Młodą mamą być...

Mamą jestem od 6 dni. Laura to naprawdę dziecko anioł. Nie jest jakoś specjalnie wymagająca. Pięknie śpi, pięknie je, robi kupki i siusiu, pępek ładnie się suszy, ogólnie miód cud i orzeszki. W ciągu dnia głównie śpi. Staram się karmić ją na żądanie, choć ta moda nie dotarła chyba jeszcze do Turcji. W szpitalu kazano nam budzić małą co 2 godziny na karmienie. Wydało mi się to trochę torturą dla małej, ale H. skutecznie nastraszony, z zegarkiem w ręku pilnował pory karmienia. Mała czasem się obudziła, czasem jednak nic nie dawało klepanie po policzkach, łapanie za nosek, pukanie w piętki czy otwieranie pieluszki. Przecież nie jestem w stanie wlać jej na siłę mleka do buzi, uważam, że jeśli będzie głodna, da nam znać. Tym bardziej, że gdy sama się obudzi, pięknie pokazuje, że ma ochotę na cycka i wówczas, natychmiast go dostaje. Kupki są takie, jakie powinny być, najczęściej 3 duże na dobę choć zdarza się więcej. Ja mam cycki pełne mleka. Czy to wszystko nie świadczy o tym, że mała się najada i wszystko jest ok?

Otóż dla pani pediatry nie. 

Już w szpitalu powiedziała nam, że z racji na nasze grupy krwi (moja 0 Rh+ i H. B Rh+) Laura jest w grupie podwyższonego ryzyka jeśli chodzi o żółtaczkę. Kazała nam przyjechać w czwarty dzień po porodzie na kontrolę. 

Czwartek to był również dzień, w którym musieliśmy pokazać się z małą w ośrodku zdrowia by pielęgniarka mogła pobrać krew. Pobierała ją z piętki tak nieudolnie, że myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi z żalu. To jakieś obowiązkowe pobieranie, na kartkę z pięcioma kółeczkami wielkości opuszka małego palca dorosłej osoby. Krew noworodka ma pokryć dokładnie wszystkie pięć kółeczek i co więcej, przebić na drugą stronę kartki (!), bo inaczej badanie będzie nieważne. Pielęgniarkę miałam ochotę pierdalnąć w twarz, Laura płakała żałośnie, po prostu męczarnia. Całe piętki ma przez to sine, bidulka moja. Pielęgniarka zważyła też małą i wyszło 3400 (opuszczając szpital Laura ważyła 3300, czyli straciła 100g). Bardzo mnie to ucieszyło, że odzyskała swoją wagę urodzeniową - czyli moje mleko jej służy. Po pobieraniu krwi Mała była tak wykończona, że od razu zasnęła.

Do pediatry zdecydowaliśmy się więc pojechać po południu, tak by Malutka mogła trochę dojść do siebie i bym mogła ją w spokoju nakarmić. Tuż przed wyjazdem zauważyliśmy, że białka jej oczu są trochę zażółcone. Jej skóry nie jestem w stanie ocenić, bo jeśli chodzi o cerę wdała się mocno w tatę i ma dosyć ciemną karnację. H. od razu spanikował (w ogóle panikuje od narodzin Laury i to na każdy temat :-S), ja starałam się go uspokoić, że żółtaczka to nic takiego, przechodzi ją przecież większość dzieci. To jednak niezbyt go uspokoiło. Na wizycie pani doktor zachowywała się śmiertelnie poważnie, miała grobową minę i mówiła tak, jakbyśmy rozmawiali o nieuleczalnej chorobie. Powiedziała, że muszę ją karmić co 2 godziny, że mała jest niedożywiona i przez to poziom bilirubiny wzrasta (w czwartek wyniósł 14,7, a tutaj od 15,5 kierują do szpitala na fototerapię). Zapytaliśmy też o mocz, bo raz w pampersie znaleźliśmy trzy ciemnopomarańczowe plamki. Risercz w internecie przyniósł nam dwa wytłumaczenia: 1) krystalizacja moczu przez pieluszkę, 2) plamki krwi spowodowane obecnością moich hormonów w jej ciele. Pani pediatra podsumowała: "Tak, to też dlatego, że jest niedożywiona". Mała podczas osłuchiwania ją słuchawkami, rozbierania przez pielęgniarkę itp. bardzo się rozpłakała, co pediatra skwitowała, że płacze, bo jest BARDZO głodna i że mam ją natychmiast nakarmić. Poza tym zważyła Laurę na swojej wadze i wyszło 3200g, czyli Mała straciła kolejna 100g. Któremu pomiarowi wierzyć???? Myślałam, że mnie tam szlag trafi. Wzięłam Laurę na ręce i wyszłam z gabinetu by poszukać pokoju do karmienia. H. został dłużej by porozmawiać z pediatrą. 

Zanim ją nakarmiłam, odkryłam w pampersie kupę-giganta, która to z całą pewnością była przyczyną płaczu Malutkiej. W niedzielę, czyli jutro, mamy jechać na kolejną kontrolę poziomu bilirubiny.

H. jest cały zestresowany, ja po powrocie ze szpitala aż się rozpłakałam. Z żalu i ze złości. Wiem przecież, że żółtaczka to nic poważnego i że dotyczy zdecydowanej większości dzieci. Ja naprawdę robię wszystko by przystawiać Laurę do piersi jak najczęściej. Notuję każde karmienie i wychodzi ich mniej więcej 12 na dobę. Po mniej więcej 15-20 minut, wieczorem nawet 40. Mała pięknie śpi (to wg pediatry też przez podwyższoną bilirubinę). Ale usłyszeć tyle razy, że Twoje dziecko jest niedożywione lub za mało karmione to jak dostać siarczysty policzek. Poczułam się obwiniana przez pediatrę, że celowo głodzę swoje dziecko... W domu oczywiście każda ciotka, kuzynka, teściowa pospieszyła z inną wersją pomocy. Już usłyszałam, że to przez to, że odmawiam jedzenia grochu i fasoli moje mleko jest za chude, a to, że powinnam Małą dopajać wodą z cukrem... No same głupoty po prostu. Przecież ja mam cycki pełne mleka! Mała chętnie ssie! Dopiero rozmowa z mamą i konsultacja z polskim lekarzem pediatrą sprawiła, że się trochę otrząsnęłam z tego szaleństwa. Chociaż mama i polski lekarz to jakby zupełnie przeciwny biegun w stosunku do tureckiego frontu. Ci twierdzą, że wszystko jest w normie i że mam małą karmić tylko na żądanie, bez wybudzania, bo co mi to da, że Mała pociągnie kilka razy i znowu zaśnie.  

Moje postanowienie na teraz: karmić Małą jak najczęściej się da. W niedzielę jedziemy na kolejny pomiar bilirubiny, jeśli okaże się, że będzie trzeba zostać w szpitalu, to po prostu to zrobimy. Nie będę się dała zaszczuć lekarzowi i wciągnąć w jakiś głupi wyścig z bilirubiną, bo za chwilę z tych nerwów jeszcze stracę pokarm i to dopiero będzie tragedia. Żeby uspokoić trochę H., który jest zeschizowany na maksa (przejęty bardzo rolą ojca i mocno zestresowany, co też mnie mocno martwi, ale to już inny temat) i gotowy posłuchać każdej rady przychodzącej z rodziny oraz który całe wieczory spędza robiąc risercz na temat głupiej żółtaczki, zgodziłam się podać małej wodę. Bez cukru. Podajemy jej trzy strzykawki dziennie. Polska lekarka powiedziała, że nie zaszkodzi, więc dla świętego spokoju jej podaję. Może siuśków będzie więcej to i tą cholerną bilirubinę szybciej wydalimy. H. wybudza małą co 2-3 godziny na karminie. Trochę mi jej żal, nie tak to sobie wyobrażałam, ale z drugiej strony czy to jej nie zaszkodzi jeśli będzie spała ponad 3h bez karmienia? 

Z racji, że jestem młodą mamą każdy tutaj czuje się w obowiązku udzielić mi kilku rad, a ja tylko łapię się za głowę. Przede wszystkim jednak nie dam sobie wmówić, że moje mleko jej nie wystarcza, bo po prostu nie wierzę, że jest wygłodzona. Jest pogodnym, spokojnym noworodkiem. W ciągu dnia najczęściej sama budzi się co 2,5h, wieczorem po kąpieli kładę ją około 21 po długim karmieniu i Laura śpi do mniej więcej północy. Czasem musimy ją wtedy wybudzić. Na kolejne karmienie budzi się sama i jest to mniej więcej o 3 w nocy. Potem dociąga do ok. 5:30. Wówczas też jest już najczęściej wyspana i po karmieniu ma oczy jak 5zł więc oglądamy sobie wschód słońca, słuchamy pierwszego ezanu, plotkujemy, itp. Dzisiaj w nocy nawet tata do nas dołączył :) Po mniej więcej półtorej godzinie udaje mi się ją uśpić i wtedy śpi nawet do 10. 

Czy według Was to jest ok?