Sylwester z niemowlakiem

Widzę, że blogosfera wysypała podsumowaniami minionego roku... Cóż, chętnie i ja bym takie smarnęła... ale niestety czasu brak. Ukończenie przez Laurę magicznych trzech miesięcy przyniosło naprawdę wiele zmian na lepsze, ale problem nieodkładalności niestety wciąż nam towarzyszy. Teraz więc korzystam z wolnej chwili, dzięki temu, że to H. jest udupiony pod śpiącą córcią :)

Ale słów kilka o Sylwestrze, pierwszym dla naszej pociechy... Wszystko odbyło się znowu na wariata ;) Mama tradycyjnie rzuciła się z mega wypasioną sylwestrową kolacją, do której mieliśmy malutką nadzieję usiąść wszyscy razem po uśpieniu córci. Nasza Laura miała jednak inne plany :-] Gdy tylko wszystkie potrawy zostały podane do stołu, otworzyła ślepia i... tak Jej już zostało do 23. Przyznam, że o 22 miałam już spory kryzys. Nie dość, że dotrwanie do 24 jawiło mi się tym, czym jeszcze kilka lat temu nieprzespanie całej nocy, to jeszcze odświętny strój sylwestrowy okazał się jednak mało wygodny do usypiania dziecka... Niestety nikt nie był w stanie zrozumieć mojego braku cierpliwości i nawet poczęstowanie mnie łyczkiem szampana nie pomogło...

Gdy wreszcie udało nam się uśpić Małą o 23, na samo słowo "fajerwerki" oblewał mnie zimny pot. No tyle godzin bujania miało iść się pierdzielić? Nieeee! Dlatego też 5 minut przed północą tęsknym wzrokiem spojrzałam na butelkę szampana, za której otwarcie powoli zabierał się mój tato, złożyłam wszystkim noworoczne życzenia i poszłam położyć się do łóżka z Laurką. Metoda podziałała, bo gdy tylko zaczęła się wiercić, włożyłam Jej do paszczy cycka i odesłałam z powrotem w ramiona Morfeusza.

No i to by było na tyle z mojej szampańskiej zabawy. Ale coś za coś, prawda? Tak naprawdę nie przepadam za tym sylwestrowym szaleństwem, że gdzieś trzeba iść, że trzeba się świetnie bawić. Jestem trochę sentymentalna, zawsze smutno mi się robi, gdy pomyślę o tym jak szybko mija czas więc pożegnanie z każdym rokiem, nieważne jak kiepski by był, przychodzi mi z trudem.

2014 rok w całości zdominowała moja córka licząc od samego początku stycznia, gdy Ją sobie machnęliśmy :P Czas mijał na wyczekiwaniu na kolejne wizyty i podglądaniu naszego Orzeszka oraz tego jak rośnie, wyobrażaniu sobie jak będzie wyglądała, jaka będzie, jak nam z Nią będzie. Już od stycznia ubiegłego roku czekałam też na to Boże Narodzenie, bo miała to być pierwsza podróż do Polski w powiększonym składzie :)

Nie mogę uwierzyć, że kolejny Sylwester przyjdzie nam spędzić z 15-miesięcznym dzieckiem.

Spoglądam na ten Nowy Rok z wielką nadzieją. Czuję, że przyniesie spore zmiany. Przede wszystkim liczę na chociażby przybliżenie nas do docelowego miejsca na Ziemi, które jest nam przeznaczone. Pracujemy z H. nad przeprowadzką i choć dostaję gęsiej skórki, gdy wyobrażam to sobie z takim brzdącem to też nie mogę się już doczekać.

Ale... na razie muszę się powstrzymać przed snuciem wielkich planów, bo już z autopsji wiem, że wówczas nic nie wychodzi. Dlatego cieszę się dniem dzisiejszym, tym bardziej, że niewiele czasu już pozostało do naszego powrotu do Turcji...

W miarę pogodowych możliwości chodzimy więc na spacery, a potem po powrocie pokazujemy Tacie jak było zimno :)

 Nosimy się po domu, okrążamy stoły i choinki :)

Ciumkamy wszystko co popadnie...

Zaprzyjaźniamy się z pieskami, które są okropnie ciekawskie i najchętniej wlazłyby za Laurą do leżaczka :)

A tak na marginesie, wspominałyście, że nasz husky groźnie wygląda :) hehhe, no bo to taki straszak jest :) suczka ma 5 miesięcy i jest mega tchórzem. Przez pierwszy tydzień po naszym przyjeździe w ogóle nie chciała wejść do domu, a gdy H. chciał się z nią zaprzyjaźnić i skusić kiełbaską, popuściła ze strachu :D gdy wreszcie przełamaliśmy pierwsze lody, wyjechaliśmy na spacer okropnie straaasznym wózkiem i zabawa zaczęła się od nowa :))