Wiosna w styczniu

Ostatnio pogoda nas rozpieszcza. Jest pięknie, wiosennie! Codziennie świeci słońce, jest ciepło, chwilami nawet tak, że wypuszczam się do sklepu w klapkach. Tak, w styczniu :) Staramy się więc nie marnować tego dobrodziejstwa natury i codziennie wychodzimy na spacer.

Laura niestety (albo i stety, co tam :)) nie zasypia już w wózku takim kamiennym snem jak to było w Polsce. Śpi raczej płytko i reaguje na niemal każdy przejeżdżający motor czy gdekające kaczki. Ale nie uderza już od razu po wybudzeniu w płacz tylko rozgląda się na boki i ... ciumka paluszki :) Czasem udaje Jej się zapaść w kolejną drzemkę. Czasem spacerujemy w ten sposób ponad 2 godzinki, czasem zwiewamy szybciej do domu. Córcia coraz bardziej oswaja się też ze słoneczkiem, bo wcześniej Jej stosunek do słońca, pomimo płynącej w żyłach tureckiej krwi, był czysto polski :) Teraz już nie krzywi się tak, gdy tylko promienie padną na Jej buźkę.

Spacerujemy sobie rodzinnie i to jest najfajniejsze. Gdy Laurze uda się zdrzemnąć mamy chwilę z H. na "dorosłą" rozmowę :) Szkoda tylko, że nie możemy się gdzieś zatrzymać i wypić kawkę czy coś. Laura wówczas natychmiast się budzi i ...no nie jest zadowolona :) Także chodzić, chodzić, chodzić panie! Może to i w sumie dobrze - matka spali trochę kalorii.

Na takich spacerach mogę trochę docenić piękne widoki, jakie tu mamy. Będę za nimi tęsknić, gdy przeprowadzimy się do Polski. Ale cóż.. nie można mieć wszystkiego. Widoki są więc wspaniałe, mamy teraz sezon na cytrusy, więc wszędzie widać drzewka pomarańczowe i cytrynki. Jest zielono, soczyście, tak jak lubię. Szkoda tylko, że podłoże nas nie rozpieszcza. Jest ... typowo wiejskie, czyli generalnie wertepy, a w najlepszym wypadku nierówne kocie łby. Bardziej jednak wkurzają mnie non stop przejeżdżające obok nas motorki. No nienawidzę typów! Laura okropnie się ich boi. I tak spacerując rozmyślam sobie o tym jak bardzo ludzie są bezmyślni. Nie wiem, może przesadzam. Wiadomo, że cały świat nie podporządkuje się jednej matce z dzieckiem. I wcale nie jestem roszczeniowa, nie oczekuję, że wszyscy padną mi do stóp, bo jestem z niemowlakiem. Może ja kiedyś też nie zwracałam na to zupełnie uwagi i doprowadzałam spacerujące z dziećmi matki do szału... Ale czy ludzi naprawdę nie stać na odrobinę empatii??? Czy nie mogą pomyśleć, że oto jedzie malutkie dziecko, które z całym prawdopodobieństwem właśnie śpi? Albo po prostu boi się nagłych hałasów??? 

Czy typy na motorach muszą dawać pokaz sił silnika właśnie wtedy, gdy zrównują z naszym wózkiem?

Czy trzeba drzeć się do kolegi oddalonego o kilkanaście metrów właśnie wtedy, gdy przejeżdżamy obok?

Czy trzeba otworzyć drzwi samochodu, w którym głośna muzyka już rozsadza okna dokładnie wtedy, gdy pojawimy się obok?

Czy trzeba właśnie wtedy odpalać wiertarkę, walić młotem?

No nie uwierzę, że trzeba...

Ehhh... no to sobie ponarzekałam, żeby było tradycyjnie po polsku ;) Dla ścisłości zaznaczam, że takie utrudnienia czekają na matkę z dzieckiem pewnie nie tylko w Turcji, ale po prostu wszędzie...

Teraz pozytywny akcent, czyli troszkę fotek :)

Tak nasza Laurencja drzemie na spacerkach

Z daleka widoczek nawet podobny do Polski, prawda? :) Tylko drzewka oliwne przypominają mi gdzie jestem.

W drogę!

W naszej miejscowości wszystkie domki buduje się podłóg jednego stylu architektonicznego - dom musi być biały i mieć drewniane balkony oraz ozdoby

A tu cytrynki :)

A na koniec zagadka.

Co to jest? :)