15!

No i znowu z poślizgiem, jak ze wszystkiem zresztą ostatnio.

Wciąż nie wiem ile nasza Laurencja waży i mierzy, ale w połowie stycznia mamy wreszcie umówiony termin szczepinia MMR więc będzie okazja. Tak, do tej pory nie udało nam się zaszczepić, bo albo jakieś katary przechodzimy albo brakuje szczepionki.

Przy okazji... jeden z wyników naszej pamiętnej sesji ;) Nie mogę wyjść z podziwu dla pani fotograf, że jakimś cudem udało jej się uchwycić taki laurencjowy uśmiech! Chyba jedyny w czasie całych 4 godzin trwania sesji!

Po raz kolejny nie mogę wyjść z podziwu jak bardzo Laura się zminiła w ciągu zaledwie 30 dni. Największą zmianą jest umiejętność chodzenia. Miesiąc temu ledwo dreptająca Laura dzisiaj biega :) A jak się przy tym zaśmiewa :)) Biega, obkręca się, schyla się głową w dół i podziwia świat do góry nogami patrząc sobie przez nogi :) wyobraźni jej nie brakuje. Będąc u dziadków opanowała też wchodzenie po schodach. Zawsze staraliśmy się ją po prostu trzymać od nich z daleka, raz jednak pozwoliłam jej do nich podejść i Laurencja zupełnie nagle rozpoczęła wspinaczkę. Skoro już nauczyła się wchodzić, chcieliśmy też nauczyć ją schodzić ze schodów. No i owszem, kuma o co chodzi, ale cierpliwości do schodzenia tyłem starcza jej średnio do połowy schodów. Resztę woli pokonać zamachując się koptykiem do przodu, a wiadomo jak to się może skończyć. Przy okazji zaliczyła też pierwszy upadek ze schodów, a jakże. 

Laurencja w swojej miejscówce :) Uwielbia tam przesiadywać

Boże, ile się strachu najadłam. Niestety zdarzyło się to przy mnie. Weszłyśmy po schodach, Laura szła obok mnie, chciałam sprawdzić telefon, obejrzalam się, a Laura była już na ich skraju. Zupełnie niespodziewanie musiała zawrócić podczas gdy ja myślałam, że idzie za mną. To kolejna dla mnie lekcja, że po Laurencji można się spodziewać dosłownie wszystkiego i nie mogę spuścić jej z oczu nawet na sekundę. Laura zrobiła krok i poleciała w dół, a ja za nią. Schody na szczęście nie były wysokie i wyłożone miękkim dywanem, ale to zawsze około 6-7stopni, które porządnie ją wystraszyły, a mnie jeszcze bardziej. Na szczęście nie stało jej się zupełnie nic, nie miała nawet żadnego siniaka. Przeraziłam się jednak nie na żarty. Miałam nadzieję, że i Laura wyniosła z tej sytuacji pewną lekcję i nie będzie się zbliżała do schodów. Eh ja naiwna. Minęło od upadku może z pół godziny, a Laura prowadzona za rączkę znowu próbowała nóżką zrobić krok w powietrzu.

Sylwestrowa piżamówka

Pięknie bawi się sama. Ma tyle zabawek, a najbardziej zajmuje ją... pusta butelka (koniecznie z zakrętką!), pusta szminka i krótki sznurek koralików choinkowych :] Koraliki wiesza sobie na szyi, butelkę i pomadkę do znudzenia odkręca i zakręca. 

Mówi niewiele. Właściwie mam wrażenie, że w kwestii mowy trochę się cofnęła, bo mówiła już przecież "dziadzia", "dede", "jaja", a teraz głównie "mama" i od święta "baba". Rozumie jednak wszystko doskonale i to zarówno po polsku jak i po turecku. Reaguje na prośby o buziaka, gdy tylko słyszy coś o pożegnaniu typu "do zobaczenia" po polsku czy turecku od razu macha łapką "bye bye", na pytanie ile ma problemów łapie się za głowę i nią kręci :D Uzbrajamy się więc w cierpliwość i czekamy :) Mimo to nie ma najmniejszego problemu by wyrazić siebie i pokazać czego chce lub nie chce. Pokazuje łapką i bardzo wymownie mówi "hm", a jak się jej nie da tego czego pokazuje to lament gotowy. Gdy nam coś podaje mówi natomiast coś jak "al". To po turecku "weź/trzymaj", ale nie jesteśmy pewni czy mówi to świadomie. Gdy chce iśc spać, ciągnie do mnie i do wszystkich pozostałych macha łapką bye bye :)))

Laurencja idąca w tany ;) Jej faworytem jest ostatnio gimnastyka z Myszką Mickey. Dzięki Ci Boże za Disney Junior.... ;)

Je już praktycznie wszystko oprócz mięsa i ryb. Te natychmiast wypluwa. Apetyt ma różny, ostatnio trochę gorszy. Czasem zje jajecznicę z całego jajka, do tego chlebek suchy, który sama skubie i z masełkiem ode mnie. Czasem muszą za nią chodzić krok w krok z łyżeczką, żeby zjadla choć trochę. Zaczęłam też podawać jej herbatkę, na razie rumiankową. Głównie chodziło mi o to by podać jej coś ciepłego, gdy wracamy zmarznięte ze spaceru lub w mieszkaniu jest chłodno. Herbatka jej smakuje, ale największą przyjemnością Laurencji jest żebranie ode mnie kawy :] Chyba pójdę za przykładem Agaty i zacznę przygotowywać jej słabą inkę, choć nie jestem pewna czy nie jest na to za wcześnie. Może i wcześnie, ale codziennie wyżebruje ode mnie te 3-4 łyki kawy z śmietanką :) Poza tym uwielbia pić wodę, z czego bardzo się cieszę. Sok też wypije, ale bez fajerwerków.

Od wczoraj podaję jej jedzonko na talerzu. Zorientowałam się, że jesteśmy mocno do tyłu z nauką samodzielnego jedzenia. Kupiłam więc fartuszek, zestaw sztućcy i wczoraj Laura dostała porcję makaronu pod nos. Była zachwycona! Ma co prawda problem by nabić jedzenie na widelec, ale bez większego problemu trafia nim do buzi. Dzisiaj podam jej kaszę z warzywami, którą będzie jadła łyżeczką, ciekawa jestem jak sobie poradzi :)

Wciąż karmię ją piersią, ale tylko w nocy i w ciągu dnia przed spaniem. A śpi już tylko raz dziennie, w południe mniej więcej 1,5h. Z jednej strony mam ochotę odstawić ją od piersi, z drugiej żal mi jej to zabierać. Laura cycusia uwielbia, ja w sumie też lubię karmić, ale fajnie byłoby odzyskać wolność, wiadomo :) Poza tym troszkę boję się jak sobie poradzimy z nią w nocy bez cycka, jeśli odstawienie nie poskutkuje u nas lepszym spaniem. Spanie to u nas temat rzeka. Ostatnio co noc mamy jakieś przygody. Do mniej więcej 3-4 Laura śpi w miarę ok, czyli budzi się 1-2 razy, ale po dostaniu cycka daje się szybko ululać. Jednak po 3 coś jej się przestawia, nie wiem czy do tej pory wysypia się już czy coś jej się chrzani, ale budzi się, cycka, a potem świruje. Siada na łóżku, więc ja też się podnoszę, żeby pobujać ją w łóżeczku. Wtedy ona nagle kładzie się z zamkniętymi oczami (!) i leży tak przez 1-2 minuty. Już się cieszę, że zasnęła i kładę się obok by wreszcie zamknąć oczy, a ona wtedy znowu siada i ryczy. Czy ktoś coś z tego rozumie??? W łóżeczku bywa, że bujam ją z dwie godziny, w czasie których sama co chwilę zasypiam, głowa mi leci, ręka spada z łóżeczka... normalnie dramacik. W dodatku niemal za każdym razem, gdy już mam nadzieję, że zasnęła, bo nie rusza się od dłuższej chwili i zwalniam bujanko, Laurencja od razu się ożywia, wali giczałami w ściany łóżeczka, skrobie siatkę paznokciami. Najczęściej szlag mnie trafia, ale od 3 dni spłynął na mnie jakiś taki święty spokój. Z cierpliwością zmagam się z nią co noc i nawet nie krzyczę ;P Poza tym wieczorami jestem miła dla męża, a wczoraj nawet obejrzałam z nim film! No dobra, miało być o Laurze, nie o mnie, ale dumna z siebie jestem no, choć nie mam pojęcia skąd mam na to wszystko siły i czasem zastanawiam się kiedy to się na mnie odbije, przewrócę się ze zmęczenia i nie wstanę. Oby tylko to nastąpiło w weekend co by H mógł przejąć pałeczkę opieki nad dziecięciem ;)

Co jeszcze... Laura uwielbia pieski :) Cóż, to po mamusi. U dziadków aż piszczała z radości na widok naszej jamniczki i huskiego. Z jamnikiem obchodzi się dość brutalnie - ciągnie za wąsy, za ogon, ale Tequilla nasza to usposobienie wyrozumiałości więc wszystkim torturom poddaje się potulnie, a gdy ma dość ucieka pod stół :) Husky z kolei doprowadza Laurę do spazmów radości, na sam jego widok mała aż krzyczy :) Oczywiście z tak dużym psem nie za bardzo wychodzi zabawa, ale wystarczy, że musknie jej sierść i jest cała szczęśliwa :))) Na pieski mówi "bibi", nie mamy pojęcia skąd jej sie to wzięło.

Uwielbia przytulaski i rozdawanie buziaków pod warunkiem, że odbiorca całusków cieszy się wystarczająco głośno :) Miniony miesiąc to jednak niezaprzeczalnie miesiąc miłości do taty. Gdy tylko tata wychodzi z pokoju jest płacz, a gdy wracając z pracy pojawia się w drzwiach, Laura od razu rzuca to co ma w rączce i biegnie z otwartymi ramionkami. Wczoraj dosypiałyśmy rano po ciężkiej nocy i obudziłyśmy się, gdy H już wyszedł do pracy. Laura od razu wybiegła z sypialni krzycząc "baba, baba" :) 

Generalnie wszystko na duży plus, tylko to spanie cholerne pozostaje... Wczoraj wymacałam jej wychodzącą dolną lewą 4 i 5. Na pewno jej doskwierają, bo Laura znowu zaczęła atakować nas zębami. Podaję jej przed spaniem nurofen, ale jak widać niezbyt działa. A może to nie o to chodzi, no bo przecież zęby czy nie zęby jeszcze się nie zdarzyło, żeby przespała ciągiem dłużej niż 4h :(

Wiem, wiem, będzie lepiej. O tym myślę i tego się trzymam ;)