Wszędzie dobrze tam gdzie nas nie ma

Stęskniłam się za Polską. Od ostatniej wizyty mija dokładnie 5 miesięcy i coraz częściej sprawdzam bilety lotnicze. Wczoraj jednak tęsknota uderzyła we mnie podwójnie, gdy mąż powiedział mi, że dostał bardzo fajną propozycję pracy z Krakowa.

Że też on zawsze tak kusi los!

Do Turcji też przeprowadziliśmy się od tak sobie. H. ma nawyk rozsyłania swojego CV bez względu na to czy jest zadowolony z obecnej pracy czy nie. I tym sposobem  co pewien czas zdarzają się tak atrakcyjne oferty, że wywracają nasze życie do góry nogami, nawet jeśli ostatecznie się na nie nie decydujemy. Dni mijają na gdybaniu, rozważaniu, analizowaniu. Bo taki to już jest ten los złośliwy - jak człowiek chce i szuka to nic nie ma, a jak próbuje się tak od niechcenia, to propozycje sypią się jak z rękawa. I tym sposobem najpierw z wielkopolskiego rzuciło nas do Warszawy, potem do Stambułu, a teraz na południe Turcji. 

Niestety życie tutaj nie jest dokładnie tak kolorowe jak się spodziewaliśmy. Prowadzenie własnego biznesu ma dużo zalet, przede wszystkim jeśli chodzi o swobodę w dysponowaniu czasem, co w naszym przypadku jest niezwykle istotne. Wiadomo, że od czasu do czasu każdy z nas chce zobaczyć swoją rodzinę. Ja tradycyjnie co roku w grudniu. I nie chcę tam jechać tylko na parę dni, bo aż szkoda czasu i pieniędzy na podróż. W ten sposób przysługujący nam urlop minąłby tylko na odwiedzinach u rodziny. A gdzie nasze własne wypady? Awaryjne pojedyncze dni? Nie wiem, może mamy za duże wymagania, ale strasznie nas to zniechęca do podejmowania pracy w korporacjach. Przyjeżdżając tutaj mieliśmy wielkie marzenia, ale już teraz wiemy, że na realizację większości z nich będziemy musieli jeszcze kilka lat poczekać, a nawet nie wiemy czy w ogóle uda nam się kiedykolwiek na ich realizację pozwolić. Wszystko jest pomieszane z poplątanym. Wydaje mi się, że łatwiej nam było żyć z dala od rodziny, w szczególności tej tureckiej. Tutaj też się kłania inna mentalność. Turcy uwielbiają żyć stadnie, problem jednego członka to problem całej familii. A my nie mamy za bardzo ochoty zajmować się problemami innych ludzi. Przynajmniej ja nie mam i widzę, że H. też się tym męczy.

Poza tym, tęsknię za Polską. Za śniegiem. Za odgłosem sów letnim popołudniem. Za polskimi sklepami.  Za ofertami weekendowych wypadów za granicę za śmieszne pieniądze. Za polską kiełbaską na grillu! Czuję się trochę zmęczona tym ciągłym kombinowaniem jak coś ściągnąć z Polski, bo w Turcji tego nie ma lub cena przyprawia o zawrót głowy. Albo koniecznością pamiętania co przywieźć z kraju podczas następnej wizyty.

Kraków jest z pewnością pięknym miastem, szkoda tylko, że tak daleko położonym od miejscowości, w której mieszka moja rodzina. Absolutnie nie chciałabym mieszkać tam z nimi. Marzę raczej o bezpiecznej odległości 100km, tak jak to było w czasach studenckich :) Jednak dla tych wszystkich ułatwień, gotowa byłabym przystać również na Kraków.

Ale...

Jak tylko pomyślałam sobie o kolejnej przeprowadzce, o kasie, którą włożyliśmy w urządzanie obecnego mieszkania, o tym ile trudu kosztowałoby mnie spakowanie tego wszystkiego... Popatrzyłam na dziecięce łóżeczko, z którego zakupu dopiero co tak się cieszyłam i na wózek, który dopiero co ściągnęłam w trudach z Polski... Do tego (a pewnie przede wszystkim) największy sprawdzian naszej nowej lokalizacji dopiero przed nami - sezon letni właśnie się zaczyna. Dopiero pod koniec września będziemy wiedzieli ile zysku przyniesie hotel pod naszym kierownictwem i nowe inwestycje, które poczyniliśmy. Przeprowadzka w tej chwili do Polski byłaby trochę ucieczką bez spróbowania szans tutaj.

Decyzja więc wydawała się jasna, ale tym razem naprawdę ciężko było odmówić. Do tego doszły moje ciążowe hormony, które do tej pory trzymałam w ryzach, i burzowa pogoda, którą mamy od kilku dni i w rezultacie aż się popłakałam.

Chcę urodzić tutaj nasze dziecko, ale coraz bardziej uświadamiam sobie, że chyba wciąż nie znaleźliśmy naszego gniazda na stałe. Że w przyszłości, pewnie bliższej niż myślimy, czeka nas kolejna przeprowadzka. I dobrze, tej się właściwie nie boję. Mam tylko nadzieję, że w chwili, w której dane nam będzie podjąć decyzję, nasza sytuacja nam to ułatwi, czytaj: nie będziemy mieli nic do stracenia.

A gdybania i tak nie uniknę. Siedzę więc sobie teraz na naszym balkonie z pięknym widokiem na morze i rozmyślam, jak by to było jakby nas tu nie było :-]