Pierwszy wspólny tydzień

Ależ ten czas leci! Za nami pierwszy tydzień spędzony w trójkę. Tak naprawdę dopiero teraz łapiemy oddech, bo pierwsze dni po wyjściu ze szpitala minęły nam na nerwowej walce z bilirubiną. Nie wiem co prawda jaki jest teraz jej poziom, ale widać znaczną poprawę. Nawet gołym okiem można zauważyć, że Laura nie jest już takim żółtym kurczaczkiem, białka oczu też wracają do swojej normalnej barwy. W poniedziałek planujemy ponownie pojechać do pediatry by sprawdziła opuchliznę na główce po próżnociągu. 

Od kiedy poziom bilirubiny spadł, H. przestał się tak (no może jeszcze nie całkiem) schizować i wreszcie zaczynamy odczuwać pełną radość z rodzicielstwa. 

Nie chcę się chwalić, ale Laura jest przesłodkim bobaskiem. Przede wszystkim bardzo ładnie ssie pierś, co raduje moje serce. Pierwszy tydzień karmienia zaliczam do dość bolesnych w tym temacie, tym bardziej, że miałam nad sobą H. i pediatrę z batem by karmić ją co bite 2 godziny. Moje sutki przeszły małą drogę krzyżową, ale teraz z każdym dniem jest coraz lepiej. Po pierwszym zaciągnięciu się jest już całkiem ok, w nocy nawet muszę uważać, bo zdarza mi się przysnąć podczas karmienia. 

Jak już wcześniej wspominałam, Laura ogólnie fajnie nam przesypia dni i noce, jedynie nad ranem od godziny przeciętnie 6 urządza mi mały maraton pierś-kupa-przewijanie-pierś-czkawka-pierś-prutki-bujanie&lulanie-łóżeczko,płacz, itp... Przyjmuję to jednak z pokorą, w końcu to noworodek i powtarzam sobie w takich chwilach "sama chciałaś". Gdy już zaśnie, wystarczy, że popatrzę na jej słodką niewinną buźkę i spokojny sen, jakim śpią chyba tylko takie malce, i cała irytacja mi przechodzi. 

Od czasu gdy bilirubina spadła, przestaliśmy też budzić ją co 2h. Teraz Laura tak naprawdę sama reguluje sobie tryb dnia i nocy. Budzi się mniej więcej co 3h. Cycka oczywiście chce za każdym razem. Ostatnio zauważyłam, że zaczęła też czasem traktować go jak smoczek, na co staram się nie pozwalać, ale same wiecie ile ode mnie zależy... :) 

Kilka razy w ciągu naszych maratonów porannych zaczęła też wypluwać cycka i się trochę prężyć, potem płacz i znowu pośpieszne szukanie cycka. Czy to możliwe, że to kolka? W necie wyszukałam, że te zdarzają się dopiero od 6 tygodnia, więc nie wiem już czy coś jej dolegało czy po prostu marudziła. Na wszelki wypadek zweryfikowałam jeszcze raz, ku rozpaczy teściowej, moją dietę i teraz nie jem już nic smażonego, tylko lekkie gotowane dania, makarony, ziemniaki, zupy jogurtowe. Dzisiaj sytuacja się nie powtórzyła, więc może to była przyczyna.

Mamy też za sobą pierwszy spacer :) Minął troszkę nerwowo, bo H. oczywiście zeschizował się z jakiegoś, nie pamiętam już nawet jakiego, powodu. A, przepraszam, pamiętam! Dookoła naszego domu ulice wyłożone są niestety niezbyt równą kostką brukową - tzw. kocimi łbami. Żeby dojść do asfaltu trzeba przejść około 400 metrów. H. puścił focha, że Małą tak trzęsie i już była nerwówka. Staram się w takich chwilach zachować anielską cierpliwość i tłumaczę co i jak, ale czasem nie ukrywam, że sporo mnie to kosztuje. 

Oprócz spacerów H. schizuje się też kąpielami Laury. Kąpiemy ją co drugi dzień - to kompromis między nami. H. trzyma Laurę, a ja ją myję. Nie sposób wyliczyć co niepokoi H, podczas tej czynności - a to że marznie, a to że zamoczę pępek, a to że Mała drze się jak potępieniec... Cała akcja w wodzie trwa tak naprawdę z 3-4 minuty, bo przez to wszystko przyspieszam z całych sił. A i tak już kilka razy powiedziałam mu, żeby wyszedł z pokoju, bo przez jego zdenerwowanie ja też zaczynam się stresować. I ku pamięci, zaliczyliśmy już siku do wanny i siku na mamę. 

Codziennie pstrykamy jej zdjęcia i gdy śpi, stajemy nad nią i zachwycamy się naszym cudem.

Jestem szczęśliwa.