Z życia matki

Muszę, po prostu muszę opisać dzisiejszą noc i dzień by móc sobie ten opis potem przeczytać, kiedy zachce mi się drugiego dziecka. Jezu, co to dzisiaj się działo. Jestem ledwo żywa. Dawno już Laura tak mnie nie przeczołgała.

W skrócie...

Wczoraj Mała elegancko poszła spać, po kilku pobudkach zarżnęła na dobre i pozwoliła matce z ojcem obejrzeć odcinek Gry o Tron. Sielanka. Nic nie zapowiadało armagedonu. Dobrze, że po obejrzeniu serialu szybko zmyłam się spać, bo gdybym nie przespała tej godzinki to nie wiem jak by się to wszystko skończyło. O 23:30 zaczęła się jazda. Laura obudziła się w swoim łóżeczku, spokojnie więc wzięłam ją sobie do łóżka. Mała gnida zamiast jednak zasnąć, wierci się i wierci. Popiła mleka i zaczęła swoje akrobacje. Wiecie jak ja na nie reflektuje świeżo wybudzona ze snu???? Najnowsze odkrycie naszej pociechy to umiejętność przesuwania się w górę. Podnosi się to małe na piętach i jak taka glista pnie do góry. W końcu napotyka łepetyną jakąś przeszkodę i ryyyyk! W nocy jest to najczęściej moja ręka. Staram się ją podnieść do góry najwyżej jak się da, byle tylko nie musieć podnieść małego Potwora i przesunąć go w dół (groźba całkowitego rozbudzenia). W końcu jednak napotykam fizyczną granicę, no sorry, dzieckiem-gumą to ja nie jestem. Wtedy też Laurencja z łepetyną w połowie pod poduszką i moją ręką, skrzywioną maksymalnie, zaczyna wydawać odgłosy niezadowolenia by w końcu rozwrzeszczeć się na dobre.... Grrrrrrrr... No to zaczęło się usypianie. Początkowo przy cycku - te próby kończyły się jednak fiaskiem. Poza tym ile razy mogę ją przystawiać do cycka? Pęknie przecież to kiedyś! Zresztą boję się, że taka opita tym bardziej nie będzie mogła zasnąć. Zrezygnowana zarzuciłam ją sobie na nogi. I jedziemy buju buju. W końcu zapadła w sen (tak mi się wydawało). Cała szczęśliwa przerzucam ją w rożku do łóżka, a ta zaraz po zetknięciu pleców z powierzchnią łóżka zarzuca giczały do góry i próbuje przegibnąć się na brzuch!!!! Lecę szybko z cycem licząc, że zapadnie w sen podczas ssania. Dooopa. 

W ciągu jednej nocy zaliczyłyśmy 4? 5? takich rundek??? Gdy za którymś razem nie wytrzymałam i puściłam wiązankę, zerwał się H. wystraszony, że zaraz dziecko przez okno wyrzucę. Już naiwnie myślałam, że przejmie pałeczkę, a tu małżonek zebrał z łóżka kołdrę i powędrował dosypiać w salonie. No wiem, wiem... on rano do pracy... Walczyłam wytrwale chyba do 4... Lulajże Lauruniu, Gdy śliczna panna... Dandindi dandini... wyczerpałam i polski i turecki repertuar. W końcu wściekła wrzuciłam ją do łóżeczka i tam udało mi się wysłać ją do Morfeusza. Nawet optymistycznie pomyślałam, że może to jest ta chwila przełomowa, którą trzeba przecierpieć, by Laura po raz pierwszy przespała w swoim łóżeczku do rana. W końcu "rano" to dla nas 6 więc szanse były duże. O naiwności... Zdążyłam położyć się do łóżka i zapaść w lekki letarg, gdy Laurencja podniosła mnie na równe nogi wrzaskiem. Znowu akcja ratunkowa "cycek" i potem jakoś zasnęła. Ufffffffff...

Pobudka oczywiście o 6. Standart. 

Rano wyprawiłyśmy H. do pracy i o 8:30 wróciłyśmy do łóżka. W końcu udało nam się zasnąć i tak obie spałyśmy do 11. Dzięki tym 2,5 godzinkom jeszcze żyję. 

Dzień zapowiadał się całkiem nieźle. Czekałam cierpliwie na czas popołudniowej drzemki. Już sobie obmyślałam co w jej czasie zrobię. Obiad miałam gotować, tłumaczenie zrobić, kawy się napić. Nom. Miałam... Po niemal godzinnym usypianiu Laurencja przespała 20 minut. Po drugim usypianiu 30. Miałam ochotę wystrzelić się w kosmos!!!!

Oczywiście po południu była już zmęczona i okropnie marudna. Przez cały czas "YYYYYY" (Agata, wiesz o czym mówię), wszystko na nie, udawało mi się ją czymś zainteresować na góra 10 minut. Do teraz nie dowierzam, że udało mi się obiad ugotować. 

Gdy H. stanął w drzwiach myślałam, że z radości fajerwerki odpalę. Zlitował się mąż nade mną i przejął usypianie małego potwora. Teraz delektuję się ciszą....

Nie wiem co się dzieje - zęby? skok? pogoda? ciśnienie? Ja pierdziu.... drugiej takiej nocy i takiego dnia nie przeżyję więc już się boję co będzie jutro, bo...  szczepienie mamy.

Akrobacje podczas usypiania

Potworek, na którego nie umiem się złościć...