Powrót do domu

Melduję, że jesteśmy już w domu, szczęśliwie, razem i w trójkę.

Urlop się udał, ale tęskniłam okropnie. Na bieżąco byliśmy informowani przez dziadków co Laura aktualnie robi, co zjadła i jak spała. Nasza córcia była tak dzielna, że w ogóle nie płakała. Jedynie raz, kiedy obudziła się, a nas nie było - wyjeżdżaliśmy bardzo wcześnie i nie chcieliśmy jej budzić. Czasem tylko pytała o nas, gdzie jesteśmy. Dziadki i ciocia odpowiadali zgodnie z prawdą, a potem zapewniali, że niedługo wrócimy, a Laura ze zrozumieniem kiwała głową i bawiła się dalej. 

Gdy tylko zaczęliśmy drogę powrotną zaczęłam odliczać godziny. Oczywiście najbardziej dłużył się ostatni odcinek. Gdy przyjechaliśmy, Laura bawiła się klockami. Zrobiliśmy wielkie wejście :-) Laura jakby nie mogła uwierzyć, że my to my. Nawet siedząc na moich kolanach co chwilę odwracała się jakby sprawdzając czy to na pewno ja :)) Wytuliliśmy, wycałowaliśmy. Pobyt na wsi bardzo jej służył. Buźka opalona, wyspana, wyciszona. Nikt jej tu nie pospieszał, nikt nie budził, nikt nie kazał wcześnie spać :) 

W poniedziałek Laura wróciła do niani. Mieliśmy mały problem, żeby ją przestawić z powrotem na wcześniejsze spanie. Sami padaliśmy ze zmęczenia, a tu jeszcze namawianie upartej 2,5-latki do spania... Niestety starość-nie radość. Wcześniej wystarczyła nam jedna noc, żeby zregenerować siły, a teraz? Jeszcze 3. dnia walczyliśmy ze zmianą strefy czasowej i ogólnym jetlagiem. 

Cieżko jest wrócić do szarej rzeczywistości. Cichaczem planujemy jeszcze jakiś wyjazd do dziadków do Turcji, tym razem już razem, oczywiście. Chcielibyśmy spędzić trochę czasu na luzie w trójkę. Na razie jednak musi minąć trochę czasu, może uda się pod koniec lata. 

Takie zdjęcia dostawaliśmy od dziadków na uspokojenie ;-)