Kąpielowy koszmar

Jak już mam wylewać swoje matczyne żale to zrobię to hurtowo :-] 

Po kolkach naszą drugą zmorą są... kąpiele (!). 

Zanosimy Laurę w całkiem niezłym humorze do nagrzanej wcześniej sypialni. Mówię do niej spokojnym głosem, powoli się rozbieramy, chwilkę pozwalam fikać na golaska. H. przynosi wanienkę i nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów powoli zanurzamy ją w wodzie. 

Laura robi niewyraźną minę, wytrzymuje 30 sekund i... ryyyyyk!

Zagadujemy - ryczy.

Polewamy brzuszek wodą - ryczy.

Staramy się jeszcze stabilniej ją złapać - ryczy.

Ogarniam ekspresowo mycie - ryczy.

Wyciągamy z wanienki i owijamy ręcznikiem - ryczy tak, że boję się, że zaraz mi się zaniesie.

...Czy ja już wspominałam, że Ona RYCZY???

Tak, to jest taki RYK, nie płacz. Ryk przy którym zdziera sobie płuca. Po takiej sesji głos jej się zmienia, wiecie, tak jak potrafi się zmienić po całonocnej imprezie ze śpiewaniem.

Ubieranie to koszmar, bo Mała ryczy i zwija się w spazmach, co z kolei doprowadza H. do białej rozpaczy. Potem ja walczę z wymachującą wszystkimi koniczynami Małą i odpieram ataki spanikowanego H. 

Oczywiście w takiej atmosferze mowy nie ma o dokładnej pielęgnacji. Ledwo co udaje mi się ją jako tako wysuszyć, posmarować pupę kremem (oj, przy tej czynności to się nasłucham od H., że takimi gównami się zajmuję podczas gdy dziecko mi się wypłakuje) i założyć pampka. 

Mała zamyka się, gdy włożę jej w paszczę cycka. 

I gdzie te kąpiele, za którymi dzieci przepadają? Przecież miało jej to przypominać czasy w brzuszku? Nasze dziecię to chyba jakiś ewenement.

Próbowaliśmy wodę cieplejszą i chłodniejszą, wody więcej i mniej. Wczoraj położyłam ją dodatkowo na gąbce do kąpieli, żeby czuła się jeszcze stabilniej. Położyłam ją sobie w zgięciu łokcia, żeby czuła się bezpieczniej. Duuuupa. Wytrzymała może z minutkę. 

Czasem ubieram ją na raty. To znaczy ja jakoś potrafię się skupić na wykonywanej czynności i maksymalnie z nią przyspieszam, by robota była zrobiona i żebym mogła czym prędzej wziąć Małą na ręce. H. jednak gotowy jest mnie wówczas udusić. Według niego powinnam rzucić wszystko i Ją utulić. No, kilka razy go posłuchałam, co poskutkowało obsikaniem przez Laurę mojej czystej bluzki :S Teraz więc dążę tylko do tego by założyć jej pampka, potem rączki i chwila utulenia, położenie na przewijak i założenie piżamki, rączki, jedna skarpetka, rączki, druga skarpetka, itp. 

Jak tylko pomyślę, że dziś dzień kąpieli to robi mi się słabo.

Konsultowałam się z lekarzami. Turecka pani doktor stwierdziła, że Mała musiała się czegoś przestraszyć i dlatego teraz tak płacze. No, ale czego???? Polski pani doktor z kolei powiedziała mi, że bywają dzieci, które po prostu nie lubią kąpieli - rzadkie to są okazy, ale się zdarzają.

No i że moja córka niby z tych dzieci-brudasków? Przyznam, że na punkcie czystości i higieny jestem mocno wyczulona i trudno mi było nawet przystać na kompromis by Małą kąpać co drugi dzień, a nie codziennie. No i znowu różnice w wychowaniu dzieci przypominają nam o sobie. Ostatnio Malwina zapytała jak często kąpie się dzieci w Turcji. Otóż znacznie rzadziej niż w Polsce. Pewnie zależy to głównie od rodziny, ale przypuszczam, że średnio raz na tydzień. Kiedyś już wspominałam, że Turcy to okropne zmarzlaki. No i za takie zmarzlaki biorą też swoje dzieci. Przegrzewanie jest na porządku dziennym. Dlatego też w ich przekonaniu dzieci w kąpieli marzną, w szczególności zimą (zima to tutaj pojęcie bardzo względne; zaczyna się gdy temperatura spadnie poniżej 30 stopni i trwa średnio do czerwca). Nie pytajcie jakie znaczenie ma pora roku, bo na moją uwagę, że przecież nie kąpiemy jej na dworze tylko w ciepłym pokoju, nikt nie potrafił mi odpowiedzieć. 

No więc jestem tutaj sama - ja, Polka, która widzi potrzebę częstych kąpieli. Do tego Laura beznadziejnie je znosi. Więc możecie sobie wyobrazić co Turcy sobie tutaj o mnie myślą. Przypuszczam, że możemy też w tą grupę włączyć mojego osobistego męża :-]

Co robić, kobitki, co robić???

Żebyście wiedziały jak marzę o takim widoku po wyjącym maratonie... :)