Rozterki ostatnich dni

Uprzejmie donoszę, że nasze dziecko przekroczyło wagę 3 kg :) Wczoraj doktorek nas poinformował, że Laura to już 3050 gramowe dziecię, gotowe do wyjścia na ten świat. No cóż, ja też jestem gotowa. Szkoda tylko, że moja szyjka najwyraźniej jeszcze nie, bo doktorek "na oko" ocenił ją na 3cm, poza tym Laura zasłania ją już częściowo łepetynką więc wkrótce doktorek pewnie nie będzie w stanie nic mi już na ten temat powiedzieć. Czyli data mojego porodu staje się jeszcze większą niewiadomą.

Zajebiście.

A ja mam już dość!!! Niby nic mi nie dolega, niby ciążę znoszę super dobrze, ALE:

- brzuch mi zawadza. Jest jakby obcą częścią mojego ciała, która żyje własnym życiem. Wciąż się o niego obijam, bo zapominam, że jest tak wielki. Jeżeli H. się nade mną nie zlituje, naczynia zmywam w półukłonie, bo prawie nie sięgam do kranu. 

- od ponad 2 miesięcy codziennie ubieram te same ubrania. Mam 3 zestawy domowe i 3 wyjściowe i tak w koło, Macieju. Nie twierdzę, że to jakiś wielki ból, ale z racji, że jestem już ogólnie znudzona całą ciążą, taka monotonia ubraniowa nabiera zupełnie innego wymiaru. Chętnie założyłabym kilka ubrań ciążowych z początku ciąży, czyli takich wiosennych, ale kurde u nas wciąż gorąco jak cholera więc o długich spodniach mogę sobie co najwyżej pomarzyć. 

- boli kręgosłup. K*** jak boli!!!!!!! Nie wiem już jak siadać/stać/leżeć. Co ciekawe, wcześniej też mnie pobolewał, ale od czasu do czasu i zdecydowanie mniej dokuczliwie. Niestety mniej więcej tydzień temu, kiedy położyłam się do mojego super wygodnego łóżka, nagle ze zdziwieniem stwierdziłam, że kurde, jak mnie kręgosłup nawala! Normalnie jakby mi go łamali. Od tego czasu dodatkowa poduszka jest moim nowym 'must have'. Podpieram ją sobie kręgosłup, ale oczywiście nie daje to dużej ulgi. H. masuje i masuje, ale co z tego, skoro ból wraca zaraz gdy ten zabierze ręce?

- kłopoty z chodzeniem. Na badaniu nawet doktorek zauważył, że główka Laury jest już bardzo nisko i mogę odczuwać problemy z chodzeniem. No odczuwam. Brzuch mnie ciągnie, co chwilę coś mnie kłuje, uwiera. 

- czuję narastający niepokój związany z tym jak ogarnę mężową rodzinę. Bo  niestety pod względem zachowania ludzi po narodzinach dziecka w rodzinie między naszymi kulturami jest zdaje się przepaść bez dna. Otóż w Turcji normalką jest, że rodząca jedzie na porodówkę z całą familią, która potem wyczekuje na korytarzu. Zaraz po porodzie zaczynają się odwiedziny, bo wniebowzięta babcia/dziadek, którzy przyjechali do porodu obdzwaniają całą familię szerząc dobrą nowinę. Część familii zwala się do szpitala, część koczuje pod drzwiami mieszkania. Wszyscy chcą zobaczyć dziecko, pomacać, pocałować. Opisywać dalej????

Jak sobie o tym pomyślę, dostaję gęsiej skórki. Moja mama powiedziała mi, że jeżeli chciałabym, aby przyjechała do porodu czy krótko po nim, to to zrobi. Spokojnie odpowiedziałam jej wówczas, że nie chcę. Że po porodzie chcę być sama z mężem i dzieckiem, a jeżeli okazałoby się, że nie dajemy rady czy jest jakaś inna sytuacja awaryjna, wtedy przemyślimy wszystko jeszcze raz i rozejrzymy się za biletem dla niej. Mama przyjęła moje słowa z uśmiechem i więcej do tematu nie wracałyśmy. 

Od dłuższego czasu staram się teściom delikatnie wytłumaczyć, że wizyty gości po porodzie chciałabym ograniczyć do minimum, a z ich wizytą poczekać do mojego powrotu do domu. Zawsze jednak kwitowali moje wywody krótkim "Poczekaj, niech się dziecko urodzi"/"Jest jeszcze tyyyle czasu, najpierw niech się urodzi", a ja miałam nieznośne przeczucie, że zupełnie nie dociera do nich to, co chcę im powiedzieć. Teraz, kiedy do porodu zostały już tylko dni, chciałabym wreszcie im to jasno zakomunikować. Jak na złość, akurat w ostatnim czasie relacje między nimi a H. się pogorszyły i przestaliśmy się regularnie widywać. Nie było więc okazji do porozmawiania. Ta nadarzyła się zupełnie nie tak jak bym sobie tego życzyła - podczas rozmowy telefonicznej z teściową. W skrócie, teściowa oniemiała, gdy powiedziałam jej, że w szpitalu chcę być sama z H. i Laurą, a z nimi spotkamy się w domu. Nie powiedziała nic, co by mnie mogło urazić, ale czułam ten zawód w jej głosie. Rozumiem, że może im być przykro, bo w ich kulturze jest inaczej, ale pomimo całej mojej asymilacji wewnątrz wciąż nie jestem turecka. Nie odpowiada mi ta ich zażyłość, czuję, że się duszę, potrzebuję przestrzeni. Skoro nie chcę w tych dniach obecności mojej własnej mamy, to czy to takie dziwne, że teściowej też nie chcę? Wczoraj zostaliśmy poproszeni do teściów na kolację i niestety temat ten nie został ponownie poruszony, zaczynam się więc obawiać, że w godzinie "zero" zachowają się tak, jakby go nigdy nie było. Namawiam H. byśmy poinformowali naszych rodziców o wszystkim już po porodzie. Wtedy nie miałabym obaw, że między skurczami zobaczę twarz teściowej kukającą z korytarza. Miałabym spokój psychiczny. Oni też nie denerwowaliby się niepotrzebnie w domu - zarówno teście jak i moi rodzice, bo przecież nie wiadomo ile cała akcja potrwa. Nie wiem niestety czy uda mi się H. nakłonić, bo on nie widzi w ich obecności nic złego. W odwiedzinach familii po porodzie też nie. Tłumaczę i tłumaczę swoje powody, ale to w końcu 1)facet, 2)wychowany w tej kulturze Turek. Wiem, że nie jesteśmy w stanie powstrzymać rodziny od odwiedzin już w pierwszym tygodniu, ale chciałabym wyżebrać chociaż ten 1-2 dni prywatności, które spędzimy w szpitalu. To w końcu rodzice, cholera, czyż nie mogą zrozumieć? Uszanować mój wybór?

To jest problem nr 1. Problem nr 2 to wizyty familii. Wiem jak to tutaj wygląda. Do mieszkania zwala się nagle 5-10 osób i każda chce dziecko potrzymać, pomacać, pocałować. Powiedziałam już H. że chciałabym, aby przede wszystkim umyli ręce i nie całowali małej po buzi. H. wymiękł i odpowiedział, że nie wyobraża sobie jak mielibyśmy o to poprosić. Czyli jestem w tym sama. Prawdę powiedziawszy, kiedy chodzi o zdrowie mojego dziecka, mam w głębokim poważaniu co ciotka X czy Y sobie o mnie pomyśli, ale oczywiście też nie chcę stwarzać nieprzyjemnej atmosfery. Okazuje się jednak, że na wsparcie raczej nie mam co liczyć. W takich chwilach czuję się okropnie samotna, dokładnie tak jak jeszcze dzisiaj opisała to Katarynka. Mam ochotę uciec na Antarktykę i tam, z dala od wszystkich urodzić dziecko, w ciszy i spokoju.

Pomimo tego wszystkiego, staram się zachować spokój. Jakoś to będzie, ucieczki nie ma, plan z Antarktyką niestety nie wypali. Zniosę te wszystkie wizyty, oby tylko szybko minęły. Kupiłam już zapas herbaty... 

Staram się skupić na ostatnich przygotowaniach do porodu. Walizka już niemal gotowa, czekam jeszcze na dokupione kilka piżamek. Lista rzeczy do zrobienia przed porodem niemal zamknięta: kącik do przebierania urządzony, pieluszki zakupione, łóżeczko przygotowane, zapasy jedzenia prawie zrobione.

Pozostaje:

- zrobić ostatnią porcję pierogów z serem

- pofarbować włosy 

- umyć okna i wyprać firany :)

Liczę na to, że przy ostatniej czynności coś się ruszy ;)