzę i co??? I wybaczam od razu!!! Aaaaa!!!

Okey, ze spaniem nigdy nie było u nas kolorowo,  ale obecnie bijemy jakieś rekordy... Nie mam pojęcia co jest tego przyczyną. Głodna na pewno nie jest, bo przecież cyckujemy się na półśpiąco co mniej więcej 2-3godz. Idą jej co prawda zęby. Mamy dwa przebite (górna lewa dwójeczka i dolna lewa jedynka) i trzy w drodze (górna prawa dwójka, jedynka i dolna prawa jedynka). Na pewno okropnie ją swędzą dziąsła, bo atakuje wszystko co ma pod ręką - zabawki, poręcz kanapy, moją rękę, a jak już niczego innego nie znajdzie to i swoje kopytko. Innych dolegliwości nie ma, dzięki Bogu. Czasem, po dniu ze wzmożonymi atakami podaję jej nurofen i mam nadzieję, że pomoże jej w spaniu, ale niestety nic z tego nie wychodzi. Zęby wyglądają natomiast... dziwnie :) Nie mogę się przyzwyczaić do wyglądu mojego dziecka z zębami. Gdzie się podział mój szczerbaty bobas???????

Korzystając z faktu zdobycia kilku kiełków, w tym przebitej już niemal do połowy górnej dwójeczki, zaczęłyśmy eksperymentować z BLW. Wydawało mi się, że  Laura jest na to gotowa, bo coraz chętniej zaczęła rzucać się na nasze talerze i podjadać z nich co nieco, a także bez problemu trafia do buzi. Po doszkoleniu się w internetach przygotowałam jej talerz ugotowanych warzyw. Były różyczki kalafiora, były słupki marchewki. Wszystko wystarczająco twarde by dało się złapać w rączkę i wystarczająco miękkie by po włożeniu do paszczy bez gryzienia dało się rozmielić. Wszystko było ok, wręcz przepisowo, czyli po dokładnym obejrzeniu dziwnych obiektów na talerzu wszystko wylądowało na podłodze, a to co udało mi się złapać w locie i ostatecznie wylądowało w paszczy szybko stało się przyczyną takiej akcji udławieniowej, że natychmiast odechciało mi się kombinowania z BLW i potulnie otworzyłam słoiczek. Jedziemy więc dalej z papkami. Dwa razy zrobiłam jej też zwykłą mannę na wodzie raz z kawałkiem banana, raz z truskawką. Córcia moja pluła dalej niż widziała chociaż kaszki zjada w ogóle z dużym apetytem. Jej ulubione to te z serii Zdrowy Brzuszek - z lipą i suszoną śliwką. Z żarełkiem się nie poddaję, bo naiwnie wierzę, że gdy zacznie się najadać normalniejszym żarciem, może zacznie też lepiej sypiać??? Tylko jak ominąć problem dławienia???? Macie jakieś pomysły? Dławi się każdym najmniejszym kawałkiem, nawet tym miękkim. Help!

Co jeszcze?

Uczymy się robić "bye bye", ale jeszcze średnio nam to wychodzi. Najczęściej z przypadku, co nie przeszkadza jednak tureckiej babci wydzierać się przez pół godziny do kamery na Skypie "Karyaaaa! Bye bye!!!" :)

Dużą mam już córcię. I to już nie jest taka dzidzia tylko dzieciaczek. Z jednej strony smutek, z drugiej radość :)