Coś się dzieje

Wczoraj zaliczyliśmy kolejną wizytę u doktorka. Nastawiliśmy się na długie czekanie, bo wizyta tak naprawdę przypadała w czwartek, ale się zgapiliśmy i zupełnie o niej zapomnieliśmy (no za szybko było wyznaczona i już - ledwo wróciliśmy z poprzedniej, a tu znowu trzeba było jechać). Oboje byliśmy przekonani, że wizyta przypada na zeszły piątek i gdy w czwartek zbieraliśmy się niespiesznie z telefonem by ją odwołać, dostaliśmy sms, że właśnie nam przepadła. Ooops. Dostaliśmy opierdal od pani z rejestracji, która kazała nam się stawić w poniedziałek, jednak już bez żadnego numerka. Wyobrażaliśmy sobie więc przynajmniej 3-godzinne czekanie. Wyposażyliśmy się w przekąski, wodę do picia i w pełni naładowane telefony z nowym pakietem gier :) a tymczasem wszystko załatwiliśmy piorunem. Pierwsza niespodzianka czekała nas już w kaso-rejestracji, gdy usłyszeliśmy, że za wizytę nie musimy nic płacić, bo w systemie wyskakuje jako kontrolna (to chyba dlatego, że od poprzedniej nie minęło 10dni). Dalej wysłano nas na 25-minutowy test niestresowy. Wszystkie łóżka były wolne, a pielęgniarka od podłączania maszynki na miejscu. Laura tym razem nie była tak aktywna, no ale przecież trudno oczekiwać by fikała 24h/dobę. Po badaniu przeszliśmy do poczekalni przed gabinetem doktorka. W recepcji otrzymaliśmy jakiś bardzo odległy numerek więc wyciągnęliśmy oręże w postaci telefonów, a tymczasem po mniej więcej 15min. z drzwi od gabinetu doktorka wyjrzała położna i zawołała Katarinę :)

Laura waży 2850g i bardzo ładnie się rozwija. Wody, pępowina, wszystko w normie. Długość szyjki macicy mierzona "na oko" - 3,5cm czyli wciąż długaśna, ale jakaś tam zmiana chyba jest. Doktorek znowu nas przestrzegł, że poród może się w każdej chwili zacząć (heheh) i spytał, czy zaczęłam już myć okna, bo ostatnio bardzo go tym rozbawiłam :D (żeby wiedział co jeszcze mam w planach... ;)) Ponownie nas uspokajał, że na mój poród dojedzie, a gdyby jego odejście z pracy nastąpiło wcześniej, przyjmie mnie w swoim prywatnym gabinecie, a na poród do szpitala znowu stawi się w szpitalu. H. bardziej dociekał co doktorek ma w planach na zbliżające się Święto Ofiary. To drugie najważniejsze święto w krajach muzułmańskich, będzie o nim na pewno osobny post. Święto owo przypada dokładnie na termin mojego porodu, a z racji, że trwa kilka dni Turcy wykorzystują go do różnych wakacyjnych wyjazdów. Staram się wytłumaczyć H. żeby się za bardzo nie nastawiał na dokładnie 4 października, bo tylko 5% dzieci jest tak punktualnych, ale chyba nie bardzo to do niego dociera :] Doktorek w każdym razie odpowiedział, że na razie nie ma żadnych planów :)

Na koniec zapytałam prosto z mostu o lewatywę. Doktorek jak zwykle zdziwił się trochę moim pytaniem, a pielęgniarki ucięły pogaduszki przysłuchując się z zaciekawieniem rozmowie. Odniosłam jednak wrażenie, że bardziej zdziwił się tym, że chcę lewatywę przed porodem niż samym pytaniem (Turczynki chyba za tym nie przepadają, co wnioskuję z tureckojęzycznych forum ciążowych). Powiedział, że jeśli będę chciała i będzie na to czas, to nie ma sprawy. Na pewno przyspieszy to całą akcję porodową i sprawi, że poczuję się bardziej komfortowo. Ucieszyłam się taką odpowiedzią, wreszcie się w czymś zgadzamy :)))

Następna wizyta za tydzień :-]

A jak ja się czuję? Wciąż dobrze, choć od kilku dni odczuwam ból podbrzusza i ogólnie całego podwozia. H. twierdzi, że brzuch mi trochę opadł, ale sama nie potrafię tego ocenić. Nie czuję jakiejś ulgi w oddychaniu. Mam jednak wrażenie, że moje ciało czynnie przygotowuje się do porodu. Mam nadzieję, że intuicja mnie tym razem nie zmyli i na święta będziemy już w trójkę w domu. Czekam na koniec 38. tygodnia i biorę się za okna, łazienkę i intensywne przytulanie z mężem ;P

A na koniec ciekawostka kulturowa :)
Szpital, w którym będę rodzić znajduje się w Muğli; jest to miasto wojewódzkie tutejszego regionu. Po wizycie u lekarza wyskoczyliśmy do centrum miasta. Muğla to mimo wszystko bardzo niewielkie tradycyjne tureckie miasteczko. Jest tu kilka muzeów i zabytkowych tureckich domów, ale ogólnie miasto nie ma za wiele do zaoferowania turystom.

 To, co chciałam Wam pokazać, to namioty z tureckim przysmakiem nazywanym lokmą. Lokma to takie mini-pączki bez nadzienia, smażone na głębokim oleju i zalewane syropem cukrowym.

Do tej pory za nimi nie przepadałam. Ilekroć jesteśmy w Muğli w centrum wszędzie roznosi się jednak ich zapach, takich świeżutkich, chrupiących i mega słodkich :) Zapach dochodzi z kilku namiotów rozstawionych na ryneczku, do których zawsze stoi całkiem długa kolejka.

W Turcji nie organizuje się stypy po pogrzebie, ale funduje się taki namiocik i chłopków smażących lokmę, którzy najczęściej w dzień targowy, kiedy to miasteczka bywają najbardziej zatłoczone, rozdają taki poczęstunek za darmo. Nie jest to nic wielkiego, ale każdy może podejść i otrzymać taką mini porcyjkę. Tym razem stety-niestety nie było żadnego namiotu (czyli chyba nikt nie umarł :-]), musiałam więc poskromić swój apetyt. W cukierniach też można je dostać, tureckie kobiety często smażą je w domu, ale nigdy nie smakują mi one tak jak z tych namiotów.

Zdjęcia pochodzą więc z wcześniejszego wypadu.

Pod tym adresem znajdziecie przepis na lokmę http://www.mojewypieki.com/przepis/lokma---tureckie-paczki. Przyznaję jednak, że nigdy z niego nie korzystałam, więc nie wiem co prawda jak się sprawdzi w praktyce, jednak o zdecydowanej większości przepisów z tej strony, które wypróbowałam, mogę powiedzieć, że są bardzo dobre :)