O imprezie urodzinowej i powrocie do Krk

Meldujemy się z powrotem w Krakowie. Miniony tydzień był dla nas bardzo intensywny, ale tak przyjemnie :) U dziadków wciąż coś się działo, Laura była w wyśmienitym humorze i nawet dawała mi się nieźle wyspać. Dopóki... nie dołączył do nas w piątek H. Przyjechał w nocy, gdy Laura już spała. Gdy około 3 nad ranem się przebudziła starałam się zasłonić sobą tatusia, ale Laurencja jak to Laurencja, od razu go wyczaiła. Okropnie śmiać mi się chciało, gdy starała się go zobaczyć z niedowierzaniem pokrzykując "baba! baba!" :))

Impreza urodzinowa udała się w 100%. Babcia poszalała w kuchni i mieliśmy niesamowitą ucztę. Najważniejsze jednak, że Laura nie zawiodła i była aktywna i w dobrym humorze do samego końca spotkania. Byliśmy tylko w rodzinnym gronie. Początkowo zastanawiałam się nad zaproszeniem znajomych, ale ostatecznie stwierdziłam, że nie ma co kombinować na siłę. Moi znajomi to osoby wciąż w dużej mierze bezdzietne, nie byłam więc pewna czy by się wśród nas odnalazły ;-)

Orzeszek nasz kochany zajął się nowymi zabawkami i pozwolił nam nawet na spokojnie posiedzieć przy stole. Ten dzień to było także nasze święto, moje i H., o czym przypominaliśmy sobie znaczącymi spojrzeniami przy stole - teraz już wiem, Agatka, co czułaś, gdy kiedyś o tym pisałaś ;) Za nami najbardziej intensywny rok w naszym życiu. Wspaniały, pełen wrażen, ale też taki, który niesamowicie mocno dał nam w kość. Musieliśmy zmierzyć się z sytuacjami, o których nie śniło nam się nawet w ciągu 10 lat trwania naszego związku :), ze zmęczeniem, znużeniem, bezsennością, brakiem cierpliwości... To, że jesteśmy razem, szczęśliwi, wciąż w sobie zakochani i dumni z naszej pociechy uważam za ogromny osobisty sukces :)

W niedzielę pognaliśmy do Krakowa choć H. nieśmiało namawiał nas na przedłużenie pobytu ;) Cwaniak, chciał wyspać się jeszcze jeden tydzień :)) Choć fajnie było pobyć z rodzicami i podzielić się z nimi obowiązkami opieki nad Laurą to jednak coś ciągnęło mnie do naszego mieszkania. Nie lubię takich niespodziewanych zmian planu. Wolę za jakiś czas przyjechać znowu.

Tu na miejscu zupełnie zaskoczyła nas zima. Tak, zima. Nie wiem o co kaman, ale czuję się jakby jesień w tym roku w ogóle wypadła z kalendarza. Jeszcze niedawno biegłam do sklepu w klapkach, a dzisiaj wyciagam kozaki. Gdy wczoraj rano po obudzeniu zobaczyłam za oknem biały krajobraz, nogi się pode mną ugięły. I to nie był jakiś biały puszek gnieniegdzie na parapetach. To była najprawdziwsza śnieżyca! H. pognał do pracy, a my zostałyśmy uziemnione w mieszkaniu. Po mojej tygodniowej nieobecności lodówka aż prosiła się o porządne zakupy, ale o wyjściu do sklepu nie było mowy - nie zdążyłam jeszcze kupić Laurze zimowej kurtki, a śpiworek do wózka jeszcze nie doszedł! Miałam w planach wyskoczyć do większego ch i pozałatwiać wszystkie zakupy - i kurtkowe i jedzeniowe, ale nie odważyłam się wyjechać w letnich oponach w padający śnieg. Łudziłam się jeszcze, że za chwilę śnieg przestanie padać, a to co napadało szybko stopnieje. Doooopa. Śnieg padał calutki dzień. Dzisiaj co prawda już nie prószy, ale jest mega zimno, około 0 stopni. Coś czuję, że jesienną kurtkę Laura ubierze dopiero wiosną :) Całe szczęście, kupiłam ciut większą :))

Ta zimowa pogoda sprawia, że jestem jakoś wyjątkowo senna. Najchętniej zawinęłabym się w ciepły koc, wzięła w rękę gorącą kawę, przytuliła do H. i włączyła jakiś fajny film. H. nie omieszkał przypomnieć mi z ironią, że te czasy zostały daaaaaawno za nami i już nie wrócą :]]]] Mówiłam Wam, że mój mąż to mistrz czarnowidztwa??? :)

Aklimatyzujemy się więc na nowo, ale trochę opornie nam to idzie. Laura co prawda wszędzie czuje się dobrze. Odkrywa na nowo swoje zabawki i, chwała jej za to, potrafi się przez kilka minut sobą zająć. Ja tylko doglądam ją z kanapy, ale i tak zwlekam się jak słonica gdy muszę kolejny raz odciągnąć ją od gniazdka. W kwestii obiadów jeszcze do jutra jedziemy na babcinej wałówce, zostaje mi tylko ogarnięcie Laury i mieszkania, a i tak ciężko mi się zorganizować. Muszę coś ze sobą zrobić, bo ten marazm mnie wykończy...

A tymczasem...

Pojutrze ogłaszam wiadomość-bombę :D Wiem, że okropnie przeciągnęłam i że jesteście bardzo ciekawe :))) Wiadomość-bomba zasługuje jednak na osobny wpis, dlatego dzisiaj jeszcze się wstrzymam, opiszę wszystko jak Bóg przykazał jutro i puszczę w świat :P

A teraz fotorelacja.

solenizantka przy imprezowym stole