Proza życia codziennego

Za nami 3 tygodnie!

Cóż, nie będę ściemniać, że zawsze jest różowo - mamy za sobą lepsze i gorsze dni i noce, ale w ogólnym rozrachunku wychodzimy zdecydowanie na plus! Nie chcę co prawda chwalić dnia przed zachodem słońca, ale wydaje mi się, że zrobiliśmy spory postęp w funkcjonowaniu Laury w nocy, a raczej jej przechodzenia w tryb stand-by ;) Po kąpieli/toalecie około 20 z większymi lub mniejszymi oporami Laura zasypia i śpi pięknie do mniej więcej 1. Te 4 godzinki są dla nas niezwykle cenne. H. jeszcze uparcie walczy by podtrzymywać normalny lifestyle i gdy Laura zostanie odłożona do łóżeczka zasiada wygodnie przed komputerem i zajmuje się "swoimi sprawami". Cóż, ja też na początku tak próbowałam, ale z racji, że dalsza część nocy stoi wciąż jednak pod znakiem zapytania wolę nie ryzykować i dlatego sama też kładę się spać. Po tych kilku godzinkach snu moje pokłady cierpliwości znacznie się zwiększają, na czym wszyscy dobrze wychodzimy ;)

Po 1 Laura budzi się mniej więcej co 2,5h, ale coraz rzadziej urządza nam maratony 2-godzinne płaczu, wiercenia się i stękania. Dziś mamy za sobą właśnie taką udaną noc. Pobudki oczywiście były, ale przystawienie do cyca i krótkie pokołysanie i już mogłam Orzeszka odłożyć do łóżeczka. Z kolei od około 7 zaczyna się już stękanie i kwękanie, więc nie ma zmiłuj się - wstajemy. H. odsypia swoje nocki, a my urządzamy sobie babskie przedpołudnia.

Czasem bywają miłe, czasem  mniej ;) Czasem Laura po godzince aktywności znowu zapada w sen, a ja mogę się ogarnąć i zjeść śniadanie. Czasem jednak córcia nie jest tak wyrozumiała. Dzięki takim porankom nauczyłam się maksymalnie wykorzystywać każdy moment i tak Laura zapada w 5min. letarg - myję zęby jednocześnie siedząc na toalecie. Po ukojeniu stękania i kwękania nadchodzi kolejny letarg - ubieram się nakrywając do stołu. I tak aż w końcu Mała padnie na dobre :)

Dlatego też dziewczyny, przepraszam, że nie ma mnie tu za wiele. Tzn. jestem - w czasie karmienia czytam Wasze  blogi, staram się na bieżąco komentować, ale często nie starczy mi już siły, żeby napisać swój własny post. Gdy Laura zapada w mocniejszy sen, szybko załatwiam jakieś krótsze tłumaczenia lub zwyczajnie zapadam przed telewizorem i cieszę się chwilą :)

Z nowinek rodzicielskich - 1) rozszyfrowałam prutki, czyli wiem już kiedy warto zajrzeć do pieluszki, 2) coraz lepiej rozumiem komunikaty płaczowe i 3) H. coraz bardziej przyzwyczaja się do roli taty. Przede wszystkim już tak nie schizuje. I nie, nie myślcie sobie, że powodów do kolejnych schiz nam brakuje :) Ostatnio na tapecie mamy problem kupkowy i kolki. A jakże, żadnego rodzica chyba ta zmora nie ominie. Otóż pewnego wieczora po całkiem udanym dniu i uśpieniu Małej, siedzimy sobie uśmiechnięci i podsumowujemy dzień. Przeglądam sobie nasz Dzienniczek Maluszka, w którym notujemy wciąż długość drzemek, karmienia itp. i ze zdziwieniem zauważam, że - kurde, kupa była tylko jedna i to o świcie! Całą noc słuchaliśmy stękanie, normalnie jak w szalecie. Laura przy tym nie była jakoś specjalnie marudna, tylko widać było, że się mocno męczy. Bidulka próbowała coś z siebie wycisnąć całą noc i cały następny dzień i nic! Dodam, że nie wprowadzałam niczego nowego do mojego jadłospisu. Próbowaliśmy jej jakoś pomóc, a to masażem, a to kładzeniem na brzuszku, a to ciepłym okładem na brzuszek. Wieczorem zdecydowaliśmy się nawet na mikroczopek. Ta cholera też nie pomogła. H. oczywiście przekopuje internety i co się okazuje? Turcy są w temacie kupkowym o wiele bardziej wyluzowani niż my. Oni tutaj twierdzą, że dziecko na piersi może nie robić kupki nawet tydzień i nie ma się czym martwić! No, ale to pewnie dlatego, że baby wpieprzają tutaj dokładnie wszystko, to pewnie są przyzwyczajeni do takich dolegliwości dzieci.

Ostatecznie Laura poradziła sobie sama, ale dnia następnego. Jak na razie kupkuje sobie raz na dzień, ale nie wygląda na nieszczęśliwą więc nie panikujemy. Chociaż patrząc na ilości mleka, które wypija człowiek łapie się za głowę gdzie ona to wszystko mieści!

Druga schiza to kolki. To znaczy podejrzewam kolki. Ładnie sobie pije mleczko i nagle jest odrzucenie od cycka, prężenie i ryk. Ryk również z cyckiem w buzi. Odbijamy, przystawiamy się znowu i to samo. Dodam, że takie atrakcje miewamy głównie w nocy i trochę nad ranem, kiedy nasze zmęczenie najbardziej daje o sobie znać. Zaczęłam podejrzewać kolkę, chociaż wujek Google twierdzi, że te pojawiają się dopiero u 6-tygodniowego bobasa. Z Polski przywiozłam sobie Espumisan i Delicol, ale jakoś utrwaliło mi się, że obydwa lekarstwa można podawać dopiero miesięczniakowi. Dopiero, gdy przeczytałam u Mariki o zbawiennym działaniu Delicolu, spojrzałam na ulotkę i dowiedziałam się, że można podawać i to od urodzenia. H. na początku miał obiekcje, bo gdzieś tam przeczytał o działaniach ubocznych leków antykolkowych (oh, ten przewrażliwiony tatuś!), ale w końcu uległ. I chyba jest poprawa. Mała przede wszystkim lepiej sypia i już tak nie cuduje przy cycku. Chociaż zastanawia mnie jedno - doświadczone Mamusie, pewnie będziecie wiedzieć. Ile razy można ten Delicol podać? Bo na ulotce napisane jest tylko, że przed każdym karmieniem, u nas 5 kropelek. Ale skoro karmimy się ponad 10 razy dziennie to co? 50 kropelek na dzień???? Jak dla mnie to brzmi jak zdecydowanie za dużo. Na razie podajemy jej trzy razy dziennie, wolałabym ją tak nie faszerować lekarstwami.

Z innych osiągnięć - mamy za sobą pierwszy wypad z Małą do Marmaris :) Musiałam trochę przycisnąć H., bo miał opory. Ale udało mi się go namówić perspektywą wyjazdu za miesiąc do Stambułu (po polski paszport dla Laury) i później do zimnej Polski. Laura większość wypadu przespała. Gdy tylko H. odpala silnik, ta odlatuje do krainy słodkich snów. W Marmaris po krótkim spacerku wpadliśmy na kawkę do ulubionej kawiarni. Gdy już prawie kończyliśmy swoje kawki, Mała się obudziła. Spokojnie sobie ją nakarmiłam, choć wtedy jeszcze jechaliśmy bez Delicolu i trochę mnie to kosztowało nerwów by wymanewrować cyckiem i jej buźką pod chustą do karmienia. Po karmieniu jednak Laura zdecydowała się zademonstrować siłę swoich płuc i ryyyyk. H. od razu poczęstował mnie spanikowanym wzrokiem i poleciał zapłacić rachunek. Powiedziałam mu, że chyba nie wywalą nas z kawiarnianego ogródka za to, że dziecko się rozpłakało, ale ten był już z wózkiem na chodniku :D Co śmieszne, po około 5 minutach Mała znowu zasnęła :)
No, ale z racji, że to był pierwszy dalszy wypad - zaliczam go do udanych ;)

Obym też mogła to powiedzieć o wypadzie do Stambułu. Mamy do przejechania niemal 1000km, ale innego wyjścia nie ma. Jedziemy, żeby wyrobić Małej polski paszport - bez niego wizyta w Polsce w grudniu nie byłaby możliwa. Rozmawiając z konsulem starałam się go namówić na wizytę jednego rodzica, myśląc oczywiście o H. Konsul to facet z poczuciem humoru - odpowiedział mi, że owszem, skoro córka jest taka malutka to możemy zrobić wyjątek i ... pani jako polski obywatel może przyjechać sama :D :D :D Miałam ochotę mu odpowiedzieć, że gdybym mogła pożyczyć mężowi cycki to pewnie byłoby to dla nas ułatwienie. Konsul obiecał mi za to, że paszport wydadzą nam w ciągu jednego dnia, no ale przyjechać trzeba. 19 listopada mamy więc w planach wycieczkę.

Dobra, lecę, bo przedpołudniowa drzemka właśnie się skończyła!

pierwszy wspólny wypad "za miasto"

Orzeszek