Bóle pierwszego miesiąca

Tematów na kolejne posty mam tyle, że chyba zacznę sobie je spisywać żeby nie zapomnieć. Chciałam Wam jeszcze pokazać zdjęcia z szpitala, napisać o tureckim modelu wychowania, o moich pierwszych rozterkach, o naszych próbach wypracowania jakiegoś planu dnia, wreszcie o zmieniającej się naprawdę codziennie Laurze, ale kurde, czasu brakuje... Córcia niestety nie zawsze ma dobry dzień, a właściwie, przez te cholerne kolki, rzadko kiedy nie ma złego :S

Tak czy inaczej stuknął nam miesiąc. Mój mały Orzeszek zmienił się w grubaśnego bobaska. Każdy dzień z Nią jest dosłownie niespodzianką. Gdyby nie te pieprzone kolki wszystko byłoby super. Niestety bóle brzuszka dokuczają Małej codziennie doprowadzając nas do białej rozpaczy. Przy tym wszystkim wciąż nie jestem nawet pewna czy to kolki. Tak jak wcześniej mieliśmy z nimi problem w nocy, tak teraz wszystko przesunęło się na dzień. Laura położona spać między 20 a 21 dosypia do północy, a potem budzi się co mniej więcej 2 godziny. Od 4 jednak wszystko zaczyna się kiełbasić i mamy pobudki czasem co 30 minut, no ale dobra, ok, to w końcu jeszcze maluszek więc nie spodziewam się, że będzie mi przesypiała całą noc. O 7 po prostu wstaję, ubieram się i nie liczę już na dalszy sen i w sumie to mi bardzo pomaga. Przynajmniej psychicznie :-] 

Niestety dnie są coraz gorsze. Do tej pory po jakiejś godzince babskich pogaduszek rano udawało mi się ją jeszcze położyć na drzemkę. Potem karmienie i drugie spanko. Obydwa po mniej więcej godzinie. Od kilku dni rano Laura urządza mi taki maraton, że ja pierdziu... Ja niewyspana, a przynajmniej mocno zaspana cicho licząca na jeszcze chociaż pół godzinki snu. A Mała WYJE w niebogłosy. Cycek na początku ok, po 2 minutach jej twarz nabiera koloru buraczka i dalej jest ryk z cyckiem w budzi, wywijanie się w spazmach, naciąganie cycka i inne wygibasy. Przy cycku nie, w łóżeczku nie, na rączkach nie. Na siedząco to już w ogóle nie, na stojąco troszkę lepiej, na chodząco w miarę choć i tu potrafi zawodzić jak potępieniec. I czasem tak mijają nam całe dni. Gdy w końcu uda nam się ją uśpić, śpi niespokojnie. Wybudza się na dźwięk dosłownie wszystkiego, co wcale nie ułatwia niewielki metraż naszego mieszkania. Nie zamykamy żadnych drzwi obawiając się odgłosu klamki, boję się spuścić wodę w kiblu, nie wspominając już o takich czynnościach jak na przykład umycie naczyń. A kuchnię mamy otwartą na salon, w którym Mała śpi pod naszym okiem :S

No kolorowo nie jest, co by tu ściemniać...

I przez to, że te atrakcje mamy w ciągu dnia i w dodatku nie o regularnych porach wciąż jakoś nie jestem na 100% przekonana, że to kolki. 

Wczoraj byliśmy u pediatry na kontroli dziecka miesięcznego. Laura faktycznie przybrała aż 1100g. Lekarka zaleciła by przerwy między karmieniami wynosiły minimum 2-3godziny. Heheh, łatwo mówić... Karmię ją na żądanie, jak szuka cycka to nie mam sumienia jej go nie podać, tym bardziej gdy widzę, że brzuszek ją męczy. Ogólnie wszystko jest ok, Mała nie jest przeziębiona (to ostatnia schiza H. na moje częste spacery i kąpiele co 2 dni), opuchlizna z główki ładnie zeszła, nie mamy żadnych odparzeń, pępek w porządku, słuch też. Dostaliśmy pochwałę, że bardzo dobrze zajmujemy się dzieckiem. Na nasze uwagi, że płacze, że spazmy, że kupa spieniona lekarka potwierdziła, że to kolki i zapisała nam kilka lekarstw choć od razu zapowiedziała, że spektakularnej zmiany to one nie przyniosą. Dostaliśmy laktozę do stosowania przed każdym karmieniem. To chyba dokładnie to samo co Delicol, tylko że ten przywiozłam sobie sama z Polski bez konsultacji z żadnym lekarzem. Zalecenie na ulotce by podawać przed każdym karmieniem wydało mi się sporą przesadą - przy założeniu, że karmię ponad 10 razy dziennie to byłoby mniej więcej 60 kropelek na dzień. Przestraszona tak dużą dawką podawałam Laurze lekarstwo tylko trzy razy dziennie, może to było za mało... Tutaj dopytałam lekarkę czy te 3 kropelki laktozy na pewno przed każdym karmieniem - potwierdziła, że tak. Poza tym mamy Sab Simplex do podania 2x dziennie i maść do masowania brzuszka z wyciągiem z różnych roślin. Ta maść to trochę niewypał - zapach dość hmm... specyficzny, poza tym gdy Laura ma atak bólu wywija wszystkimi kończynami tak szybko, że dostanie się do brzuszka graniczy z cudem. 

Szkoda mi jej.... Była takim spokojnym bobaskiem dopóki to cholerstwo jej nie dopadło. H. jest wykończony, mnie ratuje jeszcze mother power i te 4 godzinki, które przesypiam z nią do północy. Rodzice H. niby chcą nam pomóc, ale mam małe opory. Najpierw za każdym razem gdy do nas przyjeżdżali, a Mała spała mówili, żeby się obudziła, żeby mogli się nacieszyć wnuczką. H. szlag trafiał, bo jakby nie dowierzali, że oto właśnie spędziliśmy 2godziny, starając się ją uśpić. Pewnego wieczoru jednak wybraliśmy się do nich na kolację. Teście jedzą kolację dość późno, trudno jest się im zmobilizować do wcześniejszego posiłku pomimo naszych próśb. Niby próbują, ale potem i tak wszystko się rozłazi. Laura była już dość marudna, poza tym zasnęła akurat przed naszym wyjazdem i niestety ubierając ją i zanosząc do samochodu, obudziła się. Humor miała wybitnie paskudny i dała tam taki pokaz siły swoich płuc, że teście nie wiedzieli zupełnie co robić. Niby na początku chcieli nam pokazać jak się lula takie płaczące dziecko i ochoczo brali się za bujanie, ale gdy zobaczyli, że to tylko potęguje jej płacz, lekko spanikowali. Dlatego też, choć doceniam, zupełnie nie jestem przekonana do ich propozycji i zalecenia lekarki :) by zostawić im Małą na godzinkę i troszkę odpocząć. Poza tym ona jest jeszcze taka malutka... No i stęsknię się przez tą godzinę!

Zdjęcie z dzisiaj :)