Nasze spacery

Na wstępie zaznaczam, że kąpielowej próby z pieluszką jeszcze nie poczyniliśmy, bo wczoraj zwyczajnie stchórzyliśmy przed zakłóceniem w miarę sennego nastroju Orzeszka. No niestety nie dało się tak wymierzyć. Swoją drogą, dziewczyny, zdradźcie mi sekret jak to się robi, że można ustalić godzinę kąpieli? Bo u nas była luźna, między 20 a 21, ale okazuje się, że taki przedział czasowy też jest o dupę trzasnął, bo Mała codziennie zasypia w innych porach. No bo co zrobić jak obudzi się o 18-19? Nie ma takiej siły by dotrwała bez zapadnięcia w kolejną drzemkę do godziny kąpieli czyli potem zwyczajnie przesypia jej porę. Raz spróbowaliśmy Ją wybudzić... Jezzzu, co się wtedy działo :-]

No ale tym razem nie o kąpielach chciałam napisać.

Z racji, że Laura ma już ponad miesiąc usilnie próbuję wypracować jakiś plan dnia. Ba, staram się o to od samego początku, choć jak pewnie każda doświadczona mama wie, nie ma czegoś takiego jak trwały plan dnia z noworodkiem. Oczywiście nie oczekuję od Laury, że będzie "chodzić jak w zegarku", ale jakieś tam drobne przyzwyczajenia mogłaby już przyswoić... 

No więc początkowo jeszcze byłam troszkę zeschizowaną mamą, zresztą walczyliśmy z bilirubiną i takie tam więc na innych rzeczach trzeba było się skupić. Wciąż jednak mój wewnętrzny głos nie dawał mi spokoju przypominając, że powinnam zadbać o spacery. Z racji jednak, że to były moje macierzyńskie początki początków, obawiałam się wyjść sama z Laurą. Ciągałam więc ze sobą H. Wyszło mi to trochę bokiem, bo wciąż się spinaliśmy na tych spacerach. Poza tym H. do południa najczęściej dochodzi do siebie po poprzednim dniu, jest niewyspany i ogólnie nie w sosie. Wreszcie odważyłam się wyjść z Laurą sama. Niestety spacer w naszym przypadku to niezłe przedsięwzięcie logistyczne. Drogi dookoła naszego mieszkania wyłożone są okropnie nierównymi kocimi łbami. Chodników brak. Poza tym mieszkamy bodajże w najwyższym punkcie naszej miejscowości, czyli gdziekolwiek bym się nie ruszyła, z powrotem trzeba byłoby pchać wózek pod górkę (PRAWDZIWĄ górkę). 

Co więc robi Kasia?

Po drugiej porannej drzemce Laury, pakują Ją do fotelika, zanoszę do auta. Mała w międzyczasie najczęściej zdąży się już nieźle rozryczeć. W pośpiechu zapinam pasy i na pełnym gazie ruszam spod domu :) Po minutce w aucie jest cisza :D Niestety droga do naszego hotelu jest krótka więc Mała nie zdąży dobrze usnąć. Tam wyciągam najpierw Orzeszka i potem na raty wózek z bagażnika. Na raty by uspokoić Małą bujaniem jej w foteliku w powietrzu do przodu i tyłu. Normalnie uzależniona od prędkości!

Czasem pomaga mi stacjonujący w hotelu teść - przejmuje Małą na czas, gdy ja ogarnę wózek. Jak mam szczęście to Laura wpadnie w ospały nastrój w ramionach stęsknionego dziadka. Wtedy zostaje tylko włożyć ją do wózka i jazda. Gorzej jednak jak wciąż jest w humorze popłakująco-stękającym. Wtedy wkładam ją do wózka i jeżdżę przed hotelem tak długo aż zapadnie w lekki letarg. Naprawdę nie chciałabym uspokajać jej gdzieś tam na środku ulicy, w dodatku sama. 

Jak już mi się to wszystko uda, idę sobie spacerowym krokiem na plażę, która o tej porze roku jest puściuteńka i delektuję się ciszą :) Turyści już wyjechali, atmosfera jest mocno posezonowa. Znowu słychać śpiew ptaków i szum fal :) Moje uszy odpoczywają od niemowlęcych dźwięków. 

Ostatnio idąc tak sobie puściutką plażą, na której środku zagraniczni turyści-niedobitki rozłożyli sobie cztery szezlongi przyszła mi do głowy taka myśl - skąd ja, do jasnej ciasnej, mam wiedzieć jak ubierać dziecko? No niby wiadomo, że maluch powinien mieć góra jedną warstwę więcej niż my. Pomyślałam o tym jak różnie z H. odczuwamy temperatury, jak on najczęściej marznie, a ja się pocę i spojrzałam na widok przede mną: Turczynki spacerujące w kozaczkach, swetrach i butach Ugg (!!!) i tych turystów opalających się w strojach kąpielowych...

No, ale wracając do tematu - na takim spacerze wszystko byłoby super, ale...

Wciąż czuję lekki stres pt. "co zrobię gdy Laura nagle się obudzi i swoim zwyczajem rozedrze się na całego". 

Do tej pory zdarzyło mi się to raz. Nie, dwa razy. Raz gdy namówiłam H. na rodzinne wyjście. No może nie powinnam, ale miałam akurat taki humor, że chciałam zrobić coś razem. Wszystko ładnie szło, H. nie miał powodów do spięcia, wiatru nie było, latających owadów również, przed słońcem zabezpieczyłam wózek kocykiem zakładanym na budę, chodnik w miarę równy (najrówniejszy w miejscowości!). To wszystko dodało mi odwagi i wypuściliśmy się daleko, aż do końca plaży. No i właśnie na samym końcu z wewnątrz wózka zaczęły dobiegać znajome odgłosy. Na szczęście koniec plaży jest chyba najbardziej ustronnym miejscem na całej plaży. Są też ławeczki. Nie widząc innego wyjścia wyciągnęłam Małą, pobiegłam na ławeczkę i wyjęłam cycka. Oczywiście dyskretnie i tyłem do widowni, bo karmienie w miejscu publicznym jest tutaj bardzo no-no ;-] Cycek trochę Ją uspokoił, ale i tak nie nadawała się jeszcze do wózka. H. musiał Ją trochę ponosić. W międzyczasie zerwał się wiatr. No i znowu miałam to, czego chcieć nie chciałam.

Drugi raz był wczoraj, gdy byłam na spacerze sama. Zapobiegawczo jednak widząc niespokojny sen Orzeszka nie oddalałam się za bardzo od hotelu. Uszłam może z 300m i trzeba było wracać. Resztę spaceru spędziłyśmy w hotelowym ogrodzie. 

Ostatnio Laura w ciągu dnia miewa tak paskudny humor, że aż boję się sama z nią wychodzić. 

No ale trzeba dziecko przyzwyczajać do świeżego powietrza, prawda?

I żeby nie było tak pesymistycznie, bo mi kiedyś córka wypomni :) te chwile, gdy dookoła cicho i zielono, a w wózku mam smacznie śpiące niemowlę są cudowne. Patrzę się wtedy na Jej słodką buźkę i czuję się spełniona.

Zalety spacerów w trójkę - mamy fotografa :)

Jeszcze miesiąc temu lawirowaliśmy tutaj wśród dzikich tłumów

Najwytrwalsi plażowicze

Moje ulubione