To już miesiąc

Nie mogę w to uwierzyć, ale oto mam w domu miesięczne niemowlę. Rany, jak ten czas leci!

Dni niby wyglądają tak samo, a jednak czuję się, jakbyśmy dopiero w zeszłym tygodniu wyszły ze szpitala... 

Tymczasem moja córcia zmienia się dosłownie codziennie. Buźka wygląda inaczej, jest większa, grubsza :) i bardziej kumata. O jej rozwoju nocnym nie będę tym razem pisała, bo ostatnio pochwaliłam i mnie trochę pokarało ;) Wspomnę tylko, że każda noc jest dla nas wciąż wielką niewiadomą... Choć chyba mimo wszystko jest coraz lepiej. I nie, wcale nie dlatego, że Laura lepiej przesypia noce tylko my (a przynajmniej ja :)) powoli się do tego stanu przyzwyczajam. 

Z naszych nowinek... 

W ubiegły weekend niespodziewanie odwiedził nas nasz dobry znajomy z Poznania - Turek. Biedaczek stęsknił się za ojczyzną i cały swój roczny urlop wykorzystuje jeżdżąc po Turcji. Przy okazji zahaczył o nas. Dziwnie się poczułam widząc go tutaj. Tak jakbym trochę znalazła się w Polsce. Znajomy przyjechał do nas późno wieczorem. Laura już spała. Oczywiście szykowała się nocna posiadówka i to na polską nutę, czyli z procentami. Niestety musiałam sobie odpuścić. H. bawił się w najlepsze, a ja walczyłam z dość marudną w tę noc córcią. Cóż, sama się na ten świat nie pchała... 

Następnego dnia H. odchorowywał imprezową noc, ale na trzeci dzień znalazło się też trochę przyjemności dla mnie. Wyskoczyliśmy wszyscy na śniadanie do restauracji pięknie położonej nad rzeczką. Laura większość wypadu przespała. Gdy obudziła się pod koniec przeżyłam mały dreszczyk emocji, ale na szczęście była w niezłym humorze :) Nakarmiłam ją przy gęsiach (fajnie tak na łonie natury! ;)), a potem przytuliłam do siebie i tak bez marudzenia wytrwała do końca spotkania. 

Takie wypady są dla mnie niesamowitą odskocznią od domowej monotonii. Łapię wtedy trochę powietrza i siły by przeżyć kolejne dni :)

Zaliczyliśmy też odwiedziny części rodziny H. Za jednym razem. Na szczęście kulturalnie uprzedzili, że chcą przyjechać. Z racji, że nasze mieszkanko jest niewielkie, uzgodniłam, że spotkamy się u teściów. Wszystko przebiegało całkiem sprawnie, choć musiałam troszkę wywalczyć wcześniejszą godzinę spotkania, bo nikt nie widział niczego nienormalnego w tym, by przyjechać do wciąż wtedy noworodka około 20. No sorry Batory, ale tym razem to inni powinni podporządkować się pod nas, a nie odwrotnie. Krewni nie rwali się do całowania małej, czego najbardziej się obawiałam, ale Mała przechodziła z rąk do rąk. Jak ta kwoka łaziłam za nią, dostając lekkich palpitacji za każdym razem, gdy główka nie była trzymana tak jakbym tego chciała. Nawiasem mówiąc, nie wiem, czy można zapomnieć obsługi niemowlaczka? Bo H. zwraca uwagę nawet własnej mamie (matki dwójki dzieci!) by lepiej trzymała główkę. W końcu Mała została ululana przez ciotkę więc usiadłam sobie w innym pokoju. Za chwilę teściowa tonem sugerującym, że coś jest na rzeczy zakomunikowała mi, że ciotka uśpiła i przykryła kocem Laurę i mam przyjść zobaczyć jak pięknie śpi. Idę, a tam Laura leży owinięta w 1) kocyk, który używamy by przykryć Małą na przejściach z samochodu do domu i 2) polarowy koc, którym przykryta była kanapa, tak, że niemal jej nie widać. Przypomnę, że był już wieczór i na przejście do auta mieliśmy wspomniany jeden kocyk. Oghghgh, krew mi się zagotowała. Powiedziałam, że Mała się poci i że się teraz przeziębi jak wyjdzie taka zgrzana na zewnątrz przykryta połową tych okryć i odwinęłam bidulkę z tych warstwa zaznaczając, że ma tak leżeć. Ciotka mnie podsumowała, że dziecko trzeba ciepło owijać i te kolki i bóle brzuszka to są na pewno od tego, że Mała marznie. H. podsłyszał temat więc przez jeden dzień wałkowaliśmy to jak Małą ubierać. Wczoraj teściowa też nagadała mu, że Mała marznie i wszystkie jej dolegliwości stąd się biorą. H. wrócił do domu mocno wkurzony. Co najlepsze, moja mama daje nam zupełnie odwrotne rady, typu nie ogrzewajcie dodatkowo sypialni przed kąpielą, itp. Przekonałam go więc, żebyśmy nie dali się zwariować i z racji, że to my jesteśmy rodzicami, kierujmy się własną intuicją. Na razie się ze mną zgadza :)

Wczoraj z kolei byliśmy na szczepieniu - druga dawka przeciwko żółtaczki. Jezzzu, jaki był ryk. Serce mi znowu pękło na milion kawałków, chociaż to przynajmniej trwało krótko - nie to co pobieranie krwi. Pielęgniarka jednak uprzedziła, że za miesiąc mamy trzy szczepionki więc będzie hardcore. Dałabym się ukłuć sto razy, żeby tylko oszczędzić Orzeszka...

Przy okazji było mierzenie i ważenie. Laura urosła 3cm, czyli mierzy teraz 51cm i wg pielęgniarkowej wagi waży 4,5kg (!). Czyli w niecały miesiąc miałaby przytyć kilogram. Nie wiem czy w to wierzyć, bo z doświadczenia już wiemy, że te pielęgniarkowe pomiary są trochę mało wiarygodne... W poniedziałek jedziemy na kontrolę dziecka miesięcznego do pediatry, to może dowiemy się czegoś więcej.

Pielęgniarka z kolei przestraszona tym, że mimo ochłodzenia pogody przyszłam w klapkach, zaczęła mnie zagadywać w sprawie ubierania Małej. Powiedziała, że wie, że my w Europie tak lekko ubieramy dzieci i że to bardzo dobrze, bo są potem bardziej odporne. I że nie mam słuchać rad teściowej :D :D :D Heheh, szkoda, że H. akurat wyszedł z gabinetu i tego nie słyszał :)