Zaczynamy odliczanie

Piszecie mi jak zaskoczone jesteście obrotem spraw u nas i wiecie co? Ja też tak się czuję :) Ale wierzę, że takie spontaniczne decyzje często okazują się bardzo dobre i choć kolejna przeprowadzka oznacza dla nas ponownie urządzanie się praktycznie od nowa, a to wszystko z niespełna 5-miesięcznym niemowlakiem, IDĘ NA TO. Kto się boi żelaza, ten nie wsiada do pociągu - jak mówi tureckie przysłowie, a ja choć wad mam pewnie sporo, to tchórzem nigdy nie byłam.

Na razie dni mijają mi na obmyślaniu logistycznej strony przeprowadzki. Jeszcze się nie pakuję, choć chętnie bym zaczęła ;-) Z listy zadań do wykonania odhaczyliśmy do tej pory zakup biletów - i tak 8 marca (taki sobie prezent na dzień kobiet lajsnęłam, a co!) moja stopa postanie na polskiej ziemi. I to na dłużej, hue hue! Zakup biletów nie był taką prostą sprawą, bo nie mieliśmy najmniejszej ochoty powtarzać trasę przez Berlin. Postawiliśmy więc na jeden samolot i dłuższą trasę autem. Tym sposobem zakupiliśmy bilety na charter z Antalyii, do której mamy około 4h jazdy samochodem, ale za to polecimy prosto do Poznania. Tak naprawdę to bilety mamy w dwie strony i żeby było śmieszniej to z Polski do Turcji i z powrotem :) Inaczej się nie dało, ale przewoźnik zapewnił, że nie będzie problemu, gdy zrezygnujemy z pierwszego przelotu.

A poza tym z grubszych rzeczy musimy jeszcze:

- wynająć tureckie mieszkanie

- sprzedać samochód

Przyznam, że przy tych dwóch zadaniach wizja pakowania walizek wydaje mi się kaszką z mleczkiem :-] Tym bardziej, że mamy tu teściów więc rzeczy, których nie potrzebujemy natychmiast, możemy ze spokojem zostawić do zabrania przy okazji późniejszych odwiedzin. Ale spokojnie, jakoś to ogarniemy.

Ehh będziemy tęsknili za tymi widokami. Ale miejsce, do którego się przeprowadzamy też jest piękne!

W międzyczasie żegnamy się pomału z Turcją. H. niemal codziennie wieczorem herbatkuje z rodzicami. Ja z kolei z większym sentymentem rozglądam się dookoła podczas spacerów, z większą przyjemnością podjadam tureckie przysmaki.

Ostanio hitem u nas jest pide z chwastami :) Tak, tak, z chwastami. Nasza tutejsza babcia jest specem od tych spraw, chodzi z koszem w góry i zbiera przeróżne zioła, które ja nazywam po prostu chwastami, bo wierzcie mi na słowo, za takie właśnie w Polsce uchodzą. A jakie pyszne te chwasty! Teraz już inaczej spoglądam na to, co porasta nasze polskie pobocza :D W Turcji jada się nawet pokrzywę - dodaje się ją do sałatek i zup. Ja osobiście nie przepadam, bo ma szorstkie liście, ale podobno jest niesamowicie zdrowa. Pide z kolei to rodzaj tureckich placków pszennych, zamiennik pizzy, który nadziewa się różnymi rzeczami, ale najczęściej mięsem mielonym, czasem z jajkiem lub żółtym serem.

Pide z mięsem można zjeść w większości tureckich restauracji. Te z ziołami jednak chyba tylko na wsi, w restauracjach w każdym razie nigdy się nie spotkałam. Pide nikt nie robi tutaj w domu. Przygotowuje się tylko nadzienie, następnie zanosi do pobliskiej piekarni i tam za niewielką opłatą przyrządzają na zamówienie takie pyszności. Smak świeżych ziół na cienkim chlebku - po prostu wspaniały :-)

Tymczasem Laura dwa dni temu zauważyła, że ma stopy. Wykorzystuje teraz każdą okazję by je złapać, a że te fikają w najlepsze na wszystkie strony, nie jest to takie proste zadanie :D

Wraz z tym odkryciem doszła nam jeszcze jedna umiejętność. Otóż panna Laurencja śmieje się w głos! Ścigamy się więc teraz z H. w małpowaniu przed córką, bo rozśmieszają Ją rzeczy zupełnie przeróżne, nigdy więc nie wiadomo co załapie. Na razie największym pewnikiem jest samolocik, ale też wczoraj na przykład był opieprz od matki za zwalenie kupy po kąpieli :D