Szczepienie :(

Dziewczyny, piszecie, że mój blog nie przesuwa się u Was na listach, gdy publikuję nowego posta. Podejrzewam, że to przez zmianę adresu bloga. Jak pewnie zauważyłyście (albo i nie - ja bym nie zauważyła ;)) Mężuś załatwił mi moją własną domenę :D Spróbujcie proszę wpisać na listę czytanych przez Was blogów nowy adres - www.wlasnieteraz.pl Mam nadzieję, że problem zniknie. A, no i mamy jeszcze stronkę na Facebooku, na którym też możecie śledzić moje bazgrolenie.

A tymczasem...

Donoszę, że mamy za sobą kolejną dawkę szczepień z poprzedniego miesiąca czyli pneumokoki i skojarzona. Oczywiście miałam nasrane w gaciach i na samą myśl o igle wbijającej się w moje (Laury oczywiście, Laury) pulchne nóżki, zbierało mi się na płacz. Niestety nasza pielęgniarka nie dała o sobie zapomnieć i zaprosiła nas do siebie...

Zanim jednak zaszczepiliśmy naszą Laurę, pojechaliśmy do pediatry na kontrolę. Strasznie mnie to wkurza, że o badanie dziecka przed szczepieniem muszę tutaj zadbać sama, jeżdżąc na prywatne wizyty, bo publiczna służba zdrowia nie widzi takiej potrzeby...

Wyjazd do naszej pediatry to dla nas cała wyprawa, bo kobieta przyjmuje w szpitalu (tym samym zresztą, w którym rodziłam) i zawsze jest do niej spora kolejka. Kolejka pełna dzieci nie tylko zdrowych, ale i chorych, od których oczywiście staram się trzymać Laurę jak najbardziej z daleka, ale tutaj nie jest to takie łatwe. Tym razem również, ku mojej zgrozie, jedna głupia baba podeszła do mnie z dzieckiem, które miało nos tak czerwony od kataru że przypominało renifera Rudolfa, i zagaduje głupkowato "zobacz, to jest dzidzia!". No szlag, szlag, szlag mnie trafia i w takich chwilach czuję najbardziej jak bardzo tutaj nie pasuję :-> 

No, ale w skrócie co udało nam się dowiedzieć:

-Laura jest okazem zdrowia

-słowami pani doktor "wygląda na szczęśliwego bobasa"

-waży 6,6 kg, czyli przybrała 1400 gram w ciągu 2 miesięcy. Pani doktor stwierdziła, że to dolna granica, ale z racji, że Laura jest na samej piersi to jej wystarczy... Zapytała jednak czy nie brakuje mi mleka, a mnie od razu przypomniały się początki mojej laktacji, kiedy to wszyscy katowali mnie tym pytaniem. Trochę się zdziwiłam, że Laura mało przybrała, bo mleka mam jak dla trojaczków, a Mała pije niemal co godzinę... Ostatnio nawet pracuję nad tym by ograniczyć ilość karmień - wolałabym, żeby possała rzadziej a dłużej.

-urosła od ostatniej kontroli (pod koniec listopada) o 6 cm (mierzy teraz 62), co tłumaczyłoby dlaczego nagle większość ubrań okazało się dla Niej za mała

-zębów ani śladu i w najbliższym czasie raczej nie powinniśmy się ich spodziewać (a ślina leje się hektolitrami)

Dalej dostaliśmy skierowanie do okulisty. Nie wiem czy w Polsce takie wizyty są normalne? Standardowe? Bo ja nie jestem w stanie tutaj ocenić, czy to normalne czy nas naciągają, bo to w końcu szpital prywatny... Do okulisty zgodziłam się pójść właściwie dla świętego spokoju, bo teście nastraszyli trochę H. że Laura zezuje. Tłumaczyłam, powtarzałam, uspokajałam, że jest jeszcze malutka i nie do końca kontroluje oczęta, ale widziałam już, że to jak grochem o ścianę. No więc poszliśmy. Zaraz po wizycie u pediatry. Tam jednak przyszło nam czekać prawie 2 godziny więc myślałam, że zaraz orła wywinę. Tym bardziej, że w gabinecie spędziliśmy może z 5 minut. Pan doktor stwierdził, że wszystko jest w absolutnym porządku choć być może kiedyś będzie krótkowzroczna. Czyli tak jak ja. 

Następnego dnia pobiegliśmy więc załatwić szczepienie. Dwa ukłucia. Pierwszego Laura chyba na początku nie zauważyła. Zaczęła płakać dopiero, gdy pielęgniarka wyciągnęła igłę. Przy drugim ukłuciu była już bardziej spostrzegawcza, ale na szczęście szybko udało mi się Ją uspokoić. Po wyjściu od razu zasnęła. Myślałam, że tak jak po pierwszej dawce będzie śpiąca cały dzień, a tu córcia znowu mnie zaskoczyła. Owszem, była marudna. Wydaje mi się, że temperatura też Jej trochę podskoczyła o ile wierzyć elektronicznemu termometrowi do pomiaru z wiecznie ruszającego się u niemowlaka czoła, który za każdym razem podaje inny pomiar (sic!), ale spać panna nie chciała. Mieliśmy więc trochę jazdę bez trzymanki, również wieczorem. Podczas gdy normalnie o 21 Laura już twardo śpi, tak tym razem udało nam się Ją położyć dopiero o 23. 

I jeszcze jedno. Żelazo. Pielęgniarka kazała nam podawać codziennie 6 kropli (z racji, ze Laura waży 6kg). Słyszałam o podawaniu dzieciom żelaza, ale czy to się tak podaje hurtowo wszystkim dzieciom bez robienia jakichkolwiek badań? Po kija? Nie podoba mi się to, oj nie. Jak to wygląda w Polsce? Nie trzeba zrobić jakiejś morfologii i ewentualnie zacząć je podawać jeżeli jest niedobór? Już widzę to jak nam się kupki zepsują, a już tak nam ładnie szło! Ja w każdym razie na żelazo reaguję natychmiast. W czasie ciąży doktorek Ali też kazał mi je przyjmować, ale szybko dałam sobie z nim spokój i jakoś nic mnie ani Laurze nie było. Na razie więc nic nie będę Jej podawać. Dziewczyny, radźcie! 

PS. Ostatnio zapomniałam napisać rozwiązanie zagadki zdjęciowej :) Zapytałam Was co to jest, bo gdy pracowałam jako przewodnik, turyści zawsze mnie pytali o tą tajemniczą budowlę, którą możecie spotkać w naprawdę wielu miejscach w Turcji. Najczęściej pada odpowiedź, że to jakaś świątynia - ludzie sugerują się arabskimi napisami nad wejściem do tego kopca kreta jak jedna z Was to nazwała :) Otóż nie. Są to cysterny, inaczej zbiorniki z wodą. Fakt, że zabytkowe z czasów osmańskich, kiedy po tych terenach ludzie podróżowali konno lub na wielbłądach :) W środku tych "kopców" są baseny z wodą, w których podróżni mogli napoić zwierzęta. 

No, to teraz będziecie mogły zabłysnąć wiedzą podczas wycieczki w Turcji! ;-)