Jak najmniej takich przygód...

Kolejny pierwszy (i mam nadzieję jedyny) raz za nami. Pierwszy raz na pogotowiu. 

A wszystko zaczęło się tak niewinnie...

Weekend urządziliśmy sobie bez dodatkowych atrakcji. W sobotę świętowaliśmy urodziny laurowego taty, a w niedzielę wybraliśmy się do parku. Pogoda była piękna, ptaszki śpiewały, dzieci beztrosko się bawiły. Ale nasza Laurencja nie bawiła się beztrosko. Niedziela to był dzień spod znaku wkurwu i to tego porządnego. Nasze dziecię było bodajże jedyne w całym parku, które co chwilę darło paszczę i robiło wszystko to, czego robić nie powinno. A jeszcze w sobotę była tam tylko ze mną i pięknie się bawiła. Budowałyśmy babki z piasku, Laura biegała na bosaka po piaskownicy, po prostu miodzio. W niedzielę, przy tacie, po prostu jej coś odbiło. Próbowała rzucać w ludzi kamieniami, kamienie i piach non stop lądowały w buzi, pożerała nawet stokrotki... po prostu przez cały czas stres i stopień najwyższej czujności.

Ale do brzegu.

W końcu daliśmy za wygraną i ruszyliśmy w kierunku domu. Początkowo miała iść sama, ale tak się darła, że wsadziliśmy ją do wózka. Tam jeszcze gorzej, więc wyciągnęłam ją z niego z powrotem (po co, po co, po co????!!!!!!). Miałyśmy iść za rączkę, ładnie i grzecznie, a tu Laura nagle rzuciła mi się na ziemię. A co matka zrobiła? No standardowy odruch - pociągnęłam ją mocno do góry za tą biedną lewą, wyprostowaną rączkę. No i było źle... Laura darła się w niebogłosy trzymając się kurczowo za lewą rękę. Od razu zrozumieliśmy, że musiało ją to mocno zaboleć więc porwaliśmy dziecko na ręce i biegiem do domu.

W domu szybko i delikatnie ją obmyłam, a potem, żeby się uspokoiła, bo przy tym jej kiepskim humorku trudno nam było nawet ocenić na ile ten płacz wywołany jest bólem, a na ile buntem naszego prawie-dwu-latka. Wzięłam ją do sypialni i podałam pierś. A Laurencja, godzina bodajże 17:30 i odlot... zasnęła. Postanowiliśmy, że damy jej 20 minut, a w międzyczasie sami się po piaskownicy i innych atrakcjach ogarnęliśmy i zrobiliśmy szybkie rozeznanie we wrocławskich SOR-ach. Jednocześnie poszłam do Laury i delikatnie dotknęłam jej bolącą rączkę, a ona nawet przez sen zapłakała. Wtedy też nabraliśmy pewności, że na pogotowie musimy jechać.

Gdy obudziliśmy Laurę, rozpaczliwy płacz zaczął się od nowa. I kurczowe trzymanie rączki. Pędem do auta i na SOR polecony przez inną mamę. Gdy weszliśmy do środku oczom mym ukazał się widok jakby wycięty z filmu o oddziałach ratunkowych w czasie II wojny światowej. Te same obskurne obdrapane ściany i drzwi, przyćmione światło, smętni ludzie po kątach. Żadnej rejestracji, nikogo kto pokierowałby chorego. Tylko korytarz z pacjentami i drzwi gabinetów. Sami mieliśmy sobie wybrać do którego mamy ochotę czekać (gdyby to komuś miało kiedyś pomóc to tak wygląda SOR na Traugutta we Wrocławiu). Ludzie zupełnie niewzruszeni, że przyjechaliśmy z płaczącym dzieckiem. Na szczęście obczaiłam gabinet, do którego nikt nie czekał, więc gdy tylko wyszedł z niego pacjent uderzyłam do środka. Całe szczęście, bo okazało się, że przyjechaliśmy pod zły adres. Tam przyjmowali tylko dorosłych...

Zostaliśmy skierowani na Fieldorfa, czyli zupełnie przeciwny koniec miasta. Laura w samochodzie zasypiała mi na ręcach. Gdy zajechaliśmy pod szpital od razu zrozumieliśmy, że warto było się tłuc taki kawałek, bo szpital nowiutki i pachnący. Z rejestracji wysłano nas do lekarza pierwszego kontaktu, potem RTG, potem jeszcze raz lekarz. Wszystko super, tylko na szpitalnym korytarzu przesiedzieliśmy do 21 - tak długo to trwało. Laura była niesamowicie dzielna. Gdy czekaliśmy już w ostatniej kolejce zaprzyjaźniła się z inną pacjentką pogotowia i razem dokazywały. Tamtej dziewczynce zupełnie się poprawiło od samego czekania w szpitalu - biegała, bawiła się zabawkami... Laurze też poprawił się humor, ale lewą rączkę w ogóle nie używała. Co chwilę któryś z rodziców podchodził do dyżurki lekarza podpytać ile jeszcze będziemy czekać, bo pacjentów było naprawdę raptem kilku, ale zdjęcia RTG wciąż nie przychodziły... Przed 21 zrezygnowana i ja spróbowałam. Lekarz uśmiechnął się i powiedział, że mam szczęście, bo zdjęcia Laury właśnie przyszły, czeka jeszcze tylko na rozpoznanie. Zbadał jeszcze rączkę Laury i kazał czekać dalej. Z racji, że mój pobyt w gabinecie lekarza trwał dłużej niż standardowe zapytanie - jak długo jeszcze aż poczułam się winna wyjaśnienia innym pacjentom co tam robiłam :) Taaaak... byliśmy przedostatni w kolejce, także ten... A tymczasem po 3 minutkach pan doktor woła "Lauraaa!". Przyszło rozpoznanie. Podwichnięcie kości promieniowej. Podobno bardzo częsty uraz u dzieci w wieku 2-5, właśnie przy ratowaniu od upadku albo pociągnięciu wyprostowanej rączki. Kość ponoć sama wróciła na swoje miejsce i z każdą godziną ma być lepiej. Lekarstw nie trzeba... Podziękowaliśmy i wyszliśmy na lincz innych pacjentów. Wyjaśniłam o co chodzi i życzyłam by i oni mogli szybko wrócić do domu. Nikt nic nie powiedział, ale wkurwiowny wzrok co niektórych tatusiów mówił sam za siebie. No cóż... mnie też by trafiło na ich miejscu.

W domu Laura szybciutko zasnęła, już podczas rozbierania oczy jej się zamykały. W nocy spała dobrze, liczyłam więc, że skoro już na pogotowiu miała ochotę się bawić to w poniedziałek będzie jeszcze lepiej i pewnie będę mogła zawieźć ją do niani. A tymczasem Laura obudziła się w beznadziejnym humorze, przez cały czas oszczędzała rączkę, w ogóle nią nie ruszała, a przy każdym ruchu płakała z bólu. Gdy pokazałam jej plecaczek do żłobka i zapytałam czy jedziemy do dzieci na co zawsze reaguje biegiem po buty, rozpłakała się na całego. Cóż było zrobić, telefon do pracy, telefon do niani, telefon do naszego lekarza pediatry i zostałyśmy w domu. Laura większość dnia przesiedziała przed telewizorem w pozycji półleżącej, z rączką na poduszce. W ogóle nie miała ochoty się bawić. 

Po południu poszłyśmy do naszej pani doktor po jakieś środki przeciwbólowe chociaż i l4 dla mnie. Pani doktor była wściekła, że na pogotowiu nie dano nam chociaż altacetu... Smarujemy więc i siedzimy w domu. Wczoraj wieczorem Laura czuła się już lepiej, zabrała się nawet za tańcowanie, ale lewą rączkę przez cały czas maksymalnie oszczędza, w ogóle jej nie używa. Dzisiaj też...

Także takie ała zrobiłam własnemu dziecku... wybaczyć sobie nie mogę choć wiem, że mogło się to zdarzyć każdemu kto w tamtej chwili trzymałby Laurę za rączkę... no ale to byłam ja :(

Nasz kontuzjowany Bąbel tak właśnie dochodzi do siebie - poducha pod plecami, poducha pod chorą rączką, w drugiej przekąska i baja w TV. No i mama pod ręką :)