Mama 6 miesięcy po porodzie

Skoro robię comiesięczne podsumowania rozwoju Laury, skrobnę też słowo o tym jak czuję się ja. Ten post zaczynałam pisać, gdy Laura miała zaledwie 4 miesiące :) 

Cóż... mam w sobie tyle mieszanych, skomplikowanych i mega złożonych uczuć, że aż nie wiem jak je wyrazić. Nie wiem nawet czy chcę.

Żeby jednak wstęp nie zabrzmiał zbyt ponuro, spieszę z zapewnieniem, że jestem naprawdę szczęśliwa, że mam Laurę. Czuję się spełnioną mamą, którą od dawna chciałam być. Laura była dzieckiem bardzo przez nas chcianym, oczekiwanym i zaplanowanym z dokładnością co do miesiąca. Wiedziałam więc co mnie czeka, byłam przygotowana na życie pod górkę, na zmęczenie, kupki, siuśki, rzygi itp.

Jak jest? Obsługa kupek i siusiek to jedna z moich ulubionych czynności :) Laura jest tak słodkim dzieckiem, że zajmowanie się Nią to naprawdę przyjemność, choć... niezwykle męcząca :-] Gdy czytam teksty mamusiek typu "kocham swoje dziecko tak bardzo, że nie pamiętam jak to było bez niego" spoglądam z niedowierzaniem. Ja kocham swoje dziecko nad życie, ale bardzo dobrze pamiętam jak to było zanim się urodziło i wcale nie było tak źle! Takie osoby musiały mieć chyba okropnie nudne życie, że do niczego nie tęsknią! Mnie nie brakuje nawet wyjść z domu, podróży czy spotkań, tylko poczucia, że nikt nie jest ode mnie zależny. Że oto mogę wejść do łazienki i siedzieć w niej przez nawet 2 godziny relaksując się w wannie z szampanem i nie myśleć, że dziecko na mnie czeka, albo że może zgłodnieć/zrobić kupę/rozpłakać się na dobre. No ale na pocieszenie powtarzam sobie, że jeszcze przyjdzie czas na takie przyjemności.

Jestem przemęczona. W nocy spanie idzie nam całkiem nieźle, ostatnio gorzej jest w ciągu dnia. Laura ma razem 2 drzemki lub 3, jeżeli obudzi się o 5 rano (czyli ostatnio niemal codziennie). Jedną zaliczamy na spacerze. Pierwsze dwie to bułka z masłem, ale ta ostatnia, popołudniowa, wywołuje u mnie ostatnio gęsią skórkę. Dziecko zmęczone, trze oczy, bez szans, że wytrzyma do wieczora, a przy bliższym kontakcie z łóżeczkiem odstawia takie koncerty, że boję się, że któryś z sąsiadów wezwie opiekę społeczną. Bujam więc w łóżeczku, wyśpiewuję kołysanki, sprawdzam swoje granice, w końcu zdaję sobie sprawę, że usypianie trwa już prawie 2h i szlag mnie trafia. Potem wyrzucam sobie, że złoszczę się na dziecko - cały wachlarz uczuć :S Gdy Laura ładnie zasypia wieczorem i mamy z H. te 3-4h dla siebie, wszystko jest super. Nie zawsze się niestety to udaje. Czasem, a ostatnio częściej, Laurencja wciąż się wybudza, domaga się mojej obecności albo też w ogóle nie chce zasnąć i na usypianiu jej mija nam cały wieczór. Czyli praktycznie nie mam wtedy nawet 5 minut na odpoczynek. Idę spać wściekła, a od rana jazda zaczyna się od nowa. Ufff... oby tych dni było coraz mniej...

Niestety wciąż dokucza mi kość ogonowa, która w ostatnich dniach boli mnie jeszcze bardziej. Coraz bardziej się o nią martwię, bo wydaje mi się, że w ciągu 6 miesięcy wszystkie "normalne" poporodowe niedyspozycje powinny ustąpić. Kość czuję już nie tylko nad ranem po nocy spędzonej w niewygodnych pozycjach, ale też podczas zwykłego siadania. No nie jest za ciekawie, nie będę ukrywać. W Turcji nie jeździłam po lekarzach, bo nie chciało mi się tłumaczyć co i jak. Skoro porody naturalne to u nich taka rzadkość, nie sądzę by mieli doświadczenie w kontuzjach po nich. Zdecydowałam więc poczekać na wyjazd do Polski. Poskarżyłam się tutaj ginekologowi i ten zasugerował rentgen kości ogonowej. Byłam, zrobiłam. Kość cała, widocznych urazów brak. A boli nadal. Muszę chyba wybrać się do ortopedy, może coś wymyśli :S

Generalnie, gdy myślę sobie teraz z perspektywy czasu o moim porodzie, jestem pełna mieszanych uczuć. Z jednej strony pamiętam tą magię, z drugiej widzę wszystko to, co zostało spieprzone. Przede wszystkim ubolewam (dosłownie!) nad zastosowaniem chwytu Kristellera, czyli naciskaniem na brzuch. Wcześniej nawet nie wiedziałam co to jest, nie wiedziałam, że to niebezpieczne, prawie już nie praktykowane i tak bolesne... Żałuję, że nie wzięłam znieczulenia, że cichaczem (i moim zdaniem zupełnie niepotrzebnie) podano mi oksytocynę, a na końcu (też pewnie niepotrzebnie) potraktowano nas próżnociągiem :S Z drugiej strony tak dobrej opieki poporodowej i warunków, w których z Laurą byłyśmy po porodzie nigdy byśmy w Polsce pewnie nie miały... 

Co jeszcze ze spraw poporodowych? Zaliczyłam walkę z wypadaniem włosów. Choć nie, ja nie walczyłam, ja to przeczekałam :-] Będąc w grudniu w Polsce skróciłam trochę włosy biorąc poprawkę na to, że niedługo być może znowu będę chciała je podciąć wystraszona wypadaniem. No, nie musiałam długo czekać :) Ledwo wróciliśmy do Turcji, a włosy zaczęły wypadać hurtowo. Codziennie wyczesywałam dwie pełne szczotki włosów do wyrzucenia. Wyglądało to dość źle, ale powtarzałam sobie, że to normalne. Na szczęście włosów mam dość sporo, więc tragedii nie ma. Od mniej więcej miesiąca widzę poprawę. Tylko kitka jest cieńsza ;-) 

Swoją wagą też przestałam się przejmować. Przestałam nawet ją sprawdzać. Mam chyba z 2-3 kg na plusie, których tak właściwie nie odczuwam, ale widzę gdzie są :-D No brzuszek niestety. Brzuch, z którym zawsze miałam mały problem. Teraz jest trochę większy, bo zaczął mi odstawać :D Muszę teraz pamiętać o tym, że gdy siadam powinnam natychmiast schować sobie oponkę w spodniach :))) Na dietę nie mam jednak zupełnie ochoty, bo po prostu brakuje mi czasu na wszystko. Cieszę się jak mogę ugotować i zjeść przy stole ciepły obiad. Nie wyobrażam sobie kiedy niby miałabym planować menu, wyszukiwać przepisy i je analizować, o kompletowaniu dietetycznych składników nie wspominając. Zresztą ja diet nigdy nie lubiłam. Zdecydowanie łatwiej przychodzi mi sport, no ale skoro nie mam czasu na dietę, to na sport tym bardziej :) Stwierdziłam wiec, że trudno, poczekam na moment, w którym Laura będzie na tyle duża, bym mogła Ją komuś zostawić i wtedy zacznę chodzić na siłownię. Wiem z kolei co jest moim grzeszkiem... słodycze, niestety. Po całym dniu zajmowania się dzieckiem, gdy w końcu zostajemy z H. sami, natychmiast idą w ruch ciasteczka, muffinki, baklawy itp. Poza tym jeszcze przed przeprowadzką do Polski podjadałam sobie rano z głodu ciasteczka. Wstawałyśmy z Laurą dużo wcześniej niż H. i dopiero po jego pobudce jadaliśmy śniadanie. Oczywiście do tego czasu umierałam z głodu :S gdy tylko pogoda pozwalała, ładowałam Laurę w Tulę i maszerowałyśmy do piekarni, ale co w między czasie zdążyło mi się odłożyć to moje :D Poza tym, niestety, urosły mi cycki. W czasie ciąży rozmiarowo ani drgnęły. Po porodzie wydawało mi się, że również, bo przez cały czas elegancko mieszczę się w przedkarmieniowe staniki. Tylko jakimś dziwnym cudem przestałam się w cyckach mieścić w niektóre bluzki/płaszcze - może mi to ktoś wytłumaczyć???? :)

Generalnie nie jest źle, ale nie jest też różowo. Jest ciężko. Jest to czas bodajże największego sprawdzianu dla mojego związku z H. Mojej cierpliwości i wytrzymałości. Gdy myślę sobie o tych wszystkich znanych mi kobietach, mam większej ilości dzieci, jestem dla nich pełna podziwu. Mnie jedno dziecko potrafi wykończyć na maksa i nie wiem czy będę miała siły by zafundować sobie to wszystko kolejny raz. I kolejny. Bo z całą pewnością chciałabym mieć więcej dzieci. Ale... takich starszych :-P 

Fajnie jednak jest być Jej mamą :) kocham, kocham, kocham z całych sił!

Z 4-miesięczną Laurą, czyli wtedy, gdy zaczęłam pisać ten post...


... i teraz, z prawie 7-miesięczną :)