Takie tam jesienne smęty

U nas ostatnio naprawdę smętnie. Wpadłam w jakąś okropną melancholię, jest mi smutno, źle, niedobrze i za bardzo nie potrafię tego wytłumaczyć. Chciałabym tą wytłumaczyć pogodą, ale ta ostatnio nie jest nawet taka zła. Mamy mniej więcej 10 stopni i raz po raz słońce, aż prosiłoby się o spacer, a tymczasem zupełnie nie mam do tego głowy :(

Laura znowu się zmienia. 

A właściwie zmienia jej się system spania. Uwierzycie,  że córcia nasza zbojkotowała rodzicielstwo bliskości i spanie w trójkę? :) W normalnych warunkach skakałabym z tego powodu z radości - wreszcie mogę spać w dowolnej pozycji, nie pęka mi z bólu kręgosłup, odzyskałam łóżko i męża w nocy :)))) Tiaaaaaaa.... Już śpieszę wyprowadzić Was z tego błędnego wyobrażenia. Laurencja nasza przebudza się tradycyjnie na cycka, wyciągam ją więc z łóżeczka, zabieram do naszego łóżka, dostawiam licząc na to, że teraz mogę sobie spokojnie zasnąć i pociągniemy kilka godzin, a tymczasem nasz Orzeszek po kilkunastominutowej konsumpcji siada na łóżku (!!!!) czasem nawet na śpiąco, z zamkniętymi oczami. Zbieram więc swoje szanowne cztery litery i siadam do bujania dziecięcia w łóżeczku. Tu, chwała jej za to, po mniej więcej 10 minutach zasypia choć im bliżej ranka tym dłuższe bujanko... No i nie byłoby to w sumie tak złe gdyby nie fakt, że Laurencja przesypia w swoim łóżeczku mniej więcej po dwie godziny, czasem półtora... czyli bywa, że muszę wstać w nocy nawet 6 razy :S Nie pytajcie jak się czuję. Dzisiaj musiałam sobie kilka minut poleżeć, bo zaczęło mi się niebezpiecznie kręcić w głowie. Mamy znowu dramacik.

Ciągnąc temat moich ostatnich nieszczęść przechodzę płynnie do punktu drugiego, przez który przechodzę istne tortury psychiczne. Mianowicie zadrapałam samochód. Shiiiiit!!! Nie wiem jak to się stało, ale wyjeżdżając z naszego (z ręką na sercu - okropnie wąskiego) boksu w garażu zahaczyłam o lewy tylny błotnik... Odczucie było bardzo niewielkie, odgłosu żadnego. Wręcz odetchnęłam z ulgą na myśl o tym, że ściany boksu przy krawędziach są pozabezpieczane gumowymi obiciami. Gdy wyszłam z auta i z ciekawości spojrzałam na bok auta, nogi się pode mną ugięły. No dobra, dramatu nie ma, ale bez lakiernika się nie obędzie :((((((((  Mam okropne wyrzuty sumienia i coś wewnątrz mnie nie ma teraz najmniejszej ochoty zbliżać się do auta choć normalnie bardzo lubię jeździć. Nie mogę sobie wybaczyć tej chwili nieuwagi. Setki razy wjeżdżałam do tego cholernego boksu tyłem (bo przodem można się tylko zaklinować - tak jest wąski) i nic się nie stało, a zadrapałam auto wykonując bodajże najprostszy manewr, czyli  jadąc do przodu! Żal, żal i jeszcze raz żal! H. niby na mnie nie krzyczał :) nawet mi tego nie wypomina, tatuś mój kochany zaraz zaczął pocieszać, że załatwi lakiernika, ba! nawet sfinansuje naprawę, ale to wszystko i tak nie umniejsza moich wyrzutów sumienia. Sprawia chyba, że są jeszcze większe :-]

Ten dzień, gdy skrzywdziłam nasz samochód od samego początku był bardzo zły i prawdę powiedziawszy sama się sobie dziwię, że nie pojęłam w czas, że lepiej nie ruszać się z domu. Byłam okropnie niewyspana, Laura marudna, pogoda do dupy - zimno i mokro. Następnego dnia Laura miała mieć szczepienie - ostatnia dawka przeciwko pneumokokom, trzeba było wykupić szczepionkę. Poza tym w pracy H. organizowano składkowy turecki lunch i moim zadaniem było ugotować chałwę - trzeba więc było kupić składniki. Z racji na fatalną pogodę wymyśliłam sobie, że by nie wystawiać Laurę na takie zimno skoczymy tylko do apteki i pojedziemy do Tesco, czyli wjedziemy na podziemny parking. Wyjeżdżając do apteki zarysowałam auto, w Tesco nie było połowy składników do chałwy, czyli i tak musiałam pojechać do innego marketu, a tym samym umęczyłam się ubierając i rozbierając jęczącą Laurencję na tylnym siedzeniu (a dach niski i mało miejsca) w kurtkę, bo w kurtce nie mieści się w foteliku :P, na koniec w deszczu na parkingu kluczyki wpadły mi pod samochód. Cud, że nie spaliłam chałwy :-]

Żeby chociaż zakończyć ten post pozytywną nutą, zapiszę ku pamięci, że mam córcię bohaterkę :) Uwierzycie, że nawet nie zapłakała podczas szczepienia? Pielęgniarka uwierzyć nie chciała :) Podobno szczepienie przeciw pneumokokom to jedno z najboleśniejszych. A moja córcia nic, nawet buźki nie skrzywiła :) Była w świetnym humorze, dokazywała, pozwoliła się bez problemu zważyć (wreszcie 500g do przodu!) i zmierzyć i nawet nie przestraszyła się białych fartuchów :) Prawdziwy dzielny pacjent :)) Tym samym pneumokoki mamy załatwione, a za dwa tygodnie dostałyśmy termin szczepienia MMR. Trochę się tego szczepienia boję, mam bardzo mieszane uczucia. Bąknęłam coś przy lekarce o autyźmie i prawie mnie wyśmiała. A Wy, mamusie, szczepiłyście w terminie? Bo ja się naczytałam, że szczepionka ta najbezpieczniejsza jest, gdy dziecko skończy 1,5 roku. Warto poczekać?