Opowieści weselne cz.2

Zanim opowiem Wam ciąg dalszy weselnych opowieści, chciałabym w tym miejscu życzyć małej Lilce i Marcie z bloga Mama Dwóch Córek dużo, dużo siły! Niech Lilka szybko wraca do zdrowia i cieszy nas dalej opowieściami o swoich dokonaniach :-) Martuś, trzymaj się kochana. Jestem z Wami myślami i... strasznie pusto na blogowisku się zrobiło bez Was...

Wczoraj opisałam Wam tureckie zmówiny i zaręczyny. Samo wesele i tradycje z nim związane są jednak o niebo ciekawsze :-D Tutaj jednak weselne zwyczaje zaczynają się mocno różnić w poszczególnych częściach kraju, a że Turcja pod względem powierzchni to tak pi razy oko trzy razy Polska, to same rozumiecie... Zacznę jednak od tego jak to wyglądało u nas :-)

Na dzień przed weselem robi się mini imprezę (czyli tak na ok. 200-300 osób ;)) z henną w roli głównej. To taki przedsmak przed weselem :-D Wszystko zaczyna się około godziny 20 i podobnie jak w przypadku zaręczyn, para młoda zjawia się na miejscu dopiero gdy uzbiera się przyzwoita liczba gości. Z założenia noc henny to impreza raczej babska, ale mężczyźni również biorą w niej udział. Najczęściej panowie przesiadują na krzesełkach dookoła "parkietu" (no nie mogę się powstrzymać od uśmiechu w tym miejscu - "parkiet" w wiejskich warunkach to po prostu trochę równiejsze klepicho) w swoim męskim towarzystwie, a czasem też pochlewają rakı (anyżowa wódka turecka) w krzakach. Otwarte picie alkoholu na tureckich imprezach nie uchodzi. To taki typowy turecki absurdzik. Nie wypada, ale po późniejszej godzinie wielu naprutych konkretnie facetów bez pardonu wtacza się na parkiet. Muszę tutaj powiedzieć, że Turcy naprawdę nie potrafią pić kulturalnie. Tutaj pije się po to, by się upić. W rezultacie na wiejskich weselach często dochodzi do spektakularnych kłótni, bijatyk i szarpanin i nikt się tym raczej nie przejmuje, bo to normalne przecież :-)) W salonach weselnych jest trochę więcej kultury, bo brakuje krzaczorów więc trudniej o ustronne miejsce do chlania :) Te salony to najczęściej rudery, muszę przyznać. Ich jedyną zaletą jest powierzchnia. Oczywiście, żeby nie generalizować, uczciwie przyznaję, że tureckie wesela bywają też naprawdę wypasione - bardziej zamożni organizują je w pięknych pięciogwiazdkowych hotelach, których w Turcji nie brakuje, w okropnie drogich stambulskich restauracjach, ba, bywają też i w pałacach sułtańskich (oglądałam zdjęcia z takiego wesela w pałacu - po prostu cudo, jak z bajki). Ja do tej pory największe doświadczenia mam z weselami wiejskimi, czyli na boisku/klepichu plus z ostatnim weselem naszych znajomych w mieście - w salonie weselnym, który był owszem duży, miał okropne toalety i nadawał się do generalnego remontu :D

Ale do brzegu. 

Impreza normalnie się kręci. Panna młoda tradycyjnie w brokatach. Około godziny 22 panna młoda znika na chwilkę by pojawić się w stroju zwanym bindallı. To taki czerwono-złoty strój rodem z pałacu sułtańskiego hehhe. Są to albo spodnie aladynki z bluzką i bardzo strojnym kaftanem, albo długa suknia. Oczywiście wszystko wyszywane złotą nitką, z brokatem i sztucznymi klejnotami :D Na głowie są często kolejne ozdoby, typu złota plastikowa opaska z rubinami udająca prawdziwe złoto i czerwony welon zasłaniający twarz. Gdy tak odstrzelona panna młoda zostanie dostarczona panu młodemu na środek parkietu, ten odsłania jej twarz i całuje w czoło, a potem tańczą razem ludowy taniec. W ogóle na zaręczynach, nocach henny i weselach króluje turecka muzyka ludowa i o dziwo wszystkie pokolenia super się przy niej bawią :) Na weselu naszych znajomych orkiestra w przerwach puszczała zagraniczne hity - pierwszy raz się z tym tutaj spotkałam i gdy w sali zagrzmiało Gangnam Style aż pożałowałam, że jestem w ciąży ;P

Bindalli - strój wieczorowy :)

Po tradycyjnym tańcu (czyli nie w parze a raczej na przeciwko siebie) na środek parkietu organizowane są dwa krzesła, na których szybko usadza się młodą parę. Wtedy też panie wkraczają z tacą z henną. Turecka henna to taki zielony proszek otrzymywany z roślin, który miesza się z wodą. W ten sposób otrzymujemy silnie barwiącą na czerwono papkę. Tym wynalazkiem Turczynki farbują sobie włosy (podobno świetnie na nie działa), maczają palce u stóp i rąk i robią mnóstwo innych rzeczy :) Na opisywanej imprezie henna jest już odpowiednio przygotowana, czyli zmieszana z wodą. Papa jest wyłożona na tacy przystrojonej zgodnie z najnowszym trendem tureckiego kiczu w czerwone falbanki i brokaty, na tacy zapalonych jest też kilka świeczek. 

Taca na hennę

Jeżeli rzecz dzieje się w salonie w tym momencie światła gasną. Dookoła pary młodej zbierają się kobiety, którym rozdaje się kolorowe chusty do zarzucenia na ramiona lub (jak ostatnio widziałam u znajomych) czerwone welony :) Panie tanecznym krokiem krążą wokół młodej pary przekazując sobie po kolei tacę z henną. Kobieta, która dzierży tacę tańczy wewnątrz koła pań, dookoła pary młodej, machając tacą nad głową młodej pary. Po tym do akcji wkracza matka/teściowa/ciotka panny lub pana młodego i wybiera z tacy hennę, a następnie taką papkę kładzie na wewnętrznej stronie dłoni panny i pana młodego. Ja jeszcze przed ślubem łudziłam się, że zrobią mi te piękne drobniutkie koronkowe wzorki henną, tak jak to się robi pannom młodym w krajach arabskich, ale niestety, w Turcji tradycja poszła w innym kierunku. Tutaj robi się tylko kleksa i koniec :/// Żeby henna pofarbowała skórę, trzeba trzymać ją przez przynajmniej kilka godzin więc po nałożeniu jej na dłonie młodej pary zakrywa się ją czerwonymi rękawiczkami lub fikuśnymi czerwonymi gumkami z falbankowymi, święcącymi kokardkami :D

Jest brokat? Są cekiny?

Po akcji z malowaniem młoda para tańczy kolejny tradycyjny taniec przy akompaniamencie orkiestry. W międzyczasie henna rozdawana jest gościom - chętne panie mogą od razu sobie ją zaaplikować, pozostałe otrzymują malutkie czerwone woreczki z henną w proszku. Z racji, że muzyka jest ludowa, orkiestra gra na tradycyjnych instrumentach, z których najważniejsze są bęben i zurna (rodzaj fletu wydającego bardzo przenikliwy dźwięk). Gdy orkiestra gra jakiś szczególnie popularny kawałek lub gdy facet z bębnem daje nieźle czadu, goście podchodzą do nich wywijając drobnym banknotem, a potem rzucają go na ziemię. To taki napiwek dla muzykantów. Jeżeli chce się w ten sposób nagrodzić tańczącego, trzeba mu ten banknot wsadzić gdzieś do kieszeni, bo zasada jest taka, że co się znajdzie na ziemi jest łupem muzykantów. Zdarzają się też showmeni (których bardzo lubię :D), którzy przygotowują sobie wcześniej pliczek banknotów 1-dolarowych (Agatko, możesz się śmiać :))), wychodzą na środek parkietu, unoszą ręce do góry i szybko tasują plik dolców rzucając je na ziemię :D Najśmieszniejsze z tego wszystkiego są te dolce, bo nigdy nie widziałam by tasowali w ten sposób turecką walutę :D

Ja i moja koleżanka w bindalli

Po tym przedstawieniu impreza toczy się dalej bez dodatkowych atrakcji i kończy się tradycyjnie około północy. Na weselu naszych znajomych pod sam koniec była krótka przerwa i nagle panna młoda pojawiła się w bindalli, w którym została już do samego końca, więc jak widzicie, zwyczaje naprawdę znacznie się różnią. U nas wyglądało to mnie więcej tak jak w opisie powyżej. Oczywiście miałam milion wątpliwości związanych z czerwonym strojem, ale o tym wszystkim napiszę już następnym razem :)