Alo alo!

Czasu za duzo nie mam (polskiej klawiatury tez nie) wiec przejde od razu do rzeczy...

Podroz minela nam lepiej niz sie spodziewalismy, choc nie obylo sie bez dreszczyku emocji. Ten zaczal sie z samego rana, gdy otworzylam oczy i slonce wydalo mi sie swiecic ciut za mocno jak na godzine 6, o ktorej mial zadzwonic budzik. Szybko nakazalam H. kontrole zegarka no i jakze inaczej, okazalo sie, ze wlasnie powinnismy wsiadac do samochodu :D No troche goraco nam sie zrobilo, ale spokoj wyuczony przez lata czestych wyjazdow nas nie zawiodl i zaledwie 25 minut pozniej bylismy juz w garazu.

Po raz drugi adrenalina podskoczyla nam niebezpiecznie, gdy skubany Krzysztof Holowczyc zamiast grzecznie zaprowadzic nas na parking, ktory mial znajdowac sie tuz przy lotnisku, wywiozl nas dosc daleko w strone centrum Berlina. A czasu bylo juz niewiele. Cala ta technologia niesamowicie oglupia czlowieka. No bo przeciez nasz wewnetrzny glos podpowiadal wyraznie, ze jedziemy za daleko, no ale jak to GPS mialby sie pomylic? Ano pomylil sie, takze na lotnisko dotarlismy z malym poslizgiem. Wszystko jednak pod kontrola. Laura cala droge do Berlina podziwiala widoki za oknem, konsumowala kanapki i grala w niezawodna gre w moim telefonie. W samolocie niesamowicie jej sie spodobalo. Szczesliwie dostalismy miejsca obok wolnego fotela, Laura miala wiec swoj wlasny fotel i byla z tego niesamowicie dumna. Zagladala przez szpary miedzy fotelami do naszych sasiadow, pila grzecznie soczek i ku naszego niedowierzaniu, gdy przyszla pora posilku pod presja otoczenia zjadla po raz pierwszy w zyciu kanapke z wedlina! A potem przytulila sie do cycusia i po 15 minutach juz jej nie bylo. Spala praktycznie do samego ladowania takze tfu tfu! bo nie chce zapeszyc prze powrotem, ale spisala sie naprawde na medal.

W Turcji z kolei szybciutko sie odnalazla i zaprzyjaznila z dziadkami i ciocia. Gorzej z prababciami. Laura w ogole boi sie starszych osob, a jak widzi kobiete w chuscie na glowie czy turbanie krzyczy 'nie! nie!' i ucieka, gdzie pieprz rosnie. H. smieje sie, ze nasza corcia to po prostu obronczyni Turcji laickiej i nic sie na to nie poradzi :)

Troszke rozczarowani jestesmy pogoda, bo od czwartku do wczoraj przez caly czas padalo. Jest cieplo, ale duszno i burzowo. Wszystko przez pyly znad Afryki, ktore tu podobno dotarly i calkowicie zaslonily niebo. Deszcz pada nieco blotnisty. Fuj. Cale szczescie wzielam dla Laury w razie W cieplejsza pizamke i kilka bluzek z dlugim rekawem. Najgorzej bylo wczoraj, bo lalo caly dzien, od rana do wieczora. Laura porzadnie sie wynudzila pomimo Disney Channel (ogladanie dokladnie tych samych odcinkow Zosi, Zloci i Misia czy Lwiej Strazy po turecku jest naprawde zabawne) i przeroznych zabaw, ktore cala rodzina wymysla. Laura chce na dwor i to zaraz po przebudzeniu. Jeszcze w pizamce podchodzi do drzwi i pokazuje paluszkiem, ze chce wyjsc. W sumie jej sie nie dziwie. Na dworze pelno pieskow i kotkow, jak to w Turcji. Mieszkamy nad rzeka, po ktorej plywa mnostwo dzikich kaczek i gesi, ktore Laura uwielbia karmic chlebkiem. Na kazdym kroku czeka atrakcja. Dzisiaj wreszcie pogoda sie zmienila, niebo jest blektine i tak ma juz podobno zostac. Moze wiec jednak zrobımy uzytek z naszych strojow kapielowych.

Na razie odpoczywamy i zaspokajamy tesknoty kulinarne :P Chyba wrocimy o kilka kilo ciezsi niestety...

Ulubiona czynnosc Laurencji - karmienie ptactwa. Jak skonczy sie chleb, rzuca kamieniami i to z takim zamachem, ze codziennie szorujemy wlosy :D

Pierwszy rowerek niestey bedziemy musieli zostawic w Turcji :) Babcia zaszalala

Lunch w wiejskiej knajpie, do ktorej - gwarantuje - balybyscie sie wejsc w obawie o swoje zoladki. A tymczasem jedzonko tam jak z bajki. Na zdjeciu moja ulubiona zupka z soczewicy, flaczki wolowe (to na pierwszym planie z cytryna), ostre papryczki, salatka z kiszonymi buraczkami i fryteczki ze smazonym  na ostro baklazanem w domowej roboty jogurcie. Mniam!

Tosty z domowej roboty kielbacha. Rany, jak ja za nimi tesknilam...

PS. Blog zostanie zamkniety po naszym powrocie do Polski, ale juz teraz widze dobre strony podjecia takiej decyzji - poznalam mnostwo anonimow! Dziekuje, ze nas czytacie i prosze, odzywajcie sie kobietki!