Żyjemy w puszce

Mało nas ostatnio na blogowisku. Niestety musiałam sobie odpuścić nie tylko pisanie u siebie, ale nawet czytanie Waszych blogów :( Obiecuję wkrótce poprawę, ale na razie wykorzystuję dosłownie każdą chwilkę na poszukiwania mieszkania we Wrocławiu. Jestem już zmęczona tymi poszukiwaniami, bo to wszystko na mojej głowie, a Laurusia niestety nie ułatwia mi zadania. Wychodzą jej kolejne trzy zęby, które mocno ją męczą, a ona tym samym męczy mnie :D Gorzej śpi, często wybudza się z płaczem, a w nocy potrafi wisieć na cycku jak noworodek. Nasze samotne spanie poszło więc znowu w niepamięć, laurowe łóżeczko od mniej więcej północy świeci pustkami. 

Rano znowu budzę się połamana, mąż idzie do pracy, a ja jednym okiem patrzę na Laurę, drugim na ogłoszenia :S Poszukiwania mieszkania na odległość jest po prostu do bani - zanim dotrzemy na miejsce, ktoś sprząta nam mieszkanie sprzed nosa. Planujemy w sobotę przejechać się do Wrocka i mam nadzieję, że coś znajdziemy choć przyznam, że na myśl o jeżdżeniu od mieszkania do mieszkania i ich oglądaniu z Laurą trochę miękną mi nogi. Pozostaje mi liczyć po cichu, że córcia znowu nas pozytywnie zaskoczy i będzie współpracować.

Poza tym u nas nuuudy. Od niemal tygodnia siedzimy z Laurą uwięzione w mieszkaniu. Najpierw był smog i tak wysokie jego stężenie w powietrzu, że po wyjściu na zewnątrz faktycznie od razu czuć było metaliczny posmak w ustach, a teraz mamy deszcz, wiatr i piździawkę :] Wolę jednak zdecydowanie ten deszcz, bo przy smogu nawet okien nie mogliśmy otworzyć by choć trochę wywietrzyć mieszkanie. Życie jak w puszce. Ohyda. Cieszę się z tego powodu, że niedługo uciekamy z Krakowa choć we Wrocławiu podobno jest tylko trochę lepiej :]

Urzędujemy więc z Laurą w domu. Córci mojej ta nerwowa atmosfera się chyba udziela, bo zupełnie nagle zaczęła przejawiać jakieś autodestrukcyjne zapędy - w czasie całkiem spokojnej zabawy potrafi nagle podejść do ściany i zacząć walić w nią łepetyną albo bierze do ręki plastikową zabawkę i łuuuup w czoło. Potem ryk i znowu łuuup. Ja naprawdę nie wiem w kogo ona się wdała, bo u mnie w rodzinie takich osobników nie ma :P

Laurusia przytula się do swoich pluszaków :)

Na koniec pozytywny akcent: jeszcze w czasach przedsmogowych wróciłyśmy do domu z Biedry z nocnikiem :D Laura najpierw z wielkim entuzjazmem zaznajomiła się z nowym obiektem, powrzucała do niego zabawki, potem rzuciła w kąt. Po kilku dniach zaczęłam ją na nim sadzać i muszę się, drogie ciocie, pochwalić, że mamy pierwsze sukcesy. W nocniku wylądowało już kilka kupek, a nawet dwójeczka :) Śpieszę jednak wyjaśnić, że nie, Laura nie woła oczywiście na nocnik. Sadzam ją na nim, gdy tylko zauważam pierwsze objawy tego, że idzie "grubsza" sprawa. Cieszy mnie jednak to, że Laura siedzi na nim bez problemu i nie blokuje się w wiadomej sprawie :) 

Nom, to by było na razie na tyle.

Buziaki :***