Schiza nr 1

Nasze dziecię to naprawdę okropny leniuch. 

Fakt, że dopiero od niedawna czuję ruchy dziecka i nie mam jeszcze zbyt dużo doświadczenia w tym zakresie. Ostatnie wyraźne ruchy czułam w piątek wieczorem po podwójnej porcji rafaello (jeden kawałek nie wystarczył :)). W weekend tak naprawdę nie czułam nic. Czasem coś mnie połaskotało z którejś strony, ale patrząc na swój brzuch oceniałam, że to chyba niemożliwe by to było dziecko, bo tak jakoś za bardzo z boku/za wysoko... Byłam już nieźle wystraszona. Przeszukując internet w poszukiwaniu kolejnych informacji coraz bardziej się tylko nakręcałam. Otóż wujek Google wspomina głównie o minimalnej ilości ruchów NA GODZINĘ. H. próbował mnie uspokoić tłumacząc, że może maleństwo ułożyło się jakoś z tyłu tak, że nie czuję jak się rusza i że dopiero od niedawna czuję ruchy więc może jeszcze nie jestem na nie tak wrażliwa... Z jednej strony starałam się nie panikować, ale według wszystkich informacji w sieci powinnam czym prędzej pędzić do szpitala. Postanowiłam jednak trochę bardziej poczekać licząc, że wreszcie się ruszy, bo straszne to jest, ale chyba jeżeli coś niedobrego (odpukać!) miałoby się faktycznie zdarzyć, to chyba i tak na tym etapie ciąży nie dałoby się nic zrobić. I tak dotrwałam do poniedziałku. Byłam już zdecydowana na wizytę w naszej przychodzi, gdy poczułam jakby lekkie pojedyncze ruchy. Miałam nadzieję, że malutka dopiero się rozkręca, ale po tym znowu nastąpiło milczenie. Kurde! Analizując to uczucie po południu przestałam już nawet być pewna, że to co czułam to na pewno było nasze dziecko! Dzisiaj więc już dłużej się nie zastanawiałam, bo z każdą godziną coraz bardziej tylko się zamartwiałam. Pobiegłam do naszej pielęgniarki by posłuchać bicia serca. Kobiecina zdziwiła się na mój widok, ale wytłumaczyłam jej szybko w czym rzecz więc bez zadawania dodatkowych pytań szybko kazała mi się położyć na kozetce. Przejeżdża swoją sondą z prawej strony brzucha w stronę pępka - nic. Krąży wokół pępka - nic. Błądzi z lewej strony - nic. Ja już schodzę na zawał. Kobieta patrzy na mnie ze współczuciem i mówi, żeby się nie denerwować. Łatwo mówić! Wreszcie do moich uszu dochodzi rytmiczne pukanie. Uffffff.... Po wyjściu z przychodni z radości łzy mi napłynęły do oczu. Boże, co za ulga. Czy już do końca ciąży czeka mnie takie schizowanie???? Jeśli tak, to w chwili porodu będę siwiuteńka. 

Rany, córeńko, ruszaj się częściej, bo matka zejdzie na zawał!