Niezbyt wesoły początek wiosny

No u nas niestety niezbyt wesoły, bo kompletnie chorobowy. Z tym, że najgorsze już chyba za nami więc wraz z 21.03 jest i światełko w tunelu. W środę Laura po południu zupełnie nagle zaczęła okropnie kaszleć i tym samym zaliczyła swój kolejny pierwszy raz. Pierwszy w życiu kaszel. Bidulka moja, początko bardzo się go bała więc gdy tylko zaczynał się atak kaszlu, Laura uderzała w płacz, który z kolei tylko nasilał kaszel. Pomogło nasze bicie brawo, przynajmniej przestała się bać. Czwartek i piątek spędziłyśmy więc w domu, a posiadówkę rozpoczęłyśmy od wizyty u lekarza. Początkowo nie brałam lekarza pod uwagę, bo jakoś nie pasowało mi by iść do niego tylko z kaszlem. W nocy z środy na czwartek Laura kaszlała jednak tak jakby miała sobie płuca wypluć, z płucek dochodziło szemranie, normalnie jedno wielkie nieszczęście. Zaraz z rana pognałyśmy więc do przychodni, ale pani doktor potraktowała nas trochę ... hmmm, miałam wrażenie, że z politowaniem. Przytaknęła na syropek na kaszel, w który sama już się zaopatrzyłam, potwierdziła psikanie spreyem gardła, które zostało nam jeszcze z poprzedniej choroby, a z nowych zaleceń to poleciła mi... zakraplać dziecku nos solą morską i gdyby była wydzielina, to odciągać, najlepiej Katarkiem. I wrócić za tydzień, jeśli nie minie. Trochę się we mnie zagotowało, ale sama już nie wiedziałam czy to lekarz konował czy ja przesadzam. W piątek wieczorem doszedł oczywiście katar :( I brak apetytu, i senność i ogólne niezadowolenie z życia. Podsumowując, ciężki weekend za nami.

W poniedziałek katar magicznie zniknął, a kaszel jakby zmalał więc po krótkim wahaniu zawiozłam Laurę do niani. Ależ się ucieszyła! :) Gdy po nią przyjechałam była roześmiana, radosna, normalnie cudowne dziecko! I dostałam pierwszą laurusiową pracę - same zobaczcie ;-)

Dzisiaj z kolei niania mi zakomunikowała, że Laura przygruchała sobie chłopaka :D Podobno prowadza się z Mieszkiem za rączkę, ojjj jakbym chciała to zobaczyć :DDD Odpowiedziałam z przekąsem, że laurowy tata na pewno bardzo się ucieszy :-]

Poza tym mam już serdecznie dosyć zimy i tych jej upierdliwych powrotów. Zupełnie nie wiem jak Laurę ubierać do niani, bo gdy ją do niej wiozę jest najczęściej około 5 stopni, a gdy ją odbieram 10. W dodatku muszę brać pod uwagę, że bawią się w pomieszczeniu, ale też dość często na dworze. Mam już wielką ochotę wymienić jej kurtkę na wiosenną i zapomnieć o rajstopach, no ale niestety, poranny chłód jeszcze mi na to nie pozwala. Sama też mam już serdecznie dość zimowych buciorów i tych płaszczy, grubych kurtek i innych pierdół. Jak ja marzę by pognać na siłownię w trampkach i polarku! Mam wrażenie, że od strony logistycznej jazdy do niani będą znacznie łatwiejsze. 

Siłownię nie odpuszczam i na ile tylko pozwala mi laurowe zdrowie chodzę codziennie. To już ponad miesiąc jak rozpoczęłam treningi. Miałam nadzieję, że po takim czasie będą widoczne już pierwsze wyniki, ale doopa. Waga stoi w miejscu, wymiarowo prawie się nie zmieniłam. Kilka centymetrów ubyło w biodrach, to tyle. Oczywiście czuję się znacznie lepiej, mam wrażenie, że ciało jakby nabrało jędrności, ale nie oszukujmy się, liczyłam na większe efekty. Nie wiem czy robię coś źle, czy powinnam jeszcze być cierpliwa. Miałam nadzieję, że sport okaże się wystarczający, że obejdzie się bez wprowadzania diety, ale chyba muszę na poważnie zacząć układać menu w wersji light. Problem w tym, że nie umiem gotować tak by dla mnie to było light, a dla Laury i H. pełnowartościowy posiłek. Poza tym u nas w domu chyba nikt nie lubi mięsa gotowanego :S Mam świadomość, że jemy za dużo smażonych dań, ale co zrobić gdy takie smakują najbardziej? Najchętniej wybrałabym się do dietetyka, ale niestety jest to dość kosztowna fanaberia. 

W sprawie pracy zostałam zaproszona na drugą rozmowę co na kilka dni poskutkowało u mnie kompetnym mętlikiem w głowie. No ale powiedziało się A, przyszła i kolej na B. Czekam z niecierpliwością, jestem ogromnie ciekawa jakie rezultaty to wszystko przyniesie...

W piątek wyjeżdżamy do moich rodziców na święta. Niby niewiele czasu minęło od poprzedniej wizyty, ale ostatnio dziadkowie za bardzo nie mogli nacieszyć się wnuczką z racji na jej podły humorek i gorączkowanie :S Liczę więc na to, że tym razem dopisze i pogoda i laurowe samopoczucie. Cieszę się, że w tym roku będziemy mogli spędzić Wielkanoc rodzinnie. Rok temu H. akurat zaczynał pracę więc musieliśmy przeprowadzić się do Krakowa bodajże tydzień przed Świętami. Smutno mi trochę było, bo niby tak blisko już byliśmy, tzn. w Polsce, a jednak wciąż nie na tyle by być razem. 

Na koniec jeszcze ząbkowa aktualizacja: mamy dolne trójeczki! Czy to znaczy, że niedługo wyśpię się w nocy??? ;-)

Laurencja rozpoczyna dzień od posiadówki z misiami