Święta, Nowy Rok i nadrobienie zaległości :)

Melduję się z powrotem, z okropnymi zaległościami blogowymi i jeszcze większymi wyrzutami sumienia, że nawet nie udało mi się skrobnąć posta z noworocznymi życzeniami :(

Dziewczyny, prostuję to już teraz, natychmiast. Życzę Wam by 2016 rok był dla Was naprawdę pomyślny, by był taki jak sobie tego życzycie. Żeby spełniły się Wasze marzenia, rozwiązały problemy, znikły zmartwienia :*

Teraz piorunem o naszych Świętach i Sylwestrze, bo czeka na mnie góra prasowania :S

Było naprawdę miło i intensywnie. Choć i z dreszczykiem. Ten dreszczyk zafundowała nam Laurencja już w wieczór przed Wigilią. Po euforii wywołanej przyjazdem H wreszcie udało mi się ją położyć spać by po kilku godzinach lecieć na łeb na szyję do przeraźliwie krzyczącej i haftującej na wszystkie strony Laury :( Nie wiadomo o co chodziło, ale z treści żołądkowych wnioskuję, że krupnik babci jednak jej nie podszedł pomimo, że poprzedniego dnia zjadła go ze smakiem i bez żadnych rewolucji. Taka sytuacja. 

W Wigilię łezka mi się w oku kręciła na wspomnienie o Wigilii 2014, podczas której nie dane nam było nawet zasiąść razem do stołu - kolkowa Laura obudzona dosłownie na minutę przed wieczerzą darła się w niebogłosy, a ja modliłam się tylko by to wszystko już się skończyło. Cóż, w tym roku było znacznie lepiej :) Laurusia w swoim krzesełku pojadła chlebka, ziemniaczki. Rybką jeszcze pogardziła, ale daję jej czas ;)

Oczywiście wszyscy nie mogliśmy doczekać się jej reakcji na prezenty, także dość szybko przeszliśmy do punkt 2. Pierwszym prezentem, na którego się rzuciła, był osiołek na biegunach, czyli prezent od dziadków. Laura aż oniemiała na jego widok, a potem elegancko obróciła się kuperkiem i pobiegła oglądać resztę zdobyczy. Z osiołkiem tak naprawdę zaprzyjaźniła się dopiero kolejnego dnia. Gdy tylko się rano obudziła, zaczęła się ewakuować z łóżka mając nas liczących na chociaż jeszcze 30 minut snu dzięki cycusiowi gotowemu już do akcji głęboko w poważaniu. Z sypialni pobiegła prosto do osła i krótkiej chwili namysłu wypięła kuperek i idąc kroczkami do tyłu dość wymownie pokazała nam o co chodzi :)

Resztę prezentów popakowałam w torby by mogła sama je z nich powyciągać. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę, bo Laurusia nasza uwielbia wkładanie/wykładanie/układanie itp. Dostała od nas pierwsze zestawy Lego Duplo. Uwielbia je ona i uwielbiamy je my :) Ja bardzo! Tylko H z politowaniem pyta mi się od czasu do czasu kto tak naprawdę się nimi bawi :]

Cieszę się ogromnie, że wszystkie prezenty okazały się udane. Oczywiście na dzień przed Wigilią, gdy je pakowałam, przyznałam się sama przed sobą, że zdecydowanie przesadziłam co do ich ilości i wykorzystując tą chwilę jasności umysłu odłożyłam kilka sztuk na Wielkanoc. Przynajmniej będę miała z głowy poszukiwanie.

Po Świętach H wrócił do Wrocławia, a my zostałyśmy jeszcze u moich rodziców. Nie byliśmy do końca zdecydowani co zrobić ze Sylwestrem, ale ostatecznie zostaliśmy u dziadków, a H do nas znowu dojechał. To naprawdę ogromnie ułatwienie dla nas, że do Wrocławia nie jest już tak daleko jak do Krakowa. W Sylwestra Laura urzędowała do 22, po czym zasnęła w ramionach taty :) Spała tak twardo, że nie obudziły jej nawet naprawdę głośne fajerwerki, czego najbardziej się bałam. Nasza córcia była tak grzeczna i wspaniałomyślna, że z jazdą ze spaniem poczekała na nas aż już porządnie śpiący położymy się do łóżka. Ogólnie spanie to u nas ostatnio jakaś masakra, ale o tym napiszę następnym razem w poście podsumowującym 15 miesiąc.

Sylwester mieliśmy zatem mało szampański, za to bardzo rodzinny. Mama przygotowała wspaniałą kolację, przyjechała też moja babcia. Babcia... przyprawiła mnie niestety o zgrzytanie zębów. Nie wiem czy to już jej normalny stan związany z zaawansowanym wiekiem czy to jakiś gorszy humor, ale przez cały wieczór zabijała mnie swoimi komentarzami typu a czemu dajesz jej jedzenie ze słoiczka, a skąd wiesz co w nim jest, a to nie może być dobre, a dajesz jej za mało... było nawet "w tej chwili proszę przygotować jej kaszkę". Normalnie ręce, cycki wszystko mi opadało i tylko pozostało zagryzanie zębów. Po kątach każdy z domowników podnosił mnie na duchu, ale nie zmieniło to faktu, że szlag mnie trafiał. Wchodzić w dyskusję nie było warto, więc tylko puszałam jej komentarze mimo uszu choć chwilami myślałam, że nie wytrzymam. Miałam wrażenie, że babcia zupełnie nie zastanawia się nad tym co mówi, mówi tylko by mówić. Może to taka jej reakcja na odzyskanie wolności...? Krótko przed Bożym Narodzeniem zmarła jej mama, czyli moja prababcia, o której tu kiedyś pisałam. Prababcia miała 106 lat, opiekowała się nią właśnie babcia, jej córka. Prababcia była osobą o naprawdę trudnym charakterze, dała babci mocno w kość. Mam wrażenie, że babcia teraz po jej śmierci aż zachłysnęła się wolnością i nie do końca zdaje sobie sprawę z tego co klepie bez przerwy, grrrr....

Teraz aklimatyzujemy się we Wrocławiu, który zaskoczył nas kompletnie zimową aurą! U moich rodziców było prawie wiosennie. Wracając do domu za Poznaniem nagle wjechaliśmy w zimowy krajobraz, a tu na miejscu niespodzianką okazał się nie tylko śnieg, ale też temperatura sięgająca -16. Mieszkanie nieogrzewane przez kilka dni było zimne jak lodówka. Na dzień dobry mieliśmy w nim zaledwie 16 stopni. Szybko odkręciliśmy wszystkie kaloryfery na maksa, ale niestety dość sporo czasu zajęło ogrzanie go do jakiejś normalnej temperatury. Następnego dnia gnaliśmy po grzejnik elektryczny i ten nam ratuje tyłek choć okropnie osusza powietrze. Dzisiaj Laura obudziła się z sapką a ja już w środku nocy gnałam do łazienki balsamować całe ciało. 

Resztę dopiszę jutro jak dobrze pójdzie. Po tak długiej nieobecności mam w domu mnóstwo roboty, sprzątanie, pranie i góra prasowania, a Laura śpi już tylko raz dziennie :-]