Córciu, zmiłuj się!

Dzisiaj znowu będę biadolić. 

Biedna jestem, ja matka, oj biedna.

Córka moja znowu ma problem ze spaniem. Gwoli ścisłości, ze spaniem to u nas nigdy nie było kolorowo. Ale ostatnie noce to już jakaś gruba przesada. Cztery pobudki? I to takie ze wstaniem, wygramoleniem się z ciepłego łóżka (a noce teraz zimne!) i usypianiem dziecka???? Bożżże, skąd mam brać na to siły??? Nie dość, że w ciągu dnia jestem przeczołgywana, bo Laurencji nie interesuje już w ogóle siedzenie. Chce tylko stać i chodzić, panie, chodzić! Przy tym uwielbia włazić w skomplikowane miejsca typu pod stół, pod którym zawsze się zakleszczy, bo wstaje oparta o krzesło, łepetyna wchodzi jej w zagłębienie pod blatem i wyjść nie potrafi. Wyciągnąć ją stamtąd to niezła gimnastyka, bo Malizna nie może pojąć, że trzeba się schylić/ugiąć nogi, tylko staje jak słup soli, napina się jak struna i ryyyyk! No, a w nocy kolejna gimnastyka. Wczoraj w nocy przy bodajże czwartej pobudce popłakałam się z rozpaczy nad własnym biednym losem. 

Problem mamy też z drzemkami w ciągu dnia. A było już tak dobrze! Dwie, po mniej więcej 1,5-2h. Jedna rano, druga po południu. Od kilku dni Laura rezygnuje z tej popołudniowej. I ok, nie miałabym o to do niej pretensji - rośnie przecież, będzie potrzebowała coraz mniej snu. I choć te drzemki to dla mnie być-albo-nie-być, to przełknęłabym ich brak, gdyby tylko córcia bez problemu dociągnęła do wieczora, ale gdzieee tam! Laura zaczyna być senna około 17, gdy ja zdecydowanie nie chcę już by spała. Tak też było w jej urodziny, we wtorek. Pod koniec dnia musiałam napawdę bardzo się pilnować, żeby w dzień pierwszych urodzin mojego dziecka nie wkurzyć się na nie porządnie... Gdy H. wrócił z pracy mieliśmy zjeść symboliczny torcik, ale niestety konsumpcję trzeba było przenieść na kolejny dzień, bo solenizantka była wyczerpana :) 

Nie wiem już co robić, ale zrobić coś trzeba. Mam coraz większą ochotę przejść na mm - może to byłoby dla nas jakimś wybawieniem? Z drugiej strony żal mi rezygnować z karmienia piersią, a wiadomo, jeśli się zrezygnuje to nie ma już odwrotu. Laura cycek kocha wielką miłością, mleka mam całe hektolitry i generalnie wygodnie jest się nie stresować poza domem czy w razie "W" (choć staram się karmić tylko i wyłącznie w okolicach snu), że dziecko me będzie głodne. Staram się przestawić ją na normalne jedzenie, tak by cycek przestał być wreszcie potrzebny, ale nic z tego. Laura normalne jedzenie traktuje jak zabawę, na którą czasem ma ochotę, a czasem nie :-] Najchętniej wyjada z naszych talerzy, ale oczywiście niewiele może z nich zjeść. Wczoraj jedliśmy warzywny kociołek, pikantny i z mięchem, więc Laurze ugotowałam marchewkę, trochę dyni, ziemniaczka. Z wyglądu przypominało trochę nasze jedzenie. Dooopa. Wszystko zostało natychmiast porozrzucane na cztery strony świata, a córcia moja rzucała się na naszą kolację. H. zawsze jej ulega i ma dziką satysfakcję, gdy ta wcina z apetytem nasze jedzenie, pełne przypraw, często smażone. Co robić? Słoiczki ostatnio idą coraz gorzej, jeszcze najlepiej jest z kaszkami, ale i z nimi bywają wyjątki. 

O brak apetytu podejrzewam zęby. Od dłuższego czasu wychodzą trójki - i dolne i górne. Na razie przebiła się jedna dolna. Może to i przez to Laura gorzej śpi, ale ja już leeedwo żyję i co gorsza, kawa przestaje mi pomagać :S :S :S

Wracając do tematu chodzenia - szukamy butów, bo nie mogę patrzeć jak ślizga się w skarpetkach na panelach. Poza tym musi jej być przecież zimno - mnie jest, gdy chodzę w skarpetkach. Wybór mój padł na Attipasy choć zdecydowanie nie grzeszą one pięknością. Przekonały mnie natomiast swoją miękkością i tym, że to nie do końca są buty więc nie muszę się martwić, że stópki Laury ucierpią. Szkopuł polega jednak na tym, że nie umiem dobrać jej rozmiaru. Obmierzyłam jej stópkę i zamówiłam pierwszą parę. Okazały się jednak bardzo mocno za duże. Nie chce mi się już zamawiać kolejnych, czekać na dostawę i potem ewentualnie odsyłać. W Krakowie jest tylko jeden punkt, w którym można je dostać. Dzisiaj właśnie tam byłyśmy. Niestety, znowu klapa. Okazało sie, że Attipasy dopiero mają do nich dojść, nie było nawet co przymierzać. W bonusie w drodze powrotnej, gdy Laura porządnie już grymasiła, pomyliłam zjazdy z ekspresówki i wpakowałam nas w taaaki korek, że miałam ochotę rwać włosy z głowy. Swoją drogą, naprawdę boję się jeździć autem z Laurą sama. Na jej płacz reaguję takim nerwem, że przestaję być uważna na drodze. Przejeżdżanie na żółtym (pierwotnie napisałam "pomarańczowym" :)) ot, takie właśnie u mnie zmęczenie materiału) świetle lub początku czerwonego to już standart (wstyd się przyznać). Co chwilę mylę drogę, bo odwracam się do niej i próbuję jej podać coś do zabawy. W rozpaczy podaję jej już wszystko, byleby tylko przestała płakać, a potem patrzę ze zgrozą jaki to był zły pomysł - dzisiaj padło na mój portfel. Oczami wyobraźni widziałam już swój dowód osobisty lub inny ważny dokument zaklinowany pod fotelem albo połkniętą monetę :/// Wróciłyśmy tak umęczone, że głowa mała. Laura teraz śpi, a ja dochodzę do siebie :-]

Nasz rozbójnik

W poniedziałek jedziemy odwiedzić polskich dziadków. W piątek dołączy do nas tata, a w sobotę wyprawimy Laurencji roczek. Wiem, że ze sporym poślizgiem, ale nie dało się inaczej. Mam nadzieję, że nie zrobi to jej dużej różnicy ;-)