U Was Mikołajki, a u nas...

Najpierw słowo o Mikołajkach.

Jedno.

Uwielbiam! :-) Od zawsze 6 grudzień oznaczał dla mnie tak naprawdę rozpoczęcie świętowania. Jeżeli świąteczny nastrój nie włączał mi się wcześniej, 6 grudnia wszystkie moje bożonarodzeniowe receptory reagowały ze zdwojoną siłą. 6 grudnia to jest dla mnie dzień pełen magii, nieważne czy za oknem pada śnieg czy nie (choć pamiętam białe Mikołajki jak z bożonarodzeniowej pocztówki!), a to wszystko zawdzięczam moim rodzicom. 

Moja mama wraz z rozpoczęciem grudnia zaczyna dekorować świątecznie dom i włączać kolędy. Tata zaczyna palić wieczorami w kominku i instalować w ogrodzie światełka. Odkąd pamiętam 1 grudnia dostawałam od mamy kalendarz adwentowy z czekoladkami. Raz trafił mi się taki wypasiony, w którym zamiast czekoladek były drobne zabawki i inne pierdołki typu temperówka, gumka do mazania, itp. Jezzu, jak on mi się podobał! Wszystkie kalendarze pieczołowicie zbierałam po to, by w następnym roku przystroić ściany mojego pokoju. A w latach 90. kalendarze były o wiele ładniejsze, wiecie? Teraz trudno jest dostać taki z ładnym obrazkiem. W mojej rodzinie wszystkie te tradycje trwają do dziś. Wczoraj rozmawiałam z mamą przez telefon. W tle słyszałam kolędy. Mama poinformowała mnie, że kalendarze adwentowe dla mnie i H. już czekają (H. od kilku lat bardzo sprawnie ogarnia obydwa i za cholerkę nie potrafi ograniczyć się do jednej czekoladki dziennie) :-) Zamknęłam oczy i już czułam zapach domu. To są właśnie takie chwile, dzięki którym wiem, że po prostu MUSZĘ być w domu na Święta. Nawet gdybym mieszkała na drugim końcu świata, po prostu MUSZĘ wrócić. 

Czy u Was też stawia się buty na parapecie, żeby Mikołaj miał gdzie zostawić prezenty? Dzień przed Mikołajkami to był dzień pucowania butów. Bo w brudnych, rzecz jasna, Mikołaj prezentów nie zostawia, ewentualnie rózgę. A butów do czyszczenia miałam zawsze dwie pary - jedne szły do postawienia na parapet w naszym domu, druga para jechała do domu babci. Kiedy już byłam starsza uwielbiałam późnym wieczorem wychodzić na spacer i spoglądać na buty postawione w oknach domów. Możecie się śmiać, ale u nas wszyscy podporządkowują się tym tradycjom. Moi rodzice też czyszczą swoje buty i dobrze wiedzą, żeby lepiej o tym nie zapominać. Moja mama kiedyś o to nie zadbała i rankiem 6 grudnia spiesząc się do pracy wsadziła nogę do kawioru w kozaku :D

6 grudnia to był też dzień, w którym ubierałam swoją choinkę w moim pokoju. Sztuczną, ale piękną! Co roku na inny kolor - czerwony, złoty, biały... Oprócz tego, na kilka dni przed Świętami tata przywozi zawsze prawdziwą choinkę. Ba, chojnę! Musi być ogromna, gęsta i koniecznie pod sam sufit, żeby wszystkie nasze bombki się na niej zmieściły, a mamy ich od groma i co roku przybywają nowe :D

Od kiedy wyjechałam na studia, Mikołajki spędzam poza rodzinnym domem. Nie ma już tego uroku, ale zawsze wrzucam coś H. do buta, choćby małą czekoladkę. No i ubieram choinkę. W Stambule ubierałam taką miniaturkę, ale była! W tym roku odpuściłam sobie choinkę i dekorowanie mieszkania, bo i tak cały grudzień spędzimy w Polsce. Ale już od przyszłego roku nieważne gdzie będziemy, ze względu na córcię zadbam o wszystkie te tradycje. Chcę, żeby miała takie wspomnienia z dzieciństwa jak ja. To skarb na całe życie.

Mała Kasia z mamą po ustawieniu butów na parapecie :)

A jak my spędziliśmy Mikołajki?

Tym razem trochę nie po chrześcijańsku :D

Pisałam kiedyś, że Turcy wierzą w moc 40 dni liczonych od narodzin dziecka. Jeszcze do niedawna dziecko przed ukończeniem 40 dni nie było wyprowadzane z domu, a kiedyś tam (mam nadzieję) jeszcze dawniej nawet kąpane. Kiedy opowiadaliśmy ludziom o dolegliwościach naszej Laury, o kolkach itp. często słyszeliśmy, że minie, gdy Mała skończy 40 dni. Wtedy też zwołuje się kobiety z okolicy i odmawia modlitwy zwane Yasin za zdrowie i pomyślność dziecka. Modlitwy prowadzi jedna kobieta, czasem żona imama, czasem po prostu ktoś, kto potrafi czytać Koran w oryginale (a nie jest to takie proste). Modlitwy polegają na odśpiewaniu wersetów ochronnych z Koranu. Dziecku przynosi się też upominki - tradycyjnie pieniądze lub złote monetki. Dalsze osoby kupują ubranka.

Jako osoba obserwująca to z boku mogę powiedzieć, że takie modlitwy mają swój urok, swoją moc :) Samo słuchanie tych śpiewów wprawia człowieka w melancholijny nastrój. Modlitwę Yasin odmawia się w celach ochronnych z różnych okazji. W zeszłym roku odmawialiśmy takie za H. gdy szedł do wojska.

Umówiliśmy się z H., że Laurę wychowamy w duchu obydwóch religii, że będziemy obchodzić zarówno święta muzułmańskie jak i chrześcijańskie. Że Laura będzie znała obydwie religie i kiedyś tam, jeśli będzie odczuwała taką potrzebę, zdecyduje, którą chce wyznawać. Z racji, że modlitwy te mają za zadanie zapewnić dziecku ochronę, nie widzę w nich nic złego.

Od narodzin Laury teściowa planowała te modlitwy. Przyznam, że drżałam z niepokoju jak Mała to zniesie - 1) w takim tłumie, 2)w tłumie, w którym każdy będzie chciał Ją dotknąć i ponosić, 3) bez płaczu przez minimum 2 godziny. Przez laurowe kolki modlitwy przesunęliśmy na dalszy termin, ale teraz w perspektywie naszego wyjazdu do Polski teściowa ponownie zaczęła namawiać nas na to przedsięwzięcie. Ostatecznie padło na dzisiejszy dzień. 

Przyznaję, że byłam cała zestresowana, bo bywają takie dni, gdy Laura tylko śpi i ryczy. I często uspokojenie Jej nie bywa wcale takie łatwe. A ja nie chcę karmić w tłumie obcych bab i nie mam też ochoty słuchać miliona pięciuset rad, że płacze bo Jej zimno/bo głodna/bo chora. Do tego wszystkiego w modlitwach tych biorą udział same kobiety, więc nie mogłam nawet liczyć na obecność H. No ale raz kozie śmierć - założyłam, że jeśli będzie wyć to po prostu zmyjemy się do domu.

Jak było? Ha! Allach chyba się nade mną ulitował i zesłał na moją córkę jakieś cudowne objawienie! Na początku Laura z zaciekawieniem rozglądała się dookoła. Po mniej więcej pół godzinie zaczęła wydawać z siebie pojedyncze jęki-zawodzenia typu "łe" i buzia w podkówkę, a potem znowu rozglądanie się :-) Czułam zbliżający się ryk. Gdy "łe" zaczęło się przeciągać, zwinęłam Małą do sypialni teściów i tam zrobiłyśmy sobie maraton karmieniowo-lulaniowy. Lulanie szło nam całkiem nieźle, bo kobiety zaczęły już swoje śpiewy, które działały na Małą uspokajająco :) Niestety niektóre kobiety przyszły z dziećmi, które bawiły się w pokoju obok i co chwilę coś zrzucały, albo trzaskały drzwiami. Laura więc zapadała w letarg po to, by za chwilę się wybudzić. Potem znowu wybrałyśmy się na spacer między ludzi. Na końcu zasnęła (bez płakania!!!!) w moich ramionach. No anioł, nie dziecko!

Żeby była równowaga, gdy tylko goście zamknęli za sobą drzwi zaserwowała nam ryk, że od razu włosy stanęły nam dęba. Moja córka chyba lubi tureckie spędy :-o !!!

Tak, mamo! Nigdy nie zgadniesz jak się zachowam!