Powrót do codzienności

Powoli aklimatyzujemy się w tureckim domu. Nie wiem dla kogo jest trudniej - dla nas czy dla Laury, ale podejrzewam, że raczej dla nas. No dobra, dla mnie. Nie ukrywam, że tęsknię za Polską i nie zdążyłam nią się przez ten miesiąc pobytu nacieszyć. Wiem, że nie jest u nas idealnie, że ludzie są złośliwi, że pogoda szarobura, że biurokracja, że kiepskie zarobki... ale chyba jak ten Mickiewicz trzeba najpierw Polskę stracić by ją docenić :-)

Jak nam minął pierwszy tydzień po powrocie? Przede wszystkim utknęliśmy w domu. Turcja przywitała nas deszczową pogodą, która uwięziła nas całkowicie w domu. A że mieszkanie małe to wynudziłyśmy się na maksa. Mata, fotelik, grzechotki, bajeczka, lustro, dwa kroki w prawo, trzy w lewo i to wszystko co było w naszym zasięgu. Potem pozostawało już tylko tęskne spojrzenie przez okno. Bo polubiłyśmy te spacery, oj tak. W szczególności ja, ale myślę, że Laurze też odpowiadały, bo za każdym razem ucinała sobie całkiem długą drzemkę. Raz przespała nawet po powrocie do domu nawet 2 godziny! No, ale do tego trzeba polskiego mrozu -8, a nie tych 15 stopni jakie tutaj mamy. Suma sumarum, w ciągu całego tygodnia udało nam się wyjść na spacer raptem dwa razy. Laura, owszem, zasnęła. Chyba gondolka zaczęła Jej się kojarzyć ze snem :-) Nie był to jednak sen kamienny, bo okoliczności ku temu nie sprzyjały. W Polsce naszym jedynym problemem były szczekające psy, w szczególności z zaskoczenia, gdy człowiek spokojnie przechodził obok czyjejś bramy. Tu psy nam nie straszne, uciekamy natomiast przed motocyklami i wiertarkami, a że zimę tutejsi hotelarze wykorzystują na remonty to zadanie to nie jest łatwe... Tak jak lawirowanie między dziurami w chodnikach. W Polsce na spacerze, gdy tylko Laura zamknęła oczy, mogłam się wyłączyć i pomyśleć o niebieskich migdałach. Tutaj natomiast przez cały spacer główkuję jak przejechać kolejne 5 metrów.

Turecka rodzina nie może nadziwić się jak Laura urosła. Faktycznie w tym miesiącu niesamowicie skoczyła. Przede wszystkim wzdłuż. Ja nie wiem czy nasze dziecię to jakiś wielkolud czy co... Czytam u Was, że Wasze 5-miesięczniaki noszą wciąż rozmiar 62-68, a my o 62 dawno już zapomniałyśmy! Obecnie wałkujemy 68, ale widzę, że za chwilę i ten będzie za mały. Najśmieszniejsza jest turecka rozmiarówka - czyli na miesiące. Obecnie więc jesteśmy w przedziale 6-9 miesięcy (a mamy 3,5 :D), za chwilę więc będę chyba kupowała ubranka na roczne dziecko :D Poza tym urosła Jej stopa :) Musiałam obciąć stópki dwóch par spodenek, które mogłaby jeszcze ze spokojem ponosić, gdyby nie za mała stópka :)

Laura coraz dłużej jest aktywna i z dnia na dzień bystrzejsza. Bardzo ładnie bawi się już zabawkami i intensywnie ćwiczy przewrót na brzuszek. Fajna z niej dziewczynka. Pierwsze dwa dni po powrocie do domu odsypiała (to chyba przez te ciągłe wybudzenia podczas podróży :)). Zapadała w długie drzemki po niemal 2 godziny (niestety na naszych nogach, bo wciąż jest nieodkładalna, czyli nogi mieliśmy sparaliżowane:-S), a jak nie daj Boże obudziła się wcześniej niż chciała, od razu uderzała w ryk. Aż się bałam jaka będzie noc. Ostatecznie jednak nie było tak źle, choć pierwszego dnia chyba Jej się popieprzył czas, bo obudziła się o 6 rano, co jest jak na Nią bardzo bardzo wcześnie. Jak na mnie też - możecie być pewne :-] Córcia wynagrodziła mi to jednak dnia następnego budząc się dopiero o 9 - yuhuu! 

A tak na poważnie, budzimy się zazwyczaj o 8, ale 9 to dla mnie naprawdę wielkie święto. Oczywiście rano chce mi się spać najbardziej, dlatego taka bonusowa godzinka to prawdziwy luksus. Niestety kość ogonowa i plecy nad ranem tak strasznie mnie bolą, że ledwo wytrzymuję kolejne minuty... Okropnie żałuję, że nie udało mi się w Polsce skoczyć do ortopedy, albo chociaż iść na prześwietlenie tym bardziej, że miałam już w ręce skierowanie. Czasem zdarzają się noce, że cyckujemy się tylko z 3 razy, a poza tym mogę dość wygodnie ułożyć się na plecach i wtedy budzę się jak nowo narodzona. Niestety takich nocy jest wciąż niewiele. Laura uwielbia nad ranem wręcz wisieć na cycku, a wtedy moje plecy przechodzą istne tortury. Smaruję się maścią końską, ale to tylko łagodzi ból "po", ale nie zapobiega następnego, który czeka mnie co noc. 

Ale dla mojego Orzeszka wszystko wytrzymam :)