Kompromisy

Dni mijają nam powoli. W piątek byliśmy na kolejnym badaniu kontrolnym u pediatry. Tym razem pani doktor miała dla nas same dobre wieści. Przede wszystkim już na oko stwierdziła, że żółtaczka przechodzi. Bardzo mnie to ucieszyło, bo jak tylko pomyślałam o kolejnym pobieraniu krwi z piętki robiło mi się słabo. Teraz wreszcie mamy szansę by pozbyć się siniaków z malutkich nóżek... Poza tym pani doktor powiedziała, że Laura wygląda na szczęśliwego bobasa czym połechtała moją ostatnio nieco urażoną matczyną dumę. Zbadała też główkę Orzeszka. Niestety opuchlizna po próżnociągu, choć już mniejsza, wciąż się utrzymuje, dlatego też zostaliśmy wysłani na USG, bo zbadanie tylnego ciemiączka ręcznie okazało się niemożliwe. USG jednak nie wykazało żadnych nieprawidłowości, pozostaje więc czekać aż opuchlizna sama zejdzie. Oprócz tego Mała przybrała w ciągu ostatniego tygodnia aż 200g, czyli przekroczyła już swoją wagę urodzeniową i waży teraz 3530. Nom, to tyle byłoby w temacie, że niby moje mleko jest za chude (co nie omieszkałam się wypomnieć teściowej :)). Na koniec lekarka skontrolowała pępek. Byłam cała zestresowana z tego powodu, bo dzień wcześniej podczas przewijania H. dojrzał tam jakąś wydzielinę, jakby bezbarwny płyn i nieopatrznie klapnął, że jeśli okaże się, że to będzie infekcja to na pewno przyczyną są kąpiele Laury, przy których tak się upieram (uprzedzam Wasze pytania - podczas kąpieli nie moczyłam pępka, ale też nie panikowałam gdy woda zbliżyła się na kilka centymetrów do opatrunku lub kropelka na niego spadła). Pediatra po obejrzeniu pępka stwierdziła jednak, że wisi już na przysłowiowym ostatnim włosku i go ukręciła. Pamiętam, że któraś z Was niedawno pisała o ukręcaniu pępka i aż mnie wtedy dreszcze przeszły. Ale gdy zobaczyłam jak lekarka zabiera się za tą czynność na córkowym pępku poczułam tylko radość, że pozbędziemy się dziadostwa :D Ukręcony pępuszek został zdezynfekowany i zaklejony. Wczoraj wieczorem mieliśmy zdjąć opatrunek i więcej nie zaklejać. Dzisiaj jednak zauważyliśmy, że pępek podrażniony przez pieluszkę trochę krwawił. Psiknęłam więc octeniseptem i zakleiłam go gazą. Na marginesie tylko wspomnę, że dla H. jest to oczywiście kolejny świetny powód do dalszego schizowania się i słuchania wszystkich ludowych mądrości. Teściowa poradziła mu, byśmy posmarowali pępek oliwą z oliwek, co niby pomoże mu się zagoić. Kategorycznie odmówiłam takich eksperymentów, ale co się nasłucham to moje...

Staram się dogadać z H. bazując na kompromisach, aczkolwiek nasze wyobrażenia o wychowaniu dziecka są mocno zróżnicowane kulturowo :-] I tak na przykład wciąż walczymy o to czy małą przykryć polarkowym kocem czy flanelową pieluszką, czy założyć czapeczkę czy nie, czy założyć niedrapki, itp... Przy tym wszystkim wciąż zmierzam się z chwilami, gdy H. ogarnia kompletna panika, np. gdy Mała drze się w niebogłosy podczas kąpieli lub gdy wkurzona, że cycek nie czeka przy jej twarzy zaraz po przebudzeniu wykonuje sobie masaż twarzy wymachując przy tym niebezpiecznie wciąż ostrymi pazurkami. Lub gdy podczas spaceru wiatr zawieje nie z tej strony co trzeba, albo słońce zacznie padać na Laury buźkę. Oj wymieniać mogłabym długo. I tak jak cieszy mnie jego troska o córkę tak tych momentów paniki mam już serdecznie dość. Dopiero co trochę wyluzował po żółtaczce i pozwolił mi wreszcie karmić Małą na żądanie (ale to pewnie dlatego, że Mała żąda cycka zazwyczaj częściej niż co 2h :D), a już znajduje sobie kolejne powody do stresu. A jak już nic nie może znaleźć to zaczyna gdybać, że gdybyśmy nie zmienili lekarza to może doktorek Ali nie użyłby próżnociągu... I tak w koło Macieju!

Oprócz tego wszystkiego muszę tutaj przyznać, że H. bardzo mi we wszystkim pomaga. Wstaje nieraz w nocy do Laury i gdy ta już jest nakarmiona jak bąk i przewinięta a wciąż nie śpi - przejmuje pałeczkę. Laura uwielbia leżeć na brzuszku na jego klatce piersiowej, H. wykonuje jej tam jakieś tajskie masaże. To są takie ich chwile, do których się nie wtrącam. Małej jest na pewno u niego dobrze, bo najczęściej dość szybko odlatuje w ramiona Morfeusza. 

H. pomógł mi też bardzo ogarnąć turecką rodzinę. Przed porodem wielokrotnie wizja odwiedzin rodziny była powodem do kłótni i bardzo się obawiałam jak to będzie wyglądało. Życie jednak zweryfikowało wszystko samo. Z racji, że poród odbył się w tą samą noc, w którą zmarł nasz dziadek widok teściów w chwili, gdy przewozili mnie z Laurą z sali porodowej na poporodową wcale mnie nie wkurzył, a z pewnością tak by było gdyby okoliczności były inne. No, może mogli poczekać jeszcze te parę godzin, żebym doszła do siebie i żebyśmy mogli spędzić te magiczne pierwsze minuty tylko w trójkę, ale fakt śmierci dziadka wszystko zmienił. Teście mieli tego dnia pogrzeb, musieli zająć się organizacją wszystkiego więc wszystko wydawało się zrozumiałe. Poza tym narodziny Laury były dla nas wszystkim promyczkiem szczęścia w tym smutnym dniu, w szczególności dla teściowej, która dopiero co straciła ojca. Teście na szczęście zostali z nami być może z pół godziny i po upewnieniu się, że mamy się dobrze i niczego nam nie brakuje sobie pojechali. Wrócili po południu z babcią. Tutaj jednak H. stanął na wysokości zadania i po tym jak każdy rzucił na Małą okiem zaprosił ich do części pokoju dla gości i zamknął za sobą zasuwane drzwi, tak że praktycznie byłam z Laurą sama. 

Następnego dnia w drodze do domu zatrzymaliśmy się na chwilę w wiosce babci-wdowy, by ta mogła na chwilę zobaczyć prawnuczkę przez okno samochodu. Wtedy też zabraliśmy ze sobą teściową by ogarnęła sprawy kuchenno-żywieniowe. I tak to się właściwie zaczęło. Wszyscy oczekiwali, że po porodzie będę leżała plackiem w łóżku, na co ja w ogóle nie miałam ochoty. Podobno Turczynki tak właśnie robią, a ich matki zajmują się domem, jedzeniem i w odpowiednim momencie podają im dziecko do karmienia. Cóż, mnie to się w głowie nie mieściło. Laura w pierwszych dniach głównie spała więc chyba bym w tym łóżku zakwitła z nudów. Teściowej przekazałam jedynie kuchnię. Na początku teściowa zajmowała się tylko jedzeniem. Widziałam, że trochę się męczy z tym wszystkim, bo miała w planach gotowanie dla mnie fasoli, soczewicy i innych wzdymających tureckich specjałów, których kategorycznie odmówiłam bojąc się kolek i innych dolegliwości. Niestety turecka kuchnia to głównie warzywa wzdymające plus warzywa smażone i smażone mięso. Starałam się jej podsuwać pomysły co mogłabym zjeść, ale to tylko martwiło ją, że jedząc tak kiepsko stracę mleko lub w najlepszym wypadku będę je miała, ale chude.Temat żywieniowy wciąż jest między nami igłą zapalną, ale teraz gdy wszyscy przekonali się, że Laura ładnie przybiera na wadze trochę dali mi spokój :)

Pierwszego dnia w domu, ledwo co rozpakowaliśmy walizkę, pojawili się pierwsi goście - babcia, która odwiedziła nas już rano w szpitalu i jej siostra. Tej siostry w ogóle nie znałam, nie wiedziałam co to za kobieta. Ta wizyta maksymalnie podniosła mi ciśnienie, więc wykorzystałam moment gdy Mała zaczęła szukać cycka i zabrałam ją do sypialni na karmienie. Po chwili przyszła teściowa prosząc bym wyszła na chwilę do ciotki z Laurą, bo ta czeka z pieniążkiem dla Małej. Odpowiedziałam, że pieniążek może zostawić H., a ja się nigdzie nie wybieram. Po tej wizycie H. stanowczo powiedział rodzicom, że nie chcemy wizyt żadnych obcych osób.

Z czasem wizyty teściowej zaczęły być coraz dłuższe i co więcej, zaczął dołączać teść i siostra męża. Co najlepsze, H. wręcz domagał się ich obecności, w szczególności teściowej i kazał mi mówić jej co jest do zrobienia. Hmmm... dla mnie była to sytuacja arcyniezręczna, bo 1)nie mam w zwyczaju wyręczać się innymi, 2)w domu było mnóstwo rzeczy do zrobienia - pranie, prasowanie, sprzątanie, 3)teściowa wszystkie te czynności mocno zaniedbuje nawet w swoim domu :) Nie chcę jej tu osądzać, bo w końcu bardzo nam pomogła i wciąż pomaga, ale jej styl prowadzenia domu różni się na potęgę od mojego :) I po prostu przez gardło nie mogło mi przejść "Mamo, poprasuj te rzeczy" również z wagi na szacunek jakim ją darzę. H. z kolei nie miał żadnych oporów by dzwonić i z pretensją w głosie dopytywać kiedy przyjdzie nam ugotować kolację :D Chciałam go trochę wyhamować, ale H. twierdził, że w Turcji to zupełnie normalne i gdy ona urodziła jego i jego siostrę również leżała w łóżku przez tydzień (po porodzie sn) i jej mama tak się przy niej uwijała. Na  nic zdały się argumenty, że ja niczego takiego nie oczekuję, a wręcz przeciwnie, wolałabym żebyśmy czas ten spędzili sami. W międzyczasie poziom schizy H. spowodowany żółtaczką osiągnął apogeum i zaczął swoją mamę wołać do nas nawet wówczas, gdy zapas jedzenia mieliśmy przynajmniej na kilka dni, ale twierdził, że czuje się SPOKOJNIEJSZY, gdy teściowa jest z nami. Pozwolę sobie tylko przypomnieć, że nasze mieszkanie jest naprawdę malutkie, w salonie miejsca siedzące mamy praktycznie tylko na niewielkim narożniku. Gdy położę się na nim ja z Laurą i jeszcze usiądzie H. miejsca siedzące się tak naprawdę kończą. 

Problem rozwiązał się w święta, gdy jechaliśmy z Małą na kontrolę poziomu bilirubiny. Tego dnia czułam się naprawdę źle. Szwy ciągnęły mnie niemiłosiernie, zaczęłam się nawet obawiać, że dostałam jakiejś infekcji. Tak jak do tej pory miałam problem jedynie z siadaniem, tak tego dnia ledwo chodziłam. W szpitalu wstąpiliśmy na porodówkę i kazałam się obejrzeć położnej. Na szczęście nie stwierdziła żadnego stanu zapalnego. Po powrocie do domu położyłam się na wspomnianym narożniku, tym samym zajmując 1/2 miejsc siedzących. Czułam się źle, najlepiej leżałabym rozkraczona w samych siateczkowych majtach albo i bez. A akurat tego wieczoru teściowa i szwagierka czekały na teścia aż ich odbierze i będą mogły pojechać do babci, u której po śmierci dziadka codziennie nocowały. Jak na złość teściowi coś się przedłużało i nie przyjeżdżał. Ten wieczór to była dla mnie męczarnia, gdy sobie pojechały aż się popłakałam i jeszcze raz wytłumaczyłam H. że ciągła obecność teściowej wcale nie poprawia mojego komfortu. Poza tym widziałam też, że teściowa chce ten czas spędzić ze swoją dopiero co owdowiałą matką, co w zupełności rozumiałam. H. na szczęście tym razem załapał o co chodzi i obiecał przeorganizować wszystko.

Słowa dotrzymał.

Teraz teściowa najczęściej gotuje dla nas u siebie w domu, a H. odpowiada za transport. Jestem jej bardzo wdzięczna za pomoc, bo pomimo że czuję się już naprawdę dobrze, zwyczajnie nie mam czasu na stanie przy garach. Sprzątanie mieszkania, prasowanie&pranie i wszystkie inne czynności ogarniamy z H. sami i całkiem sprawnie nam to idzie. 

Reszta rodziny powstrzymała się od wizyt, co również bardzo doceniam i czym jestem ogromnie pozytywnie zaskoczona. Nasi sąsiedzi - żona kuzyna męża z rodziną wpadli zobaczyć Laurę pierwszego dnia w domu wieczorem, ale wizyta trwała dosłownie kilka minut. Zapewniła o gotowości do wszelkiej pomocy i sobie poszła. Podobnie ciotka z dołu. Druga ciotka spotkawszy H. na klatce schodowej przeprosiła, że nie przychodzi i wytłumaczyła, że pomyślała, że lepiej byśmy najpierw doszli do siebie po porodzie (woooow! :)) Przy tym wszystkim każdy (łącznie z teściami) trzyma się od Laury na bezpieczną odległość, tzn. zachwycają się nią bez zbędnego brania na ręce czy całowania. 

W Turcji jest tradycja urządzania modlitw za zdrowie dziecka 40 dni po jego narodzinach i taki obrządek urządzi również teściowa. Myślę, że pozostali ciekawscy czekają na ten moment. 

Okazało się więc, że niepotrzebnie panikowałam. Wszystko potoczyło się całkiem po mojej myśli, a to co odbiegało od mojego wyobrażenia, z racji na śmierć dziadka jakoś niespecjalnie mnie wkurzyło. 

PS. Dziewczyny, lepszy wózek z dziewuszką czy wcześniejsze ptaszki? Mamy z H. różnicę poglądów więc obiecałam mu zapytać się Czytelników :)