Halo, halo, tu Wrocław!

Jestem wykończona. Przeprowadzka kompletnie odebrała mi siły choć pomoc miałam naprawdę wielką. Po pobycie u moich rodziców wróciliśmy do Krakowa z moim tatą, który niesamowicie nam pomógł. Po raz kolejny przeraziłam się rozmiarami do jakich urósł nasz "dobytek" i to zaledwie w ciągu 6 mcy, bo przecież przyjeżdżając z Turcji zaczynaliśmy niemal od zera! 

Przeprowadzka była męcząca już od samego początku - trasa do Krakowa zajęła nam nie jak zwykle 6h a ponad 8 - takie korki i inne atrakcje... Laura świetnie zniosła jazdę, jestem naprawdę pod wrażeniem jaka z niej podróżniczka :) W Krakowie pakowanie, sprzątanie, pakowanie, kombinowanie co gdzie spakować, gdzie załadować, itp... Wynajęliśmy samochód dostawczy, który w oka mgnieniu zapełnił się pod sam sufit - nie mam pojęcia jak :) Gdy w niedzielę upchnęliśmy w aucie ostatnią walizkę i z ulgą wsiedliśmy do samochodów myśląc, że ze spokojem w 3h będziemy we Wrocławiu, pojawiła się kolejna atrakcja - dostawcze auto, którym jechał mój tata, leeeedwo jechało :) Załadunek jednak zrobił swoje, poza tym silnik kompletny słabeusz - taki szczegół, który przeoczyliśmy wybierając auto, a o którym następnym razem na pewno będziemy pamiętać. W rezultacie maksymalna prędkość jaką tato mógł rozwinąć to 120 z górki, a przy byle wzniesieniu schodziliśmy do 50-70. O wyprzedzaniu czegokolwiek można było pomarzyć, żeby trzymać się na trasie razem siłą rzeczy też musieliśmy jechać tak wolno. Trasa wlekła się więc jak flaki z olejem. 

Na miejscu od razu zabraliśmy się do pracy i jeszcze tego samego dnia ogarnęliśmy większość rzeczy. Gdy wreszcie zawiesiliśmy prace porządkowe i zabrałam się za usypianie Laury, myślałam, że zaraz padnę na nos - taka byłam zmęczona. Dzisiaj mamy wtorek, a ja wciąż je czuję. 

Nowe mieszkanie jest... wciąż nowe :) Znowu potrzebujemy czasu by się do niego przyzwyczaić. Wydaje się być całkiem wygodne choć jest pare spraw, na które dziwnym sposobem nie zwróciliśmy uwagi podczas jego oglądania, czyli np. brak wszelkich półek/szafek w łazience, brak rolet/karniszy w salonie i w końcu brak Disney Junior w ofercie kablówki! :) Wszystko do poprawki, pomału zmierzamy się z każdym problemem. Pozostaje jedynie jeden-nierozwiązywalny i przyznam, że troszkę mnie przeraża. Nasze mieszkanie jest tuż przy drodze, wszystkie okna są na nią wystawione. Wydawałoby się, że to niezbyt ruchliwa trasa, a jednak. W mieszkaniu wciąż słychać przejeżdżające auta. Do ich głosu już niemal się przyzwyczaiłam choć w sypialni niestety słychać je chyba najbardziej. W ciągu dnia włączam Laurze do drzemki muzykę, bo zdarzają się jeszcze jakieś ciężkie samochody i kopary jeżdżące na pobliski plac budowy... Teraz, gdy wszystkie okna są pozamykane jest to do zniesienia. Boję się jednak co zrobimy latem, gdy będzie gorąco i gdy będziemy chcieli w nocy otworzyć okno... Mam nadzieję, że nie będziemy musieli zmieniać lokum ;P

Cieszy mnie natomiast niezmiernie to, że do rodziców, do których w końcu dość często jeździmy mamy już tylko 3h drogi a nie 6. Że niemal po sąsiedzku mam tu dobrą koleżankę, która ma namiar na sprawdzoną nianię, do której posyła zresztą swoją córeczkę ;) 

Myślę, że szybko się zaaklimatyzujemy, dzisiaj tylko, gdy H. wybył do pracy, a tato mój krótko po nim pożegnał się z nami i pojechał do siebie zrobiło mi się jak zwykle smutno. W domu cicho, Laurusia przylepka wciąż przychodzi się przytulić :)

W czasie tego zamieszania związanego z przeprowadzką nie znalazłam nawet chwili by napisać Wam, że córcia moja kochana CHODZI :))))))))

Zaczęło się niewinnie od 2-3 kroczków, a teraz jest ich już znacznie więcej. Wcześniej Laura za kierunek obierała sobie tylko moje ramiona, a dzisiaj zauważyłam, że gdy chce do czegoś podejść wybiera już transport na nóżkach a nie raczkowanie. Jejjjj jak ona szybko rośnie. Przy tym dreptaniu wygląda oczywiście niesamowicie pociesznie. Często urządza sobie też zabawę - idzie kilka kroczków w moją stronę roześmiana  by przed pokonaniem ostatniego odcinka rzucić się na szczupaka :) Gdy ją złapie zaśmiewa się w głos :)))

Przez przeprowadzkę przegapiłam post podsumowujący 13. miesiąc laurusiowego życia. Do nadrobienia w najbliższym czasie!